Sesja - nie dla idiotów

Sesja. Mówi Wam to coś? (Nie, to nie to lekarstwo, o którym w telewizji mówią) Brak snu, hektolitry kawy, i stosy piętrzących się notatek. Tak, też znam to uczucie bezsilności, kiedy siedząc nad tym stosem notatek jedyne, czego jestem pewna to to, że nic nie wiem.  Cóż, czwarta sesja w moim życiu, bo i czwarty semestr dobiega ku końcowi. Oprócz egzaminu z języka angielskiego (po trzech semestrach) i poprawy, na którą zapracowałam swym lenistwem, czekał mnie egzamin z dumnie brzmiącej „analizy i interpretacji dzieła literackiego”. Pan Prowadzący przyprawiał nas o zawał serca, a ja dzień za dniem coraz bardziej wątpiłam w swoje zdolności. Bo toć to, w dodatku że straszny Pan Prowadzący, to jeszcze egzamin ustny, jako normalnie wisienka na torcie.

Jakąż miałam frajdę, przygotowując się nań! Tyle wierszy, tyle poetów, których powinnam mieć w małym palcu („jako studentka filologii polskiej” bo Pan Prowadzący nie przyjmował do wiadomości, iż my inny kierunek), a jednak do głowy ledwo wchodziły mi ich nazwiska (nieudolnie mylę Mirona Białoszewskiego z Zygmuntem Miłoszewskim, z czego wychodzi ładne pomieszanie – Miron Miłoszewski). Przekonana więc, że nauka nie pójdzie w las, bo przecież tym razem chyba naprawdę trzeba przysiąść i wbić to do głowy, spędziłam trzy dni na totalnym odmóżdżeniu się (tj. nauce!), czego świadkiem była Sówka. I moja Współlokatorka, która nie wierzyła swoim oczom, widząc mnie kolejny dzień z rozwalonymi wokół kartkami. Sówka może również potwierdzić, że poezja jak nic innego zryła mi głowę. Wiem, nie wierzyliście, że można mieć jeszcze bardziej zrytą.

Podzielę się więc z Wami kilkoma moimi odkryciami. A co! 

Niejaka Ewa Lipska, która swoje wiersze opierała na śmierci i chorobie (gdyż w latach bodaj ’60 zmagała się z rakiem, z którym walkę jednak wygrała) stwierdziła, że ostatni dzień XX wieku nie będzie taki niezwykły. Choć inni poeci byli jak najbardziej skłonni pisać wiersze o nadchodzącej tragedii, ona wiedziała, że jednak będzie tak, jak zawsze. Mądra Lu doszła więc do wniosku, iż niechybnie powstawało tyle teorii o końcu świata (który to miał nastąpić i 21 grudnia 2012), bo jest rok 2015 i nadal nic nie jebnęło. Kabum!

 Miron Białoszewski zaś wychodził z założenia (zupełnie pomiędzy wierszami), że życie nie ma sensu, ale od razu robiło mu się lepiej na sercu gdy wiedział, że w tym gównie jest nas więcej, a nie tylko on sam. Typowy polaczek. Szybka radość z tego, że nie tylko tobie się nie powodzi, ale sąsiadowi spod trójki też, to może trochę tej sprawiedliwości na świecie jest. Mironek, nieładnie!

Na koniec me ulubione – Mironkowy wiersz o dumnym tytule „Kwadrat mowy o sobie”. Który to wiersz zajmuje się łysiną owego Białoszewskiego. Smutne gdybanie nad owłosieniem autora (ba, podmiotu lirycznego) wywołało u mnie pewne rozmyślania. Jeśli to jest Poezja przez wielkie „P” to ja jej u licha nie rozumiem. Ponadto dowiedziałam się, że wiersz ma budowę kwadratu, cztery rogi i tym podobne. Nie pytajcie – też nie ogarniam.

Jednak Wisława Szymborska i jej „Radość pisania” sprawiła, że me serduszko zaczęło bić mocniej, a twarzyczka się uśmiechać. W końcu rozumiałam, co czytam! Wszak cały wiersz dotyczył tego, że podmiot liryczny jest pisarzem, kreuje swój świat, zarządza losem, jest panem świata. Ponadto pisanie jest odpowiedzialnym zajęciem! Nie można z nim przesadzić, „co za dużo to nie zdrowo” i tym podobne. Puenta jest podobno taka, żeby pokazać i zachęcić ludzi do swojej twórczości. Czy ja wiem, czy wiersz spełnia taką rolę – dla mnie był po prostu fajny.

Koniec końców egzamin zdałam. Uzbrojona… w brak wiary, przekonanie, że „spotkamy się we wrześniu”, w tabletki uspokajające (zażyłam!), odrobinę suchej bułki (bo jednak zjeść tabletkę na pusty żołądek?), butelkę lodowatej coli i otwartą paczkę żelek ruszyłam na podbój Uczelni. Jak zwykle okazało się, że nauka poszła w las, bo tak: biografii, których się uczyłam, nie pytał, nie wylosowałam też wiersza omawianego przez Pan Szanownego Prowadzącego w swoich książkach (czytałam!).   Dostałam za to wiersz pana Białoszewskiego, erotyk, który to cudownie ‘omawiało się’ (w taki upał) siedząc w sali z podstarzałym Profesorem. Dodajcie do tego półtoragodzinne opóźnienie, zamieszanie z tym związane i ogólny strach, normalnie jak przed Egzekucją. Pisaną przez duże „E”.  Co więcej, zaczęłam nawet gadać, dumna, że wiem, co powiedzieć, ale Prowadzący po 20 minutach stwierdził, że jednak nie mam racji. Wobec czego sam zaczął wiersz analizować i w dodatku postawił mi za to TRZY. z PLUSEM! Szalona ja.

I gdybym nie była dupą wołową, która nie zdała innego egzaminu (bo jest bułą i jej się uczyć nie chciało) i musi się na poprawę uczyć, miałabym dwa tygodnie wolnego do ostatniego egzaminu, czyli angielskiego, którego się, oczywiście, nie boję.

Pozdrawiam, Lusia, szajbuska, z przegrzaną od poezji głową. Chyba marny ze mnie kulturoznawca. Tak sądzę.

*** Notka powstała na wyraźną prośbę Sówki, która chyba postradała wszystkie zmysły, skoro uważa, że jest to ciekawe.Wprawdzie padały wyzwania, iż mnie kocha, ale nie wiem, czy to było spowodowane tym, że mam gorzej w głowie niż Ona, czy rzeczywiście to jest takie śmieszne. Jednocześnie po przeczytaniu notki zaleca się skonsultowanie z psychologiem czy psychiatrą. Tak na wszelki wypadek. Całuski! A zdjęcia oczywiście mej roboty, snapchat pożarł mnie do końca. A tu jeszcze pioseneczka fajna, jakby ktoś chciał.