O własnej naiwności, o weselu i zabawie w doborowym towarzystwie

Zmiany chodziły za mną od jakiegoś czasu, od czasu, kiedy wszystko definitywnie się skończyło, kiedy zrozumiałam, że ‘nie warto’, i że może ‘tak miało być’. Umocniłam się w przekonaniu, co do zmian, kiedy jedna z osób z mojego bliskiego otoczenia dopominała się o nową notkę. Nie. Idea była taka, że nikt nie wie o tym miejscu. Nicku nie zmienię… adres mogę. Witajcie więc na Niemarudniku! (Jednocześnie proszę o zmianę adresu, jeśli macie mnie u siebie na blogach zapisaną).

Trochę czasu zajęło mi zrozumienie, że pewnych spraw nie da się już naprawić, a niektórych ludzi nie da się do siebie z powrotem przekonać. Choć może to drugie zdanie powinno raczej brzmieć „nie da się z powrotem przekonać do tych osób, które okazały się być zupełnie inne”. Nie wiem, czy to jakieś fatum nade mną ciąży, że zawsze na początku jest fajnie, a po jakimś czasie szydło z worka wychodzi, i ten ktoś w całej okazałości mi się pokazuje. Zupełnie innej, niż tą, jaką ten ktoś kreował doszczętnie przez X czasu.  Nie wiem, czy powinnam pogratulować wytrzymałości, pozazdrościć talentu, czy jedynie zaśmiać się z własnej naiwności. Hej!, nie martwcie się, swoje już przetrawiłam,  zastanawiam się jedynie, ile razy można powtarzać ten sam błąd. Dwa tygodnie temu zakończyłam coś, co jeszcze na początku lutego wprawiało mnie w niesamowite poczucie szczęścia i wyjątkowości.  Może, gdybym mogła powiedzieć, że to z mojej „winy”, byłoby mi łatwiej przejść z tym do porządku dziennego; z racji jednak, że znowu ktoś pokazał swoje inne oblicze, nie jestem w stanie wybaczyć sobie tego, że byłam naiwna. Że potrzeba kogoś u swojego boku jak zwykle przysłoniła mi racjonalne myślenie, a koniec końców i tak wyszło jak zawsze. Śmieszy mnie teraz udawanie, że nie znamy się zupełnie, że jesteśmy dla siebie obcymi osobami, choć może tak i lepiej – trzeba ruszyć do przodu, a nie cofać się do tego, co było.

Tymczasem w sobotę miałam wytęsknione wesele (nie moje, rzecz jasna), a mojej kuzynki i jednocześnie chrześnicy mojego Taty. „Zabawa” ciągnęła się więc od samego rana,  i tradycyjnie wszystko szło nie tak, jak miało. Wizyta u fryzjerki i kosmetyczki przeciągnęła się o dwie godziny, przez co po powrocie do domu miałam czas jedynie na to, by wskoczyć w sukienkę i wypatrywać nadjeżdżającego partnera. Tata, jak nigdy nie ma dylematu, którą koszule włożyć, na tą okazję sprawił sobie dwie (i dwa krawaty), więc oczywiście stał i się przebierał i się przymierzał. Już miał wychodzić, już był w niebieskiej koszuli, a chwilę później widzę go w białej. Nikt się, rzecz jasna nie odezwał, coby mu nie wpadł do głowy pomysł pójścia i przebrania się.

Zjawiskowa Pani Młoda wprawiła mnie w osłupienie; Tata ponoć rozśmieszył wszystkich, którzy podczas błogosławieństwa płakali; prawdopodobnie rzucił jakimś żartem, ale nadal nic nie zdradził. Ja się dowiem! Pod kościołem przypinanie dróżbówek naszym partnerom, bieg ze świadkową po bukiety dla druhen, ustawianie się pod kościołem, aż w końcu wejście nań, w trzeciej parze za młodymi, uśmiechniętymi od ucha do ucha. Z powodu duchoty w małym kościółku zrobiło mi się duszno i słabo, wobec czego resztę mszy spędziłam w krzakach, w cieniu, przegapiając tym samym przysięgę, w czasie której Młody ponoć się pomylił.

Najprzyjemniejszą częścią było wejście do restauracji, która była „jakby luksusowa”. Klimatyzacja, wielka sala i wygodny parkiet – to wszystko zauważyliśmy w drodze do stolika, by odnaleźć swoje plakietki. Wyczekiwanie na obiad (była niemal dziewiętnasta!), gdzieś pomiędzy życzenia, obietnice zabawy do białego rana…

I rzeczywiście zabawa aż do wschodu słońca. Fajna muzyka, dobre jedzenie, ale najważniejsze – doborowe towarzystwo. Mój Partner, któremu (podobnie jak mi) nie dali tylu lat, ile mamy. Sukienka wirująca w tańcu, czasem plączące się nogi. Uśmiechy, miliony zdjęć, przebieranki w specjalnej budce do zdjęć aż w końcu wyczerpanie i siedzenie przy stoliku. Wschodzące słońce, spacery i zdjęcia nad mini-jeziorkiem.

No i różowe skarpetki Pana Młodego, których nie mogę zapomnieć. Obstawiam, że miały pasować do różowej muszki, gdyż innego powiązania racjonalnego nie odnajduję XD

Wszystko to układa się w idealną całość, której cieszę się, że mogłam być częścią. O Ktosiu staram się zapomnieć, choć to nie jest takie łatwe. Odsuwam od siebie myśli na temat tego, co było… i hej przygodo! Wszak co ma być, to będzie, prawda?

A u Was co tam, moi drodzy?  

'roztrwoniła miłość ziemską

odsprzedała przeniebieską

nie spostrzegła nic jak cała

śmierci się podobna stała..'