O tym, że miało wyjść inaczej, a wyszło jak wyszło, czyli do dupy/ The pillower's challange

Nie lubię podejmować dojrzałych decyzji, które rzekomo mają rzutować na moją przyszłość. Jestem w tym po prostu kiepska. Najpierw bowiem pytam się wszystkich wokół, co na ten temat myślą, i wtedy okazuje się, że ich tok myślenia jest zupełnie inny od mojego. Ale od początku.

Rok temu robiłam praktyki w Gazecie, podekscytowana faktem, że udało mi się tam – zupełnym fartem – dostać. Zachwytów nie ma końca nawet teraz, mimo, że minęło tyle czasu, i koniec końców nie zechcieli mnie tam dorywczo. Jakoś na początku tego tygodnia zobaczyłam na Facebooku coś, przez co fala uczuć znów na mnie spadła niczym grom z jasnego nieba. Odbywając tam praktyki, trzymałam bowiem pieczę nad wszelakimi plebiscytami, które akurat wtedy miały miejsce. Przyjmowałam głosy, które albo przychodziły listownie, albo e-mailowo, czytałam je i wpisywałam do odpowiednich tabelek, ówcześnie sprawdzając ich wiarygodność. Kilka razy moje rzeczy poszły do druku. Przewijam więc na początku tego tygodnia Facebooka, a tu proszę: link z Gazety do głosowania na proboszcza roku. Aż mi serce me zapikało i zabiło mocniej a w oczach zakręciła się łezka. Kurde! Ja to robiłam rok temu, a teraz ktoś odwala mą robotę! Siedzi przy moim biurku, MOIM komputerze i w ogóle! Trochę mi się zacniło. Nie o tym jednak.

Pomyślałam, że skoro mi się tak w Gazecie podobało, to może czas spróbować swoich sił w radiu. Wprawdzie praktyki na II rok mam już zaliczone, więc nie ma żadnego musu czy coś w tym stylu. W marcu jakoś napisałam do RMF, czy byłaby szansa odbycia praktyk/stażu, ale nie odpisywali mi przez jakiś czas, więc zapomniałam. W maju odpisali, że poproszą o e-mail z CV i numerem telefonu. Odpisałam pospiesznie (no okej, nie pospiesznie, bo przez pół dnia szukałam odpowiedniego zdjęcia do tegoż CV, akurat wszystkie, które posiadałam wydawały mi się idiotyczne; współlokatorka zaś wytłumaczyła mi, że wycinanie ze zdjęcia koleżanki jest zupełnie nie fair i nieeleganckie), i znów zapomniałam. Pod koniec czerwca, wieczorem, dzwoni mi telefon. Odebrałam, przywitałam się. Dzwonił do mnie pan z RMF, w sprawie stażu. Zaprosił mnie na spotkanie, które odbyło się… wczoraj… na rozmowę, która miała pokazać, czy się nadaję na ten staż czy nie. Byłam mega podekscytowana tym, że będę w radiu, nie brałam pod uwagę możliwości, że mnie nie przyjmą. O ja naiwna…

Jeśli ktoś nie wie, to radio RMF, jego siedziba, znajduje się przy Kopcu Kościuszki. Szkoda, że nikt mnie wcześniej nie uświadomił, że tam, bezpośrednio pod drzwiami jest przystanek autobusowy; wysiadłam na ulicy, z której musiałam patatajać półtorej kilometra pod samą górę w ten niemiłosierny upał, w międzyczasie klęłam tak, że nie poznawałam siebie samej, stwierdziłam nawet, że z powrotem zamówię taksówkę, i pal licho (bo wtedy o tym przystanku nie wiedziałam). Koniec końców dotarłam, pokazałam się panu portierowi, on zaś polecił mi, żebym usiadła sobie na krześle i czekała na pana, bo on zaraz przyjdzie. (Nie przyszedł przez kolejne pół godziny, jednak w tymże czasie uspokoiłam oddech; pomieszczenie zaś miało klimatyzację, więc byłam w siódmym niebie.)

No i cóż  mogę powiedzieć. Jestem zupełnie na nie.  Wprawdzie stażu jeszcze nie dostałam, bo na razie zaproszono mnie na dni próbne, ale… Poszłam tam z pewnym pomysłem dla siebie samej. Wiedząc, że praca z ludźmi nie jest dla mnie, że każdy kontakt z kimś obcym, kimś, kogo nie znam, wywołuje u mnie nerwy, a strach przed tym, że jednak muszę się odezwać paraliżuje mnie od góry do dołu. Poszłam więc z tym wyobrażeniem w swojej głowie, a okazało się… że głównym zajęciem stażysty, którego mogą przyjąć,  jest chodzenie między ludźmi z mikrofonem, rozmowy przez telefon ze słuchaczami, a jeśli przyjdzie taka potrzeba, nagrywanie czegoś samodzielnie.

Ja wiem, że to jest mega-wielka-niepowtarzalna-i-jedyna-w-swoim-rodzaju-szansa, której nie powinnam zmarnować, ale to po prostu nie dla mnie. Nie czuję się na siłach, by robić to, co sprawia mi najwięcej kłopotów i nerwów. Nie widzę sensu w podjęciu stażu tylko dlatego „by go podjąć”, skoro miałoby mi to nie sprawiać radości. Nie jest mi to potrzebne do zaliczenia semestru/trzeciego roku; chciałam spróbować dla siebie samej, by zobaczyć, jak to wszystko wygląda. Od zawsze jednak wiem, że moja przyszła praca, jeśli jakąś podejmę w swoim zawodzie po studiach, nie będzie związana z bezpośrednim kontaktem z ludźmi. Po prostu mnie to przeraża. Zamraża, paraliżuje i sprawia, że nie jestem w stanie myśleć racjonalnie.

Moi rodzice, dziadkowie… wszyscy, próbują mi tłumaczyć, że nie powinnam przegapić takiej szansy, że powinnam skorzystać, iść na te dni próbne… Ale mnie to nie jara. Zupełnie… co więcej, gdy koleś powiedział mi moje potencjalne zadania, po prostu mnie zamurowało. Zaczęłam się jąkać, gubić słowa i w zasadzie przez chwilę nie wiedziałam, co mówię. Nie działają na mnie wszelkie tłumaczenia, że „na twoim miejscu wszyscy by z tego skorzystali”, że „taka szansa może się nie powtórzyć” a ja po prostu nie wiem, co robić. Nie chcę iść na te dni próbne, nie chcę zajmować czyjegoś czasu skoro wiem, że ja tego nie chcę. Nie chcę nie będę chodziła między ludźmi z mikrofonem, nie będę z nimi rozmawiała, to po prostu nie ja. Nie lubię nikomu się wtranżalać bez pardonu, nie lubię zagadywać obcych osób, to nie moja bajka. Za bardzo mnie to stresuje. Nie lubię być w centrum. Nie lubię zwracać na siebie uwagi. Nie lubię tego strachu, który wtedy mnie ogarnia i który odbiera mi możliwość racjonalnego myślenia. Trochę do dupy, nie? Rozważam więc napisanie do pana by wytłumaczyć, że jednak rezygnuję.  Co myślicie?

Także no. Miałam być w radiu, miało być WOW i SUPER i w ogóle ekstra, a wyszło jak wyszło, czyli jak zawsze. Tyle było radości, a teraz wyszło, że mój wymarzony staż poszedł się kopać. Znaczy , jak się okazało, nie był taki wymarzony, więc może nie powinnam mieć poczucia, że znowu zawaliłam?

znalezione w googlach

Tymczasem kilka dni temu wpadłam na taki fajny challenge, którego zdjęcie umieściłam powyżej. Ostatnio mam problem z tematami do notek, bo są wakacje i z racji, że siedzę w domu i nic się nie dzieje, nie mam o czym pisać. Pomyślałam więc, wpadając na ten obrazek, że może pora rozruszać blogi? Przebiegła ja! Do zabawy zaprosiłam już Sówkę, która - jako przebiegła osóbka - podpowiedziała mi, żeby do wspólnej zabawy zachęcić innych blogerów. Jako jednak, że sam z siebie to nie zgłosi się pewnie nikt, NOMINUJĘ, okej, ZAPRASZAM do tejże zabawy Anonimową A., Sówkę (wiadomeczka!), Oironio, Asika (nie przyjmuję odmowy), Shadow, Anelise, Gemini, Bobika, Martynę (!!) i Lenę! I każdego, kto by sie zechciał zabawić. Nie wiem, jak to ma wyglądać. Każdy niech robi to po swojemu, bylebyśmy to do końca tego, 2015 roku, pokonali. Do notek z tym challenge możecie dodawać etykietkę ThePillowersChallenge, żeby można łatwo to ogarnąć. Co Wy na to? :)

Oczywiście to pytanie retoryczne, bo ja nie przyjmuję odmowy. Zabawmy się!

  Tutaj jest polska wersja, przeze mnie przetłumaczona. Jednocześnie tutaj, w TEJ wersji znajduje się kontynuacja pytania piątego. Jeśli będziecie mieli jakieś pytania, piszcie ;)