Dzień Przyjaciela

Prawdziwych przyjaciół podobno poznaje się w biedzie. W zasadzie powinnam usunąć to „podobno” i zamienić je na „(potwierdzona informacja)”.  Z racji, że dzisiaj Dzień Przyjaciela jest, poczułam się w obowiązku, by poświęcić temu tematowi kilka słów zważywszy, że w tymże momencie powinnam siedzieć na łóżku i rozprawiać nad notatkami. A nie pisać notkę. Nieważne.

Poprzez szkołę podstawową i gimnazjum mogę śmiało powiedzieć, że przyjaciół nie miałam. Alienowałam się na każdy możliwy sposób – co wycieczka, to zostawałam w domu, na przerwach najchętniej siedziałam na ławkach przed klasami (to w gimnazjum, bo wtedy dopiero zabronili przebywać w klasach na przerwie), a odzywałam się jedynie, kiedy ktoś mnie prosił, ale to też niekoniecznie. W sumie jak już się odezwałam to i tak wychodziło, że albo nie mam racji, albo nawet jeśli ją mam, to ich racja jest racniejsza. No ale nie o tym mowa.

Dopiero w liceum poznałam kilka osób, które wtedy zasłużyły na miano „przyjaciół” mimo, iż po zakończeniu szkoły średniej nasze drogi jakoś się rozeszły. Przez trzy lata tworzyłyśmy nieocenioną paczkę – kiedy jednej z nas nie było, wystarczyło, by powierzyć informację innej, tamta się dowiadywała. 

W międzyczasie – bo między gimnazjum a szkołą średnią – poznałam Koleżankę, o której mogliście tutaj wielokrotnie czytać.  Wspaniałość nad wspaniałościami udowadniająca, że Internety nie są takie złe, i mimo, że straszą z każdej strony o zagrożeniach, to można poznać wspaniałe osoby.  W te wakacje stuknie nam pięć lat i jestem pewna, że to najlepsze pięć lat. Mimo odległości, mimo mnóstwa kilometrów da się utrzymać kontakt, jeśli tylko się chce.

Również w „międzyczasie”, parę lat temu spotkałam Kolegę, któremu wybuchłam śmiechem prosto w twarz. Dosłownie. Cóż, przyznałam nie raz, że wyszło nie tak, jak miało. Mimo to utrzymujemy kontakt. Dobry. Mogę mu narzekać na facetów (a co, niech się przyda, co nie?), on mi na dziewczyny, choć chyba w tym narzekaniu to ja wiodę prym. Ale cicho. Nieważne. Mimo czasu, dogadujemy się znakomicie. Przyjaciel? Pewnie!

Są również osóbki poznane dzięki happysadom – nie bez powodu mówi się, że muzyka łączy ludzi. Tu wielokrotnie powtarzam, że gdyby ktoś przeczytał nasze rozmowy – psychiatryk gwarantowany. I kaftany i pokoje bez klamek. Mam więc głęboką nadzieję, że nikt się do tych cudowności nie dorwie. Głupawki, głupie teksty, głupie zachowania – wszystko w cenie. 

I na koniec – choć w żadnym razie nie ostatni w hierarchii – są Ci ludkowie, których poznałam dzięki temu blogowi. Sówkę moją wspaniałą, Anonimową, Martę, czy wszystkich innych, z którymi może nie mam tak dobrego kontaktu jak z powyższą trójką ale wiem, że w razie gdyby mogę się do nich zwrócić z pomocą.

Dla takich osób warto żyć. Dla takich osób, nawet w te pochmurne (mimo że słoneczne) dni warto wstać z łóżka. Warto wysłuchać problemów, gdy wie się, że gdy samemu będzie się w potrzebie, zostanie się wysłuchanym.  I przede wszystkim ta świadomość, że jak samemu jest się w sytuacji beznadziejnej, to ktoś specjalnie będzie robił z siebie durnia (przepraszam!), żeby tą osobę rozśmieszyć.

/Chandler i Joey idealnym wzorem przyjaciół/ tumblr

‘A friend is someone who knows all about you and still loves you.’ Elbert Hubbard

Dzień Przyjaciela – tak samo jak Walentynki powinno obchodzić się codziennie. Doceniać. Dziękować, że są. No i przede wszystkim pielęgnować ich, przyjaźń, by była ciągle taka sama, a nawet lepsza.  

 A w szczególności chcę podziękować tym, którzy od wczoraj chętnie wysłuchują moich westchnień. Dziękuję – i tak to jest za mało, by wyrazić mą wdzięczność ;)