ponownie bez tytułu

To moje trzecie podejście do pisania tej notki, mam nadzieję, iż tym razem mi się uda. Wczoraj napisałam ją po raz pierwszy, jednak czytając ją dzisiaj doszłam do wniosku, iż się nie nadaje. Dlatego też pomyślałam, kasując swoje poprzednie wypociny, że napisze od nowa. No więc siedziałam w kuchni, popijając ciepłą herbatę i przyglądając się, jak współlokatorka dzielnie walczy z brudnymi naczyniami, kiedy przyszło nam podjąć trudną decyzję, więc pisanie notki zaprzestałam. Cóż to za trudny wybór? To jaką pizzę bierzemy?, brzmiało nam w głowach, kiedy przebierałyśmy w ofertach pizzerii (bo w tej naszej, ulubionej, na jakiś czas jesteśmy spalone). Kiedy więc zaczęłam pisać z powrotem, udając że nie czuję głodu okazało się, iż dostałam ważnego e-maila odnośnie przyszłych praktyk, które chciałabym odbyć w te wakacje, więc i ponownie umarłam, zapowietrzyłam się i rozproszyłam. W międzyczasie przyszła pizza, zaczęłyśmy oglądać „Wiek Adeline” i tak oto siedzę przy komputerze zupełnie zmarznięta (w ogóle bulwers, że już ogrzewanie nie działa, zamarzam!) i piszę. Jak widać, dosyć nieudolnie, ale ciii.

Dzisiaj w końcu ustabilizowała się sytuacja na uczelni. Sesja sesją, jak to mówiłam z Anonimową, ale wyszła sprawa z promotorami do pracy licencjackiej  i… zrobiło się piekło. Istne. Najpierw szybkie wpisywanie się do wybranych promotorów (oczywiście na fb), później kłótnie, że to jawna niesprawiedliwość, że ktoś był akurat na facebooku a ktoś nie, że w zasadzie to może zacznijmy według średniej lecieć (toż to dopiero sprawiedliwość), a koniec końców, że tym osobom należą się „miejscówki”, które udzielają się najwięcej na zajęciach. Tylko że, pardon, ale nikt im się udzielać nie każe. Taka osobista dygresja. Po tygodniu sprzeczek, wzajemnego wyzywania i wywyższania się, doszło do spotkań seminaryjnych z paniami promotorkami. Wciąż obawiając się o swój marny los, wymyśliłam temat (w miejscu przepraszam wszystkie osoby, którym o tym marudziłam) i poszłam na to spotkanie licząc, że jak temat Pani przypadnie, to mnie nie wygruzi. No i udało się – oficjalna lista od Pani jest zamknięta, a ja na niej. Trochę więc ulga, że o to się bać nie muszę. Powoli mamy zaczynać myśleć nad potrzebna literaturą, kłębić myśli w głowie… a od października zaczynamy pracę. Wierzę, że się uda!

Wyliczyłam zaś dzisiaj, że już ponad siedem miesięcy mieszkamy razem ze współlokatorką, to jest, ja się tak dawno temu wprowadziłam. Dzieląc się tą informacją, usłyszałam podekscytowane „ojej, to dwa miesiące i będzie dzidzi!”, więc wiecie, równo zryte banie. Jakbyście jeszcze nie wiedzieli.

Ogólnie to nudno jest, złapało mnie jakieś przeziębienie, od poniedziałku trzyma i puścić nie chce. Trochę mnie to denerwuje. W poniedziałek cos się zaczynałam czuć słabo, ale dzielnie walczyłam, zwalając na pogodę, we wtorek kichałam dalej, niż widziałam i ledwo na wykład doszłam (le obowiązkowa Lu), a dzisiaj… dzisiaj już mi nieco lepiej, bo toć „tylko” kicham. I smarkam. Wobec czego podejrzewam, że niedługo odpadnie mi nos. A, no i mam zakwasy. Hah. Jedyne, na jakie mnie stać ostatnimi czasy. A na domiar (nie)szczęścia jutro czeka mnie wf, także chyba w końcu dokonam swego marnego żywota.

Alleluja!