nieogarnięta rzeczywistość

Ileż się działo! Ileż się działo! Juwe, juwe, juwenalia… gdzie jesteście? Co?! To już koniec?! Jak to! Dlaczego tak szybko? Dlaczego tak niespodziewanie? Ej…  tak to ja się nie bawię.

Dobra, żyję. Jakby ktoś był ciekawy. Juwenalia się skończyły, Koleżanka sobie pojechała (niemal bez swojej torebki, przewieszonej… przez moje ramię) i zapanowała cisza, dziwna jakaś taka.  Jak wróciłam do mieszkania po tym, jak Koleżanka wsiadła do pociągu, to tak stanęłam w drzwiach pokoju, zobaczyłam ten syf, materac, który blokował wyjście na balkon, łóżko, zawalone ciuchami i pierdyliardem innych rzeczy, gdzieś na szafce bilety z koncertu,  to zrobiło mi się smutno.

Kiedy jednak to i owo ogarnęłam, i w końcu dało się wejść do pokoju nie potknąwszy się o nic, usiadłam przy komputerze i zaczęłam oglądać zdjęcia. Miliony zdjęć. W ciągu pięciu dni nieomal pięćset. Plus filmiki, kiedy Lu bawiła się w reportera, nagrywając drogę z Rynku nad Wisłę. Pół godziny nieumiejętnego trzymania telefonu w dłoni i nagrywaniu krakowskich chodników – tylko ja tak potrafię! Plus zdjęcia i filmiki z dwóch koncertów, na których byłyśmy i na których o mało nie przypłaciłyśmy własnymi cudownymi i niepowtarzalnymi życiami.  Żyć nie umierać. Nawet pogoda dopisała, choć ja uzbroiłam się w przeciwdeszczowe kubraczki, które miałyby nas przed tymże deszczem uchronić. Na szczęście – obyło się. Nie obyło się jednak bez śmiesznych sytuacji – powrotu z Comy na mieszkanie, tego, że po dwóch piwach zaczęłam czkać, później się śmiać, przez co prawie się posikałam. Tego, że wcześniej pod sceną by nas zadeptali, bo przecież Lu chciała być blisko, i ledwo uratowałyśmy się z jednego pogo, to wylądowałyśmy w drugim. Tego, ze na koncercie happysadu również znalazłyśmy się w niedobrym miejscu, gdzie by nas stratowano, jednak udało nam się i tym razem wyjść z życiem. Spotkałyśmy niejakiego Jakuba K., pseudonim Quka, Koleżanka pierwszy raz na żywo, zdobyłyśmy zdjęcia i podpisy, pogadaliśmy (na temat konfliktu na linii dwóch stolic – Gniezna i Krakowa), a w końcu i nawiązałyśmy nowe znajomości z członkami zespołu Muchy.  Zabawa przednia, humory wspaniałe, gardła zdarte – czego chcieć więcej prócz tego co mam?  Powrotne śpiewanie na ulicy, panowie, którzy zaczęli śpiewać z nami, czipsy jedzone na Plantach i policjanci, dziwnie się na nas patrzący, robienie zdjęć w tramwaju i zastanawianie się (przeze mnie), czy opublikować zdjęcie z Kubą rano, czy jednak teraz.

Gdzieś pomiędzy grill z rodziną, zdjęcia nad jeziorkiem, spacery po Krakowie.  Pięć szalonych dni, po których dzisiaj zapanowała taka pustka. Nie powiem, że „rano” ogarniałam rzeczywistość, bo współlokatorka uświadomiła mi, iż ta godzina nie zalicza się już do „ranka”.  Poszłam więc grzecznie do biblioteki oddać książki, przy okazji przynosząc nowe. W międzyczasie okazało się, że napisało do mnie pewne wydawnictwo z zapytaniem, czy nie zrecenzowałabym książki, i jeśli tak, to proszą o adres korespondencyjny. Bo to książka, którą sama chciałam przeczytać! Fruwam pod sufitem!

Jednak wszystko co dobre szybko się kończy. Jutro powrót na uczelnię, tylko dwudniowy bo piątek znów wolny. Gdzieś w międzyczasie egzamin praktyczny, który mam zamiar zdać. Po drodze niedzielna komunia, wolny poniedziałek, wtorek...  Dzieje się. I choć jestem typem człowieka, który przede wszystkim ceni sobie spokój i ciszę to.... te dni były super. Droga Koleżanko, która to czytasz! Dziękuję!

A z Ktosiem układa się... dobrze. Aż nie wierzę, że znamy się dopiero trzy miesiące... czemu czas leci, jak szalony? I wciąż nie opuszcza mnie wrażenie, że Ktoś jest rąbnięty tak, jak ja. To dobrze - tacy ludzie jeszcze istnieją :)