Więc chodź pomaluj mi życie, niech świat mój się zarumieni

Dzisiaj jest dobry dzień, myślę sobie, siedząc  na mega niewygodnym krześle przy biurku, pijąc ciepłą herbatę i gadając z Ktosiem, który akurat się gdzieś przed siebie zapatrzył.  Nawet wieczorna burza, której umknęłam a nuż, humoru mi nie pogorszyła (choć jak spylałam z parasolem przed siebie, to do śmiechu mi nie było xd). Ale od początku.

Kiedy Koleżanka odwiedziła mnie w październiku, idąc spacerkiem z Galerii Krakowskiej nad Wisłę, na Plantach spotkałyśmy młodego mężczyznę, który stał tam i zachęcał ludzi do przeczytania swojej książki. Cóż,  spieszno nam wtedy było, więc wymieniliśmy kilka kurtuazyjnych zdań  i poszłyśmy dalej. O sytuacji zapomniałam. Koleżanka przyjechała na Juwenalia, znów kroczymy tą samą trasą nad Wisłę, bo przecież spacer to zdrowie.  Znów nas zaczepił. Koleżanka wypaliła więc, że „się już widzieliśmy”, czego w sumie pewne nie byłyśmy.  Ale okazało się, że to prawda. Znów chciał nam książkę swą zaproponować, pogadaliśmy, pośmialiśmy się, ogólnie spoko, ale nie wzięłyśmy w dalszym ciągu. Poszłyśmy nad tą Wisłę i snułyśmy plany, że jak go w drodze powrotnej spotkamy, to już u licha, weźmiemy tą książkę. Spytamy się go, czy pamięta miejscowości, z których jesteśmy (bo się pytał, żeby stwierdzić, że nas i tychże miejscowości nie lubi), i jak zgadnie, to okej. Cóż, tego i następnego dnia go już nie spotkałyśmy i znów o sytuacji zapomniałam.

Dzisiaj znów będąc na rynku stwierdziłam, że do Galerii Krakowskiej, a właściwie pod nią, na autobus, z koleżanką przejdziemy się pieszo. W międzyczasie opowiedziałam jej wszystkie te historie z Pisarzem w roli głównej, by po chwili… go zobaczyć. No co jak co, ale nawet ja, osoba dość nieśmiała, nie mogłam takiej sytuacji przegapić. Zwyczajem podszedł do nas, i nie zdążył się jeszcze odezwać, gdy Pewna Siebie Lu odrzekła:

Lu: myśmy się widzieli! Dwa tygodnie temu!

P: i co?! Wzięłaś książkę?! 

L: no nie!

P: wstyd i hańba!

W tym momencie odezwała się koleżanka, prosząc go o krótkie streszczenie swojej powieści, jeśli już mamy ją w swoje łapce złapać.  W dobrym jednak guście stwierdził, że streszczając ją,  narzuci nam swój tok myślenia, a on chce poznać nasze odrębne opinie. W tak zwanym międzyczasie (lubię to słowo!) przekomarzałyśmy się z koleżanką, on stwierdził, że się dogadujemy (we dwie), i że z pewnością ze sobą mieszkamy. Kiedy odparłyśmy chórem, że nie, spytał się koleżanki, jak może nie chcieć ze mną mieszkać, skoro robię takie dobre pączki. Dołączyłam się do tegoż pytania, koleżanka, zaś z wyrzutem w głosie  stwierdziła, że jej jeszcze nie poczęstowałam. Dyskusja nad powieścią sprawiła, że wybuchłam mym pięknym śmiechem, przez co dziwnie się na nas popatrzono. Zgodnie z prawdą powiedziałam, iż mamy spaczone umysły z racji pracy na zajęcia, którą piszemy, na co to właśnie Pisarz wybałuszył oczy ze zdziwienia.

P: przepraszam, powiedziałaś, zajęcia?  

Oho, już czułam pismo nosem. Pomyślał, żem niepełnoletnia.

J: tak, zajęcia, studiujemy.

P: przepraszam, no…

J: wiem, wiem, nie wyglądam, ile byś mi dał lat?

P: który rok studiów? Pierwszy czy nie wiem, trzeci?

J: drugi…

P: oooo, no to nieźle zaawansowane!

J: spoko, dawali mi już dwanaście i piętnaście lat!

Kilka minut później, kiedy ów Pisarzyna spytał się nas, czy chce się nam pić. Wybuchłam takim śmiechem, że o mało się przez to nie udławiłam własną śliną. Chodzi bowiem o to, iż wczoraj wieczorem, zapijając pewne smutki (okej no, niezdane prawko), wystarczyło jedno piwo, żeby mi się w głowie zaczęło kręcić, więc jak tylko usłyszałam „picie” to miałam wyrąbane.

P: co taki dobry humor?

J: a bo wczoraj opijałam prawko, niezdane

P: z radości?

J: nie, zapijałam smutki!

Rozmowa tliła się jeszcze przez kilka dobrych minut, wobec czego musieliśmy się sunąć na bok, żeby nie zostać stratowanym przez zgraję dzieci z wychowawczynią. Dzieci znowuż nas nie zauważały, więc to było najrozsądniejsze wyjście. By ujść z życiem. Stoimy więc tak, coś tam gadamy, ja jak zwykle co drugie zdanie wybucham śmiechem. Samo tak jakoś. 

Przechodząc do sedna, w pewnym momencie Pisarz zapatrzył się we mnie, zapanowała cisza i odrzekł (nie pamiętam dokładnie, więc mniej więcej swoimi słowami przytoczę) :

P:  Wiesz co, jesteś niesamowita. Cały czas się śmiejesz. Masz takie pokłady radości w sobie, że mogłabyś nimi obdzielić chyba z dziesięć osób, a i wciąż by i dla ciebie starczyło.  I jeszcze ten niesamowity śmiech, normalnie jak się śmiejesz, to tak radośnie, że człowiek sam się zaczyna śmiać. […] i chwilę później, gdy tą książkę wzięłyśmy, po piątaku mu dałyśmy i już miałyśmy iść. To jak przeczytacie, to tu na odwrocie napiszę wam mój adres e-mail, to napiszcie, co sądzicie. A ty – popatrzył na mnie – wpadnij czasem, to sobie pogadamy! Bo jesteś takim poprawiaczem humoru, no, nie śmiej się! Tylko przyjdź czasem, jak mnie zobaczysz, okej? To sobie pogadamy o bzdurach. A, no i miłej lektury!

Odeszłyśmy, wcześniej jednak zapewniłam, że jak tylko go tu ujrzę, to podejdę – serio, wydawał się być miłym człowiekiem, a książka, którą to zaczęłam czytać dziś, dobrze się zapowiada, bo toć to chyba kryminał, tak mi się przynajmniej na chwilę obecną zdaje.

Czy mogę nazwać przypadkiem to, iż spotkałam go po raz trzeci w tym samym miejscu, choć krakowskie planty są długie i szerokie, i o tej porze mógł stać gdziekolwiek indziej, tylko nie tu? Czy mogę nazwać przypadkiem to, że po raz trzeci rozmawiało się rewelacyjnie, i naprawdę miło? I, w końcu, u licha, jak mógł, po zaledwie kilku minutach rozmowy powiedzieć o mnie tyle.. dobrych słów? Ja wiem, z jednej strony mógł się chcieć podlizać, żeby ktoś tą książkę łaskawie w końcu wziął. Niestety, wierzę w ludzi dosadnie i czasem za bardzo, więc przyjmuję wersję, że jest po prostu dobrym człowiekiem, który tymi dobrymi słowami sprawił, że uśmiech do końca dnia mi nie schodził.

Co więcej, będę teraz miała motywację, żeby tam się czasem przespacerować, bo cóż, jeżeli mogę komuś poprawić humor, czemuż bym miała nie skorzystać? ;)

Książkę czytam, gdy przeczytam, napiszę do niego, wszak mam jego adres e-mail… Jeju, naprawdę, jestem tym wszystkim tak podekscytowana, że naprawdę nawet i w tym momencie, pisząc to, bezczelnie śmieję się sama do siebie.  I cóż no, muszę przyznać, że te słowa mnie ucieszyły… bo skoro mówi mi to osoba, która mnie nie zna, która po kilku wymienionych zdaniach wysnuła taki wniosek… to może to prawda? ;)

Jeszcze słówko wtrącenia. Ktoś nie wyraził kiedyś chęci uratowania mnie spod mostu w razie, gdybym zamarzła, później przyjął na klatę to, iż przez niego nie zdałam owego egzaminu, a przed chwilą śmiał się, iż jestem pędiztyłkiem i co chwila zmieniam pozycję na krześle. Sobie nieźle poczyna, ja wam to mówię, że on jeszcze nie wie, na co się pisze, a jeśli wie, to nieźle udaje, że nie wie. Koniec końców wydaje mi się, że jest coraz fajniej i mam nadzieję, że tak będzie dalej!

Z tym Was zostawiam i wracam do nicnierobienia, choć powinnam na przykład uczyć się angielskiego na jutrzejszy kolos, albo czytać książkę, która wczoraj do mnie dotarła. Albo tą, którą dzisiaj mi podarowano. No ja nie mogę, tyle rzeczy ciekawych do robienia, a tu nauka mi się wciska, bez sensu!