„nic tak serca nie studzi, jak poznawanie ludzi”

Ludzie mnie zachwycają. W większości jednak doprowadzają mnie do białej gorączki, jakby to było ich ulubionym zajęciem. Jeśli tak jest rzeczywiście, to muszę Wam przyznać, źli ludzie, że dobrze sobie radzicie. Nauczyłam się jednak, że głównie dla własnego zdrowia psychicznego, nie warto sobie nimi zaprzątać głowy (co nie, Sówko?). Dlatego też dzisiejsza notka będzie o tym, jak moja wiara w ludzkie istoty została przywrócona… No mniejsza.

[Zanim jednak do tego przejdę muszę się pochwalić – sesja prawie za mną! Wtorkowy egzamin z języka angielskiego nie wywołuje u mnie spazmów strachu, więc poniekąd sobie wakacjuję!! Dzisiejszą poprawkę obroniłam na cztery i jestem z siebie niesamowicie dumna! Jednocześnie w końcu zdobyłam zaliczenie praktyk, które to, jak wszyscy wiedzą, miałam rok temu. Szybka jestem. ]

Ludzie pojawiają się w naszych życiach z jakiegoś powodu. Ten temat wielokrotnie był poruszany na innych blogach, i wydawało mi się wtedy, że mam na ten temat wyrobioną opinię. Ludzie przychodzą i odchodzą, taka ich rola. Ale czy jest sens w tym, że się pojawiają – nie mam zielonego pojęcia, tak powiedziałabym… dajmy na to trzy tygodnie temu. Dzisiaj, może nie z bagażem doświadczeń, bo to brzmi niezwykle wyniośle i wydumanie, ale ze względu na pewne wydarzenia wiem, że się myliłam. Ludzie pojawiają się w naszych życiach nie tylko  z zasady, ale po to, by coś ze sobą w nie wnieść.  Ale od początku.

Na pewnym portalu społecznościowym, tym, co to ptaszki ćwierkają, oznajmiłam (na wypadek gdyby kogoś to interesowało) swojego czasu, iż wybieram się na koncert happysadu, który to odbył się w tą sobotę. Z racji, że Internety jednak mimo wszystko małe są, okazało się, że jedna osoba, którą tam dzielnie obserwowałam, też się na ten koncert wybiera. Nie od razu może, ale po jakimś czasie z mojej strony padła propozycja, by – skoro już mamy być w tym samym miejscu – spotkać się, i zobaczyć, czy rzeczywiście nadajemy na podobnych falach. (Mówiłam, że uwielbiam poznawać ludzi z Internetów?) . Pełna nadziei i wiary w to, że to będzie dobry wieczór, udałam się na miejsce. Po jakimś czasie, kiedy udało nam się w tym rozgardiaszu znaleźć, w oczekiwaniu na wyjście Panów na scenę, zaczęliśmy rozmawiać. Od słowa do słowa okazało się, że nie tylko mieszkamy niedaleko siebie, ale również mamy wspólnych znajomych. Ależ się zaniepokoiłam, jak kolega powiedział, że „skądś” mnie kojarzy! W mojej główce od razu tryliard myśli typu omójborze, on mnie kojarzy, a ja jego nie, a co jeśli się widzieliśmy, i ja właśnie popełniam największe faux pas swojego życia? Nic to, poprawiłam się, twoje całe życie to jedno wielkie faux pas, więc chyba i tym razem dasz radę. Taka odpowiedź w sumie mnie zaspokoiła. A później wyszli Panowie i zaczęła się zabawa – dzikie skoki (ze strony kolegi), który to wysoki nie musiał martwić się o swój marny los niemal pod sceną, nie to co mała Lu, której z każdej strony groziło niebezpieczeństwo, przekrzykiwanie się… i co jakiś czas patrzenie sobie w oczy.

Kiedy niebo nad nami robiło się coraz ciemniejsze,  a temperatura nadal nie dawała za wygraną, okazało się, że drugi bis się skończył, a chłopaki zeszli ze sceny. Tłum pseudofanów rozszedł się natychmiastowo (jedna laseczka stojąca obok mnie, jeszcze przed rozpoczęciem koncertu widząc jak chłopaki chodzili od namiotu do sceny, wynosząc instrumenty, skupiając nań wzrok na Arturze [basiście] stwierdziła  z pewnym przekonaniem, iż to chyba ten wokalista!, a ja nie miałam sumienia jej uświadamiać) a my stoimy tak więc oparci o barierki (Lu z wykrzywioną mordą, by dostrzec któregokolwiek ze zgrai), kiedy podeszła do nas pani sprzedająca róże. W zasadzie podeszła do kolegi. W wiadomym celu. Pyta się go więc, czy nie zechce pan kupić róży?, kolega tak raz na mnie, raz na nią patrzy, po czym wyciąga portfel. Ja – w śmiech, mówię, daj spokój, no przestań!, on – to ty daj spokój, po czym wręcza mi nań różę sporych gabarytów. Moja mina? Jestem z siebie dumna, że nie rozpłakałam się tam ze wzruszenia! Ale nie, to nie koniec!

Bo ja miałam, słuchajcie, kierowcę. W postaci Matuli mej, która koncertu chłopaków darować sobie nie mogła. No i w pewnym momencie okazało się, że musimy się spotkać. Ekhem, we trójkę. Gdybyście widzieli spojrzenie Matuli, gdy widzi mnie w towarzystwie chłopaka. MNIE! Mruga mi i mruga, a ja staram się nie wybuchnąć śmiechem. Koniec końców, kolega odprowadził mnie pod sam samochód, z Matulą porozmawiał… I się pożegnaliśmy.

Do czego zmierzam. Kiedy okazało się, że z Ktosiem raczej nam nie wyjdzie (już to przepracowałam, więc może bez wzruszenia się obejdzie), było mi smutno. Dwa ostatnie tygodnie były pod tym względem ciężkie, bo kiedy to „wyszło na jaw”, miałam egzamin u Psychopaty, więc swoje myśli  poniekąd zatopiłam w poezji. W głowie mi jednak huczało o tym, jakie to życie jest niesprawiedliwe, dlaczego teraz, dlaczego, skoro zaczęło się wszystko fajnie układać. Ten koncert miał być chwilą dla mnie, żeby zapomnieć o egzaminie, żeby zapomnieć o tym wszystkim, co mnie niepokoiło. Wtem w dzień koncertu okazało się, że spotkam się z tym kolegą, że… może będzie fajnie? Pominę wspólnych znajomych, pominę ten chwilowy może niepokój, ze nie będzie taki jakiego go sobie wyobrażałam. Było cudnie. Dzikie pląsy do piosenek ulubionego zespołu, urywkowe spojrzenia i świadomośc, że hej!, może to właśnie los zadecydował, że musieliście się spotkać?

Budujące były również słowa rodzicielki, która stwierdziła, że kolega  „z ciebie nie  spuszczał wzroku, tak ładnie się patrzył, a ty się tak naturalnie w jego towarzystwie zachowywałaś, jakbyście się znali od X lat”…

To wszystko przywróciło mi wiarę w ludzi. W mężczyzn. Okej. Z Ktosiem nie wyszło. Nie planuję w najbliższym czasie niczego nowego, nerwy wszak trzeba ukoić. Tak musiało być, jakby powiedział Kordian. Hej, masz rację! Tak musiało być. Musiało nie wyjść, po raz kolejny, może musiał być ten koncert, może ten człowiek musiał się w tym miejscu i w tym czasie pojawić. Bym nie miała oczu zasnutych łzami na wspomnienie tego, co działo się w lutym, ale bym gromadziła nowe wspomnienia, i budowała i umacniała uśmiech na swojej twarzy, i radość w sercu.

Co lepsze, w drodze na poprawkowy egzamin poszłam kupić bilety na autobus. Podchodzę do kiosku, i uśmiechnięta od ucha do ucha rzucam „poproszę dwa ulgowe dwudziestominutowe”, a pani do mnie „Czy pani zawsze się tak radośnie uśmiecha?”  pokiwałam twierdząco głową, ona dodała, że „najwidoczniej taka moja osobowość” a ja tylko podziękowałam. Uśmiechając się. Chociaż byłam niewyspana, bo spałam 4 godziny, chociaż miałam dość całego świata.

(dzisiaj rano odbieram spódnicę od skrócenia i zwężenia – skusiłam się na granatowe cudo, w sobotę sukienkę uszytą na wesele).

Ludzie pojawiają się i odchodzą. O tych, którzy odchodzą, może warto na chwilę zapomnieć, by zrobić miejsce w sercu dla tych nowych. Moje nowe motto.

a tu pioseneczka w sam raz.