O szarżowaniu na krakowskich (zakorkowanych) drogach i o związanej z tym karierze, która stoi przede mną otworem

weheartit

Siadając dziś za kierownicą białej eLki, byłam gotowa na wszystko. Na to, że jaśnie samochód zgaśnie mi na światłach, kiedy będę chciała kulturalnie przez nie przejechać, że pewnie na najstraszniejszym-rondzie-którego-się-boję zamiast skręcić w prawo pojadę w prosto/w lewo (zgodnie z tym, że czasem mam problem z ogarnięciem kierunków), a w ogóle to pani instruktor (tak, pani!) będzie jędzowata i będzie kaszana. 

Cóż, muszę Was rozczarować, bo nic z tych rzeczy się nie zdarzyło. Z rozwianym włosem, niemal urwaną łepetyną, kaszląca i załzawiona i zasmarkana dotarłam na umówione miejsce (ówcześnie źle lokalizując ‘garaże’) pewna, że dziś umrę. Czy to alergia, czy przeziębienie, czy okres, czy wszystko razem wzięte, czułam się wyprana zupełnie. Po formułce „dzień dobry-dzień dobry” wsiadłam ci ja za kierownicę, ustawiłam wszystko, co trzeba było ustawić, podwyższyłam fotel, przysunęłam, poprawiłam lusterka, usadowiłam się mym tyłkiem wygodnie, trzykrotnie poprawiłam grzywkę, która i dziś nie chciała współpracować (bo po co) i można było jechać. HA – HA. 

Cofać do tyłu. No zaśmiałam się ja dobitnie i wybitnie głośno, gdyż ludzie!, jam nie jeździła od półtora roku i co, już na głęboką wodę? W najgorszym scenariuszu ktoś walnął nam w zadek i to ja musiałam ponosić koszty naprawy samochodu (nowiusieńkiego!), jednak i to okazało się nieprawdziwe. Gdyż – wyjechałam! Ładnie wyprostowałam, pojechałam przed siebie i nawet nami nie rzucało! Byłam  pod takim wrażeniem samej siebie, że o mało się z racji tej nie popłakałam. 

Jadąc na plac, na którym to miałam poćwiczyć łuk (bardzo ładne jeżdżenie prosto i do tyłu pomiędzy liniami i durnymi słupkami), przejeżdżałyśmy przez  to najstraszniejsze-rondo-którego-się-boję. Dowiedziałam się o tym dopiero w momencie, kiedy je przejechałam, bezbłędnie, a miałam poinformować panią, że właśnie to to mi spędza sen z mych pięknych powiek. I tak się rozglądam, o, tu siedziba Gazety mej, ale ej… Skoro siedziba gazety to czyżby… O matusieńko! Ja to przejechałam!! Pani śmiać się zaczęła, ja też… I wiecie, z powrotem też mi się udało! Chyba nazwę to rondo mym najulubieńszym, gdyż skręcając – teraz już nie pamiętam czy w prawo, czy w lewo – sama zgadłam, w który pas mam wjechać tak, by później go nie musieć zmieniać, boska jestem!

A plac to znowuż inna historia, gdyż, nie chwaląc się, robię go bezbłędnie. No, prawie. Bo jak podjeżdżam przodem, i ustawiam auto do cofania to na początku, zawsze na tym durnym zakręcie, za bardzo mi ten samochód leci. Choć popuszczam sprzęgło jak najdelikatniej potrafię tak, żeby mi się samochód nie zgasił, i nie pojechał za szybko. No i raz mi pojechało za szybko. Drugi raz niemal za wolno. A za trzecim razem tak zaczęłam do siebie mruczeć, że nieomal wjechałam w samochód (któż u licha trzyma samochody ciężarowe przy samych słupkach na placu?!) wobec czego musiałam zmienić miejscówę.

W drodze powrotnej zaś spotkały nas korki niesamowite, wobec czego jazda była bardzo dynamiczna. Sprzęgło-hamulec – trochę gazu – znów hamulec – sprzęgło i tak przez dobre dwadzieścia minut. W tak zwanym międzyczasie samochód przed nami wyraził chęć skręcenia to w prawo, to w lewo, a koniec końców pojechał prosto, inny nieomal się przede mnie wbił, a później skręcił w lewo, a kolejny znowu – bez pardonu wjechał przede mnie, dzięki czemu ładnie na niego zatrąbiłam. Już widziałam, jak wystawia rękę, już liczyłam, że pierwszy raz ktoś pokaże Lu-kierowcy fuck’a, a tu nie!, pomachał tylko. Beznadzieja.

Dojechałam jednak na miejsce, z którego ruszałam bez uszczerbku na ludziach, samej sobie, samochodzie i pani instruktor, która wydawała się być w dobrym humorze. Poza tym okazało się, że Kie Rio są bardzo fajnymi samochodami! Serio, na komputerku za kierownicą, tam, gdzie wyświetla się liczba przejechanych kilometrów, wyświetla się informacja (w odpowiednim momencie), coby zmienić bieg na wyższy/mniejszy (uprzedzając: tak, wiem, kiedy zmieniać biegi), a światła do jazdy dziennej (których ma osoba zapomniała włączyć… a przynajmniej jej się tak wydawało… i przypomniałam sobie o tym po godzinie jazdy), włączają się… SAME, po tym, jak przekręcę kluczyk w stacyjce. Szok i niedowierzanie!

 Na żywo, z Krakowa  relacjonowała Lusia. 

Mistrz Krakowskich Dróg, Przyszły Kierowca Formuły 1.