Lato, lato wszędzie, zwariowało oszalało - moje serce!

Wielka sala. Kilkanaście długich rzędów ławek z rozkładanymi krzesłami. Gdzieś pośrodku (wówczas pustego) rzędu rozsiadła się Lu ze swoim ekwipunkiem. Na siedzeniu obok postawiła dwie torby, na ławce – butelkę coli i telefon, w ręku trzymała książkę. W międzyczasie okazało się, że gdzieś po lewej stronie wyrośli panowie, wyrażający chęć przejścia dalej. Lu więc wstaje, z drugiego siedzenia bierze reklamówki do ręki, co by siedzenie się złożyło, chłopak przechodzi… spada butelka, książka wypada z ręki, chłopak schyla się po picie, Lu schyla się po książkę, siedzenie się zamyka, przytrzaskuje palec (Lu oczywiście), chłopak stawia butelkę na stoliku, drugi chłopak się za nim pcha, książka gdzieś leży, a Lu stoi taka jakby oderwana od rzeczywistości i uzmysławia sobie, że nie – wykład się jeszcze nie zaczął, tym bardziej weekend też nie. I że to prawdopodobnie będzie najdłuższe półtorej godziny jej życia. Tuż przed długim weekendem. Oczywiście.

Nie raz i nie dwa wspominałam, że moje życie to pasmo naprawdę cudacznych niespodzianek. Więc ja się już nie dziwię. Naprawdę. Nie zdziwiło mnie nawet to, że egzamin, który miał polegać na analizie obrazu (po coś w końcu durne formułki starałam się zapamiętać), okazało się, że polegał na zanalizowaniu obrazów na podstawie tekstów, i że liczyło się bardziej to, co w tekstach było napisane niż to, co mówiły obrazy. Do końca życia zapamiętam więc, że Matejko, w dość szlachetnym czynie, chciał zrobić z Rejtana bohatera, bo ten sam cóż – zbyt piękny nie był. W ogóle fajny to był egzamin, gdy Pan wyszedł z sali, uprzednio prosząc, by nie korzystać z internetu, bo prace sprawdza od X lat i naprawdę nie ma co czasu marnować, bo on i tak się skapnie a wtedy przebacz nie będzie. Posłuchałam więc tychże rad, nie zgapiałam, pisałam swoim językiem (co koleżanka później podsumowała, a ja miałam stresa przed wejściem do gabinetu), stwierdzając że „Rejtan to jednak był dobrym materiałem na bohatera – nie dość, że bronił Polski, to jeszcze ten szkaplerz na szyi dowodzi tego, że jest wierzący, a skoro bohater i wierzący, to dla Polaków był po prostu ideałem” i tym podobnie szłam dalej, aż do ostatniego zdania. W którym udało mi się jednocześnie pochwalić Rejtana i Matejkę. No. I dostałam magiczne 4+ ! Jestem pod wrażeniem. Oczywiście swojej genialności, no bo jakżeby inaczej.

Z musu poszłam wczoraj na zakupy i ponownie załamałam się nad swoim marnym losem. Dlaczego wszystko, co mi się podoba, jest na mnie za duże nawet, jeśli rozmiarówka podpowiada, iż to XS jest, więc chociaż trochę powinno się nadawać? Po raz kolejny marzenia o spódnicy do ziemi legły w gruzach, gdyż mój ideał nie tylko był szeroki w pasie, ale również za długi. Więc pewnie przy pierwszym kroku poleciałabym jak długa, wybijając przy tym wszystkie swoje białe ząbki. Chyba nie podejmę tego ryzyka. Tak sądzę.

No i jeszcze ta piękna pogoda – po prostu chce mi się… okej, nie chce mi się… śpiewam sobie w głowie, że lato,lato wszędzie zwariowało oszalało – moje serce!, zupełnie nie myśląc o zbliżającej się sesji. A właściwie dwóch egzaminach. Z angielskiego podsumowujący po trzech semestrach no i z mojej „ulubionej” analizy literackiej. Wydrukowane notatki dzisiaj się na mnie cały dzień patrzyły, ale im nie uległam, a chyba powinnam. Obiecuję się w końcu do tego zabrać!

nie ma lepszego uczucia, potwierdzam!

Miałam napisać coś składniejszego, ale wiecie, od kilku dni chodzę jak struta i jakoś nic mi się w głowie nie układa tak, jakbym chciała. A chciałam dać Wam znać, że żyję – jako tako – że za tydzień happysad (oezu, wiem, to staje się nudne!), i no. Jakoś sobie wszystko leci.

A u Was co tam, Miśki?