Trening Dobrej Myśli, vol 2

Trochę jestem spóźniona, mogę tłumaczyć się jedynie sesją i ogólnym wyczerpaniem, który temu towarzyszył. Teraz, w pełni sił, z wszystkimi zdanymi egzaminami (tak, zdałam socjo czaicie?!) mogę te braki nadrobić.

O dziwo kolejny miesiąc przyniósł znów wiele dobrych myśli. Nie wiem, czy to moja podświadomość działa na tyle dobrze, że odrzuca te złe sytuacje w niepamięć, czy po prostu dobrze się u mnie dzieje.

W styczniu były urodziny. Piwo z koleżankami, na które oczywiście mi się nie chciało iść, bo zimno, bo ciemno, bo po co, bo po ciemku wracać, a bo źle się czuję, a dajcie mi najlepiej święty spokój. Poszłam jednak, i znów swojej decyzji nie pożałowałam. Morze wylanych łez, „sto lat” śpiewane w pijalni wódki i piwa (mam nadzieję, że mnie nie rozpoznają), prezenty, których się nie spodziewałam z dedykacjami, które wywołały łzy, to dobre piwo, które nawet wtedy do głowy nie uderzyło, Subway po drodze i kanapki o 22, śpiewanie, idąc rynkiem – czy mogło być fajniej? Pewnie, że nie. Kurde, nie wierzyłam, że tu na studiach znajdę grupkę ludzi. Bałam się, że będę czatowała sama.. A tu jeju, naprawdę są osoby, na które tu, w Krakowie, stacjonarnie mogę liczyć. I to jest dla mnie chyba największa Dobra Myśl od czasu listopadowego wieczora.

W styczniu był też egzamin z historii, którego bardzo się bałam. Typowa sytuacja; miałam mało notatek, jedynie te sklekocone przeze mnie z informacji znalezionych w Internecie (bo komuż by się o ósmej rano chciało uważać), stres niemiłosierny, że znowu nie otworzę gęby z tego stresu, że pewnie wszystko pomylę, a na domiar złego dostanę najgorszy temat z możliwych, więc od razu kaplica. Otóż, jak zwykle nie było tak źle, weszłam z koleżanką, dostałam pytanie dość łatwe, odpowiedziałam (choć pan mi przerywał i mnie to niezwykle denerwowało, bo wiedziałam i sama potrafiłam odpowiedzieć a on mi dopowiadał!!), i… patrzę a tam piątka. Większego zdziwienia na twarzy mej świat nie widział J

Asik kiedyś wspominała o znakach, które sprawiają, że czuje czyjąś obecność. Ja ją czuję cały czas, choć może to zabrzmi i głupio i tandetnie. Kiedy jednak idę ulicą, w dzień egzaminu a na swojej drodze spotykam czarne kruki centralnie przecinające mi drogę nie mogę w to nie wierzyć. Uśmiecham się, podnoszę głowę i patrzę się w górę, w błękitną otchłań, która zsyła na mnie niebywały spokój. Taki cichy głosik w głowie mówi, że ‘będzie dobrze’ i ja w to chcę wierzyć nawet, jeśli w danej sytuacji brzmi dziwnie i nierealnie.

A jeszcze rośnie we mnie taki mały, maciupeńki promyczek nadziei, odnośnie pewnej sprawy, sytuacji… ale to innym razem, gdyż nie chcę zapeszać ;) Ostatnio dzieją się same dobre rzeczy, mam nadzieję, że to się w najbliższym czasie nie zmieni.

Błogi spokój, jaki ogarnął mnie i w czwartek, po egzaminie i dziś, kiedy wyniki tego egzaminu poznałam jest wręcz niebywały. Cieszę się, że mogę naładować baterie na nowy semestr, odpocząć, wyspać się… cieszę się z tego, że mogę poleżeć w łóżku z herbatą, nigdzie się nie spiesząc, albo doczytać ten kolejny rozdział, zanim pójdę spać.

Jest naprawdę dobrze... i tego się boję.

And cause all we want is to give

Our hearts to someone else

Love that is everlasting

The kind of love Hollywood sells

And the happy ending

Well it's really all we ask 

Don't spend your life pretending

Your happy end already passed.

lubię czasem zabłądzić na youtube.