"When you're still waiting for the snow to fall doesn't really feel like Christmas at all"

Pogrążam się w żałobie. Dobrnęłam do połowy dziewiątego sezonu „Przyjaciół” i doprawdy nie wiem, co zrobię ze swoim życiem, gdy skończę. Dlatego postanawiam, iż od dzisiaj, od teraz, zamierzam sobie dawkować odcinki. Tak, dawkować! A nie, że dziesięć za jednym posiedzeniem!  Bo tak to ja pojutrze wszystko skończę i zacznie się robić żałośnie. Ugh!

Taką mam dygresję okołoświąteczną, o której już miałam wspomnieć jakiś czasu temu, ale tak jakoś zawsze mi coś innego wychodziło. Od początku wakacji mówiłam o szukaniu nowego mieszkania, o tym, że prawdopodobnie będę musiała zamieszkać z kimś nowym, nieznanym i w ogóle obcym. Nie ukrywam, bałam się niemiłosiernie, bo jak wiecie, to ja jestem człowiekiem z dziwnym podejściem do ludzi. Potrzebuję ich, ale powiedzmy sobie szczerze, że w bardzo małych dawkach. Takich uczelnianych na przykład. Kilka godzin napędzania kontaktów międzyludzkich na uczelni to dla mnie wystarczająco dużo. Czasem nawet i za. Tak czy siak, obawiałam się wtedy, że przecież ja nie znajdę nikogo podobnego do siebie, bo przecież ludzie są normalni, chociaż przemawiało za mną to, że ja jestem raczej spokojnym typem współlokatorki. Wiecie, jakby mi dać wór paluszków, i zbiorniki hektolitrowe herbaty, to na przykład mogłabym z pokoju nie wychodzić. Także wiecie. Super opcja.

Wspominałam również, że taką osobę spotkałam i po kilku minutach rozmowy wiadome było, że cóż, będę tu mieszkać. Nie wiedziałam wówczas, że będzie nas trójka, choć muszę przyznać, że to robi teraz tylko mieszankę wedlowską. A więc, skoro mieszkam tu już trzy miesiące (nie licząc miesięcy wakacyjnych, tj. sierpnia i września), to może pasuje coś podsumować. Albo po prostu wydusić to z siebie, tak dla lepszego porządku. W głowie.

Obawiając się, że nie istnieje nikt taki jak ja, byłam w błędzie. Otóż Współlokatorka jest, bez obrazy rzecz jasna, równie niemrawa w kontaktach międzyludzkich jak ja. Doprawdy, stanowimy śmieszny duet, siedząc na przykład przed komputerem i wybierając składniki pizzy, którą chcemy zamówić, byleby tylko nie musieć dzwonić samodzielnie. Albo przepychamy się, która ma iść przyjąć kuriera, no bo przecież trzeba się odezwać. Oczywiście, każda ma swoje za uszami, dlatego też wychodzę z założenia, że jak spróbuję się nie wściekać na garnki leżące w zlewie od kilku dni, bo przecież to nie moja część zlewu, więc mi zwisa, to i ona wybaczy mi moje małe grzeszki. Czasem sobie coś upichcimy, na przykład frytki o 23, czy naleśniki tak jakoś przed 24, jak nas najdzie głód. Herbatę zrobimy. Czy nawet pomożemy sobie w zadaniach na uczelnię, choć nasze kierunki to jak niebo i ziemia. Tak samo jak ja nie odpowiem na jedno z matematycznych pytań odnośnie pochodnych (jedynie mogę dzielnie kibicować), tak samo ona raczej nie powie mi, która definicja kultury w tym wypadku jest na miejscu. Mimo wszystko jest śmiesznie. Jak siedzimy w piżamach, w łóżkach, w pokojach obok i wysyłamy sobie głupie zdjęcia. Albo jak szukamy wejścia do satelity, sprawdzając po kolei każdy kontakt w mieszkaniu. Czy używamy po raz pierwszy piekarnika, czytając zawzięcie instrukcję obsługi.

Wczoraj jednak zostałam totalnie zbita z pantałyku. Poczułam się obrażona wobec oceniania moich talentów albo ich braku odnośnie programów graficznych. Z racji, iż na jedne zajęcia mam zaprojektować logotyp, w formie dowolnej (czy to ołówkiem na kartce, czy w programie), poszłam ów pożyczyć kartki, czystej, z drukarki.

J: Masz kartkę, taką białą, z drukarki? Pożyczyć?

W: daje mi tą kartkę, nawet kilka i patrzy się na mnie podejrzliwie.

J: Logotyp będę robić – tłumaczę się, w przypływie późnowieczornej, niedzielnej weny.

W: Na karteczce się będzie robić, ołówkiem? Bo się programu nie umie obsługiwać?

Ha! Toć mnie zbiła. Tak mnie zbiła, że pani aż chyba wykładowczyni moja usłyszała to telepatycznie i pierwszy raz od rozpoczęcia zajęć otworzyliśmy Adobe Indesign na komputerach. A ja umiem już pokolorować kartkę, i nawet tekst umieścić, ha!

Wracając jednakże do tematu. Duet z nas niemal idealny. Nie chcę zapeszać (choć słyszałam, że ponoć jest zadowolona), ale chciałabym tu mieszkać i w następnym roku. Bo tak się po prostu przytulnie zrobiło. Od wejścia pachnie świeczkami zapachowymi, w kupowaniu których się prześcigamy, wiecznie zajeżdża frytkowym olejem (niezły przerób ziemniaków), a półki uginają się pod milionem rodzajów herbat.

Najlepsze jednak z tego wszystkiego to fakt, że takie świry jak ja istnieją. Więc może nie jest i ze mną tak źle?:P

Ależ się słodko zrobiło. To wina świąt, na mur beton! Dzisiaj byłam na spotkaniu z Lekko Stronniczymi i jeju, na żywo są jeszcze fajniejsi, niż widać ich na youtubie. Jakbyście widzieli jak się zaczęli śmiać, jak powiedziałam, co studiuję i odpowiadając na ich pytanie ‘nie wiem, co ze sobą zrobię po’. Mam ich poinformować, jak na coś wpadnę. Myślę więc i główkuję, ale nic nie wchodzi. Ktoś, coś? Jakąś propozycję?

Tymczasem żegnam się i idę oddać się w objęcia morfeusza. Mam nadzieję, że przyśni mi się coś fajowskiego.

Aa. Termin oddania prac z jutra (ha-ha-ha) przeniesiony na trzynastego stycznia. Chyba zdążę ;) 

dlaczego ja tego do tej pory nie znałam?!