Weekend, weekend i po weekendzie!

Jestem totalnym bezproduktywnym leniem i przyznaję się do tego bez bicia. No dobra, może jednak trochę gryzie mnie to, że jestem taka a nie inna, no ale w końcu idzie się po osiemnastu latach przyzwyczaić. Jak zwykle w poniedziałek mam wieelkie nadzieje odnośnie przyszłego weekendu, że boże, czego ja nie zrobię, pokój posprzątam, lekcje odrobię (pierwszy raz chyba..), że zrobię zadania z matmy, że obejrzę wszystkie filmy, że zrobię wszystko to, czego mi się w tygodniu nie chciało... A kończy się na tym, że trudno mnie siłą z łóżka wyciągnąć, bo nawet budzik dzwoniący mnie nie przekonuje, ani nawet rodzinka dumnie hałasująca po całym domu, co to dla mnie! Potrafię przerzucić się na drugi bok i usnąć, a później żałować, że przebimbałam sprawę. Z drugiej jednak strony, te dwa dni od tego są - od bezproduktywnego leżenia, jedzenia i nicnierobienia. W tygodniu wstajemy rano, musimy doprowadzić się do używalności w jakimś tam określonym czasie i iść do ludzi.  

A w weekend? A w weekend nic nie musimy! Możemy wylegiwać się do południa, możemy leżeć, leżeć i jeszcze raz leżeć! Możemy snuć się w piżamie ile nam się tylko chce, nie musimy się malować, w ogóle możemy być takie nieogarnięte. No bo co jest potrzebne do tego, żeby wstać z łóżka, wejść do kuchni, wszamać coś i wrócić z powrotem na miejsce? Powiem wam więcej, nawet nikt nie powinien mieć nam tego za złe! W końcu kiedyś trzeba zregenerować siły, prawda? No pewnie, że trzeba, bo człowiek długo nie pociągnie na zużytych bateriach! Ja to mam jeden sprawdzony przepis na weekend. Ustawiam budzik na godzinę ósmą, budzę się i z tą malującą się satysfakcją na twarzy wyłączam go i stwierdzam, że kurde, ja mogę iść spać! I oczywiście tak robię....  A później - śniadanie przed telewizorem? Why not! Najlepiej w piżamie, pod grubym kocem, z kubkiem herbaty i pyszną kanapką! Czasem potrzeba niewiele, co by człowieka uszczęśliwić... 

Innym faktem jest to, że zakładam coś, czego i tak nie zrobię, więc przestałam to robić. Fajniej podchodzi się do sprawy, kiedy wiem, że nic nie muszę. Jeżeli mi się zachce, ok, mogę zrobić lekcje, mogę posprzątać, ale nie muszę. No ale dzisiaj, to ja miałam kogoś ochotę udusić... Któż wymyśla jazdy o siódmej rano w sobotę? Wstając o szóstej, myślałam, że pozabijam wszystkich, co staną na mojej drodze. Okej, chcę jeździć, lubię to. Na porę też można przymknąć oko. No ale ta pogoda?! Że ja po ciemku do samochodu wchodziłam, a wycieraczki chodziły non stop? No proszę was, to ja bym już śnieg wolała... Ale o pogodzie mówić nie będę, bo chyba każdy widzi, co jest!  Kończąc mój totalnie bez sensu wywód powiem, że resztę dnia, zamiast spędzić na szkoleniu się ze znaków i skrzyżowań, których nie pojmuję, ja oglądam seriale i piszę. Coś widzę, że moja przyszłość z prawo jazdy wyglądaaa czarno, ale jednak jestem z siebie dumna, gdyż miałam dziś tą ostatnią jazdę. I jeszcze jedno - następna notka w moim wykonaniu będzie raczej smętna, więc nacieszcie się tym, co macie :D
I kupiłam sobie bilety na listopadowy koncercik happysadu i mam cudowne zdjęcie Kubusia w nagłówku. Dobra, możecie się zacząć o mnie martwić - to moja mania ;)
I teraz możecie pogratulować mi spostrzegawczości - Morze Słów siódmego października obchodziło półrocze swojego istnienia, a ja, jak ta ciućma ostatnia, zapomniałam!