dziś brak pomysłu na tytuł

Chyba jestem jakimś magnesem na nieszczęścia, który to przyciąga je na potęgę. Spoko, zdążyłam się przyzwyczaić, dzięki temu moje życie jest fascynującą przygodą, którą jakby ktoś spisał na kartki i wydał podejrzewam, że spotkałaby rzeszę zwolenników. Taka Lu niewydarzona. Tylko by trzeba jakiś tytuł chwytliwy wymyślić, ktoś, coś? J

Ależ mnie w zeszłym tygodniu rozłożyło. Serio. Po wtorkowych jazdach coś mnie złapało, grypa żołądkowa chyba, masakrycznie wykańczająca, która doprowadziła mnie do tego, że po dwóch nocach i całym dniu bez snu, spędzonych na klęczkach w przybytku obłożonym kafelkami, wylądowałam czwartkowego rana w ośrodku zdrowia. Oczywiście musiałam konkurować o uwagę ze starszymi ludźmi, do których osobiście nic nie mam, ale skoro idą jedynie po recepty, nie widziałam problemu przepuszczenia w kolejce mnie, słaniającej się na nogach i nie widzącej przez oczy. Ale to taki szczególik. Jak w końcu tą uwagę pani doktor zdobyłam, ta się przeraziła. Odwodnienie – orzekła, spoglądając na mnie spode łba, bazgrząc coś w zeszycie. – To co, do szpitala pasowałoby. Ja, w oczach istne przerażenie, słabo mi się jeszcze bardziej zrobiło. A później znów zachciało mi się wymiotować. Odrzekłam cichym głosem, iż nie chcę. Wobec czego pani posadziła mnie (po kilku chwilach narady) w pokoju dyżurnym, podpięła wenflon (w tymże czasie Matula została wysłana do apteki po przewód łączący wenflon z tym czymś z kroplówką) i oczekiwałam na podpięcie pod dragi. Siedziałam sobie więc dwie godziny, najpierw przyjmując coś na wymioty, później jakieś sole pewnie, ale nic nie mówię, bo się nie znam. Poprosiwszy o zwolnienie z dwóch dni, pani powiedziała, że wenflon mi zostawi to jutro, jak się polepszy to zdejmie, a jak nie no to obędzie się bez kłucia. Gdyby nie fakt, że pielęgniarka, bandażując wenflon szarpnęła mnie tak niemiłosiernie, pewnie bym się zgodziła. Ale zawyłam wtedy swoim głosem iż proszę-to-natychmiast-wyjąć-w-te-pędy!, więc mi wyjęła. Nie obyło się bez oburzenia, tym razem ze strony Matuli mej. Że jak to tak. O nie, kochana rodzicielko! Ja się tyle wycierpiałam, że nie chciałam się użerać z ustrojstwem w ręce. Jak więc wróciłam do domu, po tych X godzinach bez spania, tak się rzuciłam na łóżko, że tylko goście mnie odwiedzali i sprawdzali, czy żyję. Otóż: żyję! (Szkoda, że tego pytania nie zadał sobie nikt z uczelni, bo nikt nie spytał się, czemu mnie nie ma, i czy będę, i czy co się dzieje. Chyba nie umiem nawiązywać kontaktu z ludźmi.) Jazdy więc piątkowe ominęłam, czego niesamowicie żałuję. Sądzę jednak, że marny kierowca byłby wtedy ze mnie, mającej problem z wejściem po schodach także no. Źle by się skończyło.

Także jak widać, nawet, jak nic się u mnie nie dzieje, to zawsze jednak coś. Wszyscy mi w domu mówią, że ich „przestraszyłam”, „wystraszyłam” i „żebym tak już nie robiła”. Oświadczam: nie planuję. A los się teraz pewnie ze mnie zaśmiał, idź cholero.

tumblr

W ogóle wstałam dzisiaj bez sensu na zajęcia o ósmej, z podkrążonymi oczami i w ogóle nie do życia. Okazało się bowiem, iż niepotrzebnie ruszyłam swe litery. Jak zwykle. Nikt mnie o niczym nie informuje, wszyscy mnie olewają. Wszyscy. Jest nijako. Słabo, źle i nijako. Wiosno, daj mi trochę tego kopa pozytywnego… Tak troszku… Mogę prosić? 

Kończąc już, powiedzcie mi, dlaczego jestem oceniana przez to, jak jestem ubrana, jaki mam telefon, jakie buty? Dlaczego ludzie pałają do mnie taką nienawiścią? Dlaczego czuję się coraz bardziej niechciana i nie na miejscu? Czym sobie zasłużyłam? Do dupy jest...