Odgrzebywanie dobrych wspomnień, czyli Nominacja Dobrych Myśli niech zawładnie naszymi serduchami...

Asiku! Szperam przez Ciebie w otchłani mojej pamięci, próbując przywołać te dobre wspomnienia, którymi nie miałam okazji jeszcze się pochwalić przy okazji poprzednich Nominacji Dobrych Myśli. Nie jest tego dużo, wszak siedzenie w domu nie przyprawia mnie o nowe, cudowne wspomnienia, jednak i to kiedyś nadrobię.

Przenieśmy się więc do krainy moich dobrych wspomnień i oddajmy się przynajmniej na kilka chwil temu uroczemu uczuciu, że wszystko jest dokładnie na swoim miejscu – w serduchu.

1.

Urodziny Koleżanki z roku, szczęśliwie już po zdanej sesji, więc i powodów do oblewania więcej. Zebrałyśmy się wszystkie osiem, albo dziewięć, nie pamiętam, w domu rodzinnym koleżanki. Słońce świeciło, schroniłyśmy się jednak w domu, w pokoju solenizantki – wręczyłyśmy prezenty, zaśpiewałyśmy „sto lat”, gdy Mama koleżanki zawołała nas na… obiad! Stwierdziła bowiem, że skoro gości studentów, trzeba ich nakarmić. Trafiła w samo sedno – ja umierałam z głodu, domyślam się, że nie tylko ja. Późniejsze wyjście przed dom, namiot, śmiechy, chichy, coraz dziwniejsze toasty, śmieszne rozmowy z Rodzicami Koleżanki, grill, arbuz naszpikowany owocowymi szaszłykami, gdzieś po drodze pyszny tort, malowanie się nawzajem, wspólne łzy, gdy Mama Koleżanki wspomniała, że ten album, co wręczyłyśmy jej Córze jest po prostu obłędny, aż koniec końców łzawe pożegnanie i podziękowanie za „opiekę na Córą tam, w Krakowie”. Uroczy dzień, doborowe towarzystwo… I aż żal mi się w serduchu robi, że za rok, o tej porze, każda rozejdzie się w swoją stronę… Zupełnie tego nie czuję…

2.

Nie wiem, jak mogłam nie wspomnieć o tym poprzednimi razy. W burzliwym listopadzie, kiedy wszystko szło nie tak, jak powinno, w tym całym rozgardiaszu, smutku i tym piorunującym niedowierzaniu okazało się, że istnieją jeszcze na tym świecie osóbki, którym warto powierzyć swoje serce – choćby tylko w przenośni, choćby tylko na odległość.   Kiedy jakoś nie mogłam się z tym wszystkim uporać, kiedy w głowie było o wiele, wiele myśli za dużo, których nie potrafiłam albo nie byłam w stanie uporządkować w swojej głowie, nawiązałam kontakt, kontakt z kilkoma osobami. Nie wiem dokładnie, jak to w „kolejności” było, jednak nawiązałam bliższy kontakt z Asią (z którą, nomem omen udało mi się spotkać, ha!), Sówką, i O ironio. Wymieniane wtedy e-maile, epopeje wręcz, wypełnione nie tylko dobrymi rzeczami i dobrymi wspomnieniami, czasem napełnione tyloma uczuciami, sprzecznymi wręcz ze sobą, od smutku, łez i dalszego niedowierzania, poprzez śmiechy, chichy i głupie anegdotki, które wówczas podnosiły na duchu. Nie mogę nic innego powiedzieć, oprócz jednego, wielkiego DZIĘKUJĘ, które i tak nie będzie wymierne co do tego, co serio teraz siedzi w mym serduszku. Dziękuję za obecność, i za wszystko, wszystko, wszystko!

3.

Egzamin u Pana Psychopaty, który wręcz nie okazał się być aż taki Psychopatyczny, co zaszokowało cały rok kulturoznawstwa. Ten zaś, jak nigdy, przygotowany był na nieustający bój, walkę od rana do nocy, nawet przez całą noc; o dziwo był uzbrojony w wiedzę, która niestety miała trudności z wejściem do głowy. Wszyscy więc przekonani, że będzie to walka o śmierć i życie, o wszystko, o warunek, którego nikt nie chciał dostać, który to wszystkim się śnił po nocach…. zdziwili się, że było… dobrze. Lu zapisała się więc na pierwszy dzień egzaminowania stwierdziwszy, że losu tak czy siak nie oszuka, i skoro ma nie zdać, to im szybciej będzie po sprawie, tym lepiej.  [Jedna z koleżanek popełniła gafę największą z możliwych – nie wiedząc, jak wygląda Profesor, weszła do jego gabinetu, omiotła spojrzeniem całe małe pomieszczenie, po czym za pomyłkę przeprosiła i wyszła. Później powiedziała koleżance, że ‘ten koleś jakoś za przyjaźnie wygląda’. Kilka godzin później, jej kolej, wchodzi więc do gabinetu (nieświadoma, że była tu jakiś czas wcześniej…) i taki what de fuck? . Pozdrawiam koleżankę szczerze. Sama nie wierzyłam moim oczom, gdy Psychopata się zaśmiał perliście do koleżanki, która siedziała przy biurku w czasie, gdy ja tworzyłam swą odpowiedź. To było wręcz niesłychane. Na dwóch zajęciach, na których miałam nieprzyjemność być, darł się tak, że wychodził chyba i stawał obok siebie, a tu taka miła odmiana. Szczęśliwie, cały rok zdał, więc chyba nie ma tego złego, co by na dobre wyszło. Niemniej to dobre wspomnienie jest, okraszone długotrwałym przygotowaniem. Czasem warto…. się przyłożyć.

Nie nominuję nikogo... no dobra, oprócz Sówki, bo słyszałam, że miałaby ochotę. Też Cię lubię! :)

[Tymczasem okazało się, że dziennikarki radiowej ze mnie nie będzie, czego moja rodzina nie może zrozumieć. Nie wiedziałam, że uszanowanie czyjegoś zdania i decyzji jest takie trudne do zniesienia. Co więcej, mija miesiąc odkąd siedzę w domu i na myśl tych dwóch kolejnych podejrzewam, że osiwieję, zwariuję, a końcowo wyląduję w wariatkowie. Czyli w październiku na moim UP, który to uniwersytet jest naprawdę dla popieprzeńców. Szczęśliwie, nie będę miała teraz wf-u, więc nie muszę się przejmować tym, że plan zajęć instytut filologii polskiej (wciąż zastanawiam się, dlaczego kulturoznawstwo tam podlega) trafi do nas w ostatnim tygodniu września, przy dobrych wiatrach, kiedy inne kierunki takiż to plan dostaną z początkiem jesiennego miesiąca. Sprawiedliwość all day long. Młoda tymczasem siedzi i praży się nad polskim morzem, ja zaś miałam jechać do koleżanki, jednak wywiązała się między nami niewielka różnica zdań, wobec czego jechać tam ochoty nie mam. Matula zaś twierdzi, że to moja wina, że paplam jęzorem na prawo i lewo, a że to, że mi się coś nie podoba, to powinnam trzymać dla siebie. Ja tu zwariuję.]

"Co mogę jeszcze zrobić dla Pana?

Całe mnóstwo

otworzyć okno

poprawić poduszkę

wylać zimna herbatę

– to wszystko

– wszystko..."