z tych emocjów to ja się kiedyś wykończę

Dochodzę do wniosku, że w moim życiu w ostatnim czasie, zbyt dużo emocjów jest. Z nadmiaru tych emocjów moje serce, jak przypuszczam, pierdolnie kiedyś z hukiem, i będzie po prostu jedno wielkie BUM, którego, rzecz jasna nie zauważę, bo tak będę coś przeżywać.  Zaczęło się niewinnie, bo siedzę sobie grzecznie i potulnie (ha-ha!) na wykładzie z gatunków literatury popularnej, przeglądam facebuki i internety, bo mowa o si-fi więc nie moja tematyka totalnie i hepisedzi moi dodają zdjęcie, rozpiskę kolejnych koncertów letnich. No to jest Kraków, są jakieś inne miasta, i w pewnej chwili wzrok mój się zatrzymuje na nazwie mieściny kilkanaście kilometrów od mego domu. W drugim oknie przeglądarki sprawdzam, kiedy są dni tejże mieściny… I jak widzę, że wszystko się pokrywa… Toż to dostałam palpitacji. Łzy do oczu, serce wali jak oszalałe (jakby miało mą zacną osobę zaraz opuścić), więc esemes do rodzicielki, jakobym nie żyła i z tego podekscytowania umrzyła. Oczywiście wyszłam na korytarz, żeby się uspokoić, ale na cóż to, skoro wróciłam po kilku minutach i nadal nie mogłam usiedzieć z tego wszystkiego.  

Druga sytuacja właśnie się rozgrywa, i nadal me rączki trzęsą się, a paznokcie nieporadnie stukają o klawiaturę. We wtorek pisałam kolokwium zaliczeniowe, które w pierwotnej wersji miało być egzaminem ustnym, jednak udało się nam pana prowadzącego przekonać. Cóż, miało być łatwiej, jednak siedząc nad kartką i mając omówić wybrany przez siebie tekst, w głowie mej panowała pustka, istna czarna dziura. Żyłam więc od wtorku przekonaniem, że nie zdam, a przynajmniej te wyniki, które nam wyśle, jakoś mnie nie zaskoczą. Pogodzona ze swym losem, ze w czerwcu oprócz egzaminu u psychopaty przyjdzie mi przejmować się teorią w estetyce, otworzyłam dziś mejla. Dostałam za-wa-łu.  Serio. Za-wa-łu przez wielkie „z”. Gdyż albowiem zdałam. ZDA-ŁAM. Serio. Ja. Któram oddała kartkę prawie pustą, a jeśli nie, to zapisaną takimi bzdurami, którymi nie pogardziłby żaden bajkopisarz. No ale dobrze, zgodnie z tym, że skoro zdałam, to jednak „to coś” na coś się nadawało, powiedzmy, że jestem genialna. Lepiej później niż wcale dojść do takiego wniosku, co nie? :D

Koleżanki na uczelni nadal dają czadu, we czwartek na przykład poszłam sobie na angielski, który był naszymi ostatnimi zajęciami tegoż dnia, resztę z racji długiego weekendu odwołaliśmy. Cóż, myślałam, że więcej nas będzie. Pardon. Myślałam, że ktoś oprócz mnie przyjdzie. Pani weszła, oczy przetarła, posiedziałyśmy sobie piętnaście minut (naiwnie) licząc, że jednak ktoś wpadnie, a później się rozeszłyśmy. U Pani mam plusa, a od koleżanek jeszcze mi się dostało, bo to niby JA powinnam spytać się wszystkich, czy wybierają się na obowiązkowe, nieprzełożone zajęcia. Głupia ja, jak mogłam przypuszczać, że ktoś przyjdzie? Cóż, pominę fakt, że ja czekałam półtorej godziny i nie zmieniło to jakoś drastycznie moich planów odnośnie powrotu do domu,  jednak na ich miejscu głupio byłoby mi weekendować ze świadomością, że Pani też czekała półtorej godziny. Gdyby wyraziły taką chęć, niepójścia na zajęcia, można je było przełożyć. No ale przecież lepiej znów mnie, brzydko mówiąc, wyciulać, a o sobie dobre zdanie mieć. Kolejny raz utwierdzam się w przekonaniu, że ja do tych ludzi po prostu nie pasuję.

Wspominałam Ośce, pod jej postem, że puzzle się rozsypały. Trochę nad tym w duszy pobiadoliłam, ponarzekałam, milion razy przeanalizowałam każdą sytuację, kiedy okazało się, że ktoś zaczął je powoli układać. Wobec tego obojętnie przejść nie mogłam, i składamy te puzzle od nowa, mam nadzieję, że wszystko pójdzie w dobrym kierunku.

Tymczasem majówka trwa w najlepsze. Pogoda jak zwykle skiepściła się w wielkim stylu, zupełnie jakby na zawołanie. Jest majówka? Niechże popada, niech będzie zimno, pochmurno i w ogóle afe. W przeciwieństwie do swoich znajomych którzy „coś tam robią”, ja siedzę w domu, zmieniam telewizor na komputer (albo odwrotnie), książkę na gazetę i jakoś sobie leci. A, no i słucham sobie muzyki, ogarnęłam ostatnio Spotify, więc szukam gwiazdek i perełek, odkrywam nowe playlisty i udaję, że wcale maj się nie zaczął, bo przecież od maja do czerwca to już krótka droga. A w czerwcu… dobra! Nie mówimy jeszcze o czerwcu, jeszcze jest czas, by się tym martwić!

Czo tam u Was w ogóle? Żyjecie? Majówka jak mija? Ja to szczerze powiedziawszy żyję przyszłotygodniowymi juwenaliami i tym, że wpada do mnie Koleżanka. Więc wiesz, pogodo, miło by było, gdybyś dopisała.

a kiedy dopada mnie 

bezsenność w duszną noc 

mówi do mnie szeptem i 

usypia mnie jak nikt

oł jea. 160 post! idę jak burza!