O tym, że czasem wystarczy odrobina zrozumienia dla drugiego człowieka i o tym, że każdy gospodaruje własnym życiem tak, jak chce

W sumie miałam ten temat poruszyć jakiś czas temu, ale przecież jest sesja, jutro mam ostatni egzamin, więc wiadomo, że lepiej siedzieć przy komputerze niż patrzyć na notatki. Te, swoją drogą, wylądowały pod biurkiem, rzucone tam z nienawiścią. Ale na swoje wytłumaczenie mam to, że sam Ojczulek kazał mi to zrobić twierdząc, że umiem. No skoro on tak mówi…

Jesteśmy tu. Studiujemy, pracujemy (często wszystko razem), prowadzimy nasze życia w kierunkach, które wydają się nam być idealne. Ze względu na nasz wybór mamy różne obowiązki, czy to „jedynie” musimy się uczyć, czy pracować i uczyć jednocześnie. W pewnym momencie swojego życia każdy z nas podjął decyzję („bo tak chciałam”, „bo tak musiałam”), która rzuca się na naszą przyszłość, to, gdzie i kim będziemy za dobrych kilka lat.

Ponadto wszyscy solennie zapewniamy, że tak, jesteśmy tolerancyjni, otwarci, w pełni rozumiemy i szanujemy wybory drugiego człowieka. Kiedy jednak przychodzi, co do czego okazuje się, że jest zupełnie inaczej. To jest takie kłamanie w żywe oczy, zapewnianie, że coś się wyznaje, w coś się wierzy, by w duszy jednocześnie powtarzać „ehem, lecem, pędzem”.

Lubimy się też porównywać do innych, że „Kaśka ma fajniejszego faceta”, że „Ewka ma fajniejszą i lepiej płatną pracę”, a „Anita to tylko studiuje dziennie, więc co ona ma pojęcie o prawdziwym życiu”. I wszystko to wymawiamy z taką radochą na twarzy, jakbyśmy sobie takim gadaniem poprawiali samopoczucie.

A to jest najzwyczajniejsze w świecie poczucie zazdrości. Bo ktoś inny inaczej pokierował swoim życiem, bo miał odwagę postawić wszystko na jedną kartę, bo wiedział, że to, co chce osiągnąć, samo się niestety nie zrobi. I ja tu nikogo nie chcę obrażać.

Nie lubię, gdy ktoś ocenia mnie i moje życie przez pryzmat własnego. Skoro podjął jakąś decyzję, wiedział, na co się pisze. Życie nie jest łatwe, nie jest kolorowe nawet wtedy, kiedy komuś się wydaje, że nie mam o tym zielonego pojęcia. Bo przecież jedynie studiuję.

Otóż studia, podobnie jak praca, sprawia, że człowiek po całym dniu siedzenia na (w większości) durnych wykładach ma prawo być zmęczony, ma prawo mieć dosyć. No tak, ale skoro nie pracuję, to przecież nie mam o tym zielonego pojęcia…

Śmieszy mnie również podejście do tego, że gdy mówię, że mam coś napisać na zaliczenie, pracę/esej, zrobić prezentację słyszę często, że ‘usiądę, tylko napiszę i z głowy’. Bogowie, jak ja bym chciała, żeby to było takie proste! Usiąść i napisać, tak od strzała – magia! Piszę od kilku dobrych lat, czy to opowiadania, czy od niemal roku – recenzje, do tego wypracowania na uczelnię, bo taki wybrałam sobie kierunek. I ja tego w żaden sposób nie żałuję, bo podjęłam decyzję, w jakim kierunku ma iść moje życie. Nie narzekam również na to, że jednak muszę przysiąść, sprężyć siebie, wytężyć szare komórki i napisać. Bo to lubię robić.

Brakuje mi jednak zrozumienia tego, co robię. Nie chcę pochwał, sztucznych gratulacji i potakiwania, że ‘tak, rozumiem’. Chcę, żeby ktoś mnie wreszcie zaakceptował z całym moim jestestwem. Bez mówienia, że ‘mam lekko, bo tylko studiuję’, bo ‘tylko usiądę i raz-dwa napiszę’.

Ja wiem, że inni mają ciężej, zdaję sobie z tego sprawę. Ale to jakby… nie moja wina… Bo tak samo jak wszyscy, pracuję na swoją przyszłość. A, że jest ona inna niż innych, nie taka „standardowa”, bo przecież „niedochodowa zupełnie”, to wolę się o nią martwić niż o to, czy jednak mam prawo być zmęczona po pierdyliardzie nudnych, jednakowych wykładów, czy mi jednak nie wypada...

przepraszam, widać, że jestem nerwowo wykończona. marzę tylko o tym by walnąć się do wyrka i spać, spać i spać!

kto z tego napięcia pierdolnie ze szczęścia?