Kraków, miasto moje a w nim...

Bez wątpienia lubię Kraków. Nawet wtedy, kiedy mój autobus w momencie, gdy jest towarem wyczekiwanym po stokroć, gdy od niego zależą moje marne studenckie losy pod tytułem ‘dostanę szanowny wpis czy nie’, odmawia współpracy i jeździ wedle własnego rozkładu (który to, swoją drogą, chciałabym poznać!). Nawet wtedy, gdy w wielki deszcz lecem na inny przystanek, oddalony w ciul drogi od tego odpowiedniego, i jak tak lecę, próbując się nie potknąć o własne nogi, to on sobie akurat wtedy przejeżdża. Nawet wtedy, gdy zamiast na wykład uwieńczony wpisami, wpadam na same wpisy z uprzednią prośbą kierowaną do koleżanek by te ‘zrobiły sztuczny tłum i nas wpuściły do sali’. Tu jednakże okazało się, że niczego nie straciłam, no ale wiecie. Jeszcze bym straciła, i co, tak z powodu autobusu marnego?

Ale Kraków jest jedyny w swoim rodzaju, choć wiem – mogę być nieobiektywna. Wydaje mi się jednak, po ilości turystów, których spotykam każdego dnia, że nie tylko ja mam takie zdanie, ostatnio podobnie mówiła Anja. Wystarczy wyjść na rynek, czy w ciągu dnia, czy wieczorem, kiedy to wszystko nabiera innego znaczenia. Wystarczy przejść się ulicą, by wdychać to krakowskie powietrze (i nie mówię to o smogu), czuć tą atmosferę. W głowie na samą myśl huczy „Bracka” Turnaua, skojarzenie z Piwnicą pod Baranami czy zapleczem wielu świetnych artystów, aktorów, którzy właśnie stąd się wywodzą. Nie wiem jak ubrać w słowa to, co siedzi mi w głowie. Będąc w Krakowie czuję niesamowitą energią, która przejawia się nie tylko chęcią do działania, ale otwartością na ludzi: choć nadal noszę przy sobie słuchawki, żeby odciąć się od tego gwaru, który tak samo i siódmej i o dziewiętnastej może denerwować, uczę się chodzić z podniesioną głową, by móc wszystko widzieć. I kiedy wracam na weekend do domu, a wracam co tydzień, to jest taka ucieczka, chwila spokoju, wytchnienia, by znów, w poniedziałek wtłoczyć się w to miejskie życie, którym rządzi rozkład jazdy autobusów czy plan na uczelni. Poza tym, to miasto studentów, co widać na każdym kroku. Nie tylko podczas podróży autobusem, kiedy każdy prześciga się w tym, ile dzisiaj ma tragicznych zajęć, ale i wieczorem, kiedy miasto zaczyna żyć swoim życiem. Studenci oblegają kluby, piwiarnie, pijalnie, inni zaś stoją na ulicach i wręczają specjalne rabaty tylko po to, by zachęcić takiego tu studenta, żeby jednak się napił. A wiadomo, nas do tego (ponoć) namawiać nie trzeba.

http://hollyblueadventures.tumblr.com/

Cóż, Kraków przynajmniej dla mnie to magia. Każdego kolejnego dnia dziękuję sobie, że wybrałam to miasto. Nie tylko dlatego, że dzięki temu mogę co weekend wracać do domu, ale właśnie przez tych wszystkich ludzi, którzy tu mieszkają i sprawiają, że człowiekowi się po prostu c h c e .

Z wieści okołosesyjnych mogę pochwalić się piąteczką z egzaminu ustnego z historii! Jestem pod wielkim wrażeniem, nawet mój ojczulek, którego wówczas poinformowałam nie tylko o tym zaliczeniu, ale również o tym, że (jak na razie) na ten semestr nie zdobyłam żadnej trói stwierdził spokojnie i z niedowierzaniem, że „ja pierdolę!”. Cóż, podzielam jego opinię. Teraz jeszcze psychologia (w poniedziałek) i socjologia (we czwartek)… Chciałabym myśleć o tym wolnym, które w wypadku zdania wszystkiego w pierwszym terminie mi się szykuje, ale jestem pewna obaw odnośnie socjologii, więc nie będę zapeszać ;) 

a w krakowie na brackiej pada deszcz 

gdy konieczność istnienia trudna jest do zniesienia 

w korytarzu i w kuchni pada też 

przyklejony do ściany zwijam mokre dywany 

nie od deszczu mokre lecz od łez ...