O wszystkim i o niczym, marnudnik prawie solenizantki, której dawno temu coś padło na głowę i trzyma do teraz

Podobno, jak się chce rozśmieszyć Boga, to wystarczy mu powiedzieć o swoich planach, co ja niefortunnie zrobiłam. Takie miałam plany na weekend, na ten tydzień. Tyle miałam zrobić! No ale budzę się w piątek rano, taka rada, że ostatnie dni wolnego, że muszę zrobić to, to i tamto… A tu bum!, boli mnie gardło. To jeszcze nic! Kicham dalej, niż widzę, więc właściwie nie widzę, bo oczy zachodzą łzami za każdym razem, gdy próbuję na czymś skupić wzrok. Wobec czego nie skupiam na niczym. W sobotę ledwo-ledwo przepisałam z komputera notatki, bo nie tylko nic nie widziałam, patrząc w ekran, ale nawet utrzymanie długopisu mnie kosztowało wo-ho-ho. No i niedziela, jadę do Krakowa, całą noc nie mogę spać, w poniedziałek lecę na kolosa, o którym była mowa w poprzednim poście, przeczytawszy notatki tylko raz (!!), a później wsjo wracam do łóżka. I dopiero dzisiaj mogę powiedzieć, że wyzdrowiałam, gdyż iż nie kicham (prawie), i w końcu mogę siedzieć przy komputerze. To był ból. Leżałam w łóżku, z herbatą, patrząc się w białą ścianę. I słuchając radia, bo to mnie nie bolało. Także swoimi planami się chyba chwalić już nie będę.

tumblr

Niemniej jednak, kolosa zdałam (dzisiaj się dowiedziałam – nadal nie wiem, jakim cudem mi się to udało), wypracowanie oddałam (ale tu też przeżyłam zawał: w sobotę do drugiej w nocy poprawiałam przypisy, bibliografie, błędy wszelkie, po to, by otworzyć plik w niedzielę, w celu wydrukowania go… a tu jebut, nie ma wprowadzonych zmian, no myślałam, że pierdolnę sprzętem), i chwilowo żyję. I nie narzekam. W ogóle ostatnie dni jakieś dobre są, mimo tego, że byłam chora. Wzbogaciłam się (sprzedając torbę), by się spłukać (kupując kalendarz na 2015). Nie zaliczyłam jednych praktyk (nie chce mi się iść do pani doktor z tymi papierzyskami, które mi G., na początku października ładnie podpisał XD), jednak wysłałam swoją kandydaturę do drugich (czaicie, Wisła Kraków szuka praktykantów do działu Marketingu i Biura Prasowego!!), mozoląc się jednocześnie nad pierwszym swoim CV (nie śmiejcie się) i wypluwając flaki przy liście motywacyjnym. Otóż, wybawię was: najtrudniejszą rzeczą w pisaniu CV było znalezienie odpowiedniego zdjęcia, gdyż cykanie aktualnej fociszki było nie na czasie, gdyż chora prezencją nie grzeszyłam. Ale wysłałam. Kupiłam ten kalendarzyk (czerwony, później żałowałam, że nie czarny, do momentu jak dostałam e-maila, że czerwone się skończyły i czy czarny mi odpowiada?), a dzisiaj, skuszona słowami płynącymi z radioodbiornika ‘Chcesz płytę Grabaża 30? Pisz do nas na ten i ten numer’ wysłałam tego esemesa śmiejąc się: eee, Lusia, i tak nie zadzwonią. Ups. Zadzwonili. Wygrałam więc płytę CD ‘Grabaż 30’ i koszulkę ‘In Muzo We Trust’.

A jutro, dla żartu, mam urodziny. Nawet mój tato poczuł urodzinowego ducha, gdyż ja mu się tu żalę swoim marnym, zakichanym losem, przebierając wtedy chusteczkę za chusteczką, a on do mnie:

J: no… i ostatnie dni dwudziestki… w łóżku spędzam [ha! Jak gdybym była zdrowa to bym coś innego robiła XD]

T: Nooo… stara dupa będziesz.

Ten to potrafi człowieka pocieszyć. Później mi się spytał, czy zamiaruję wrócić na weekend do domu, i kiedy oznajmiłam, że niestety tak, to się tylko zaśmiał. Miałabym przepuścić urodzinową imprezę, prezenty i tort z happysadem???? No nie do wiary. Chyba nawet przymknę oko na tą jedynkę, która będzie dwójce towarzyszyła. Och, mój marny los.

Jak więc widać, nawet jak jestem chora i niby siedzę na mieszkaniu  w łóżku z komputerem na kolanach, to coś się dzieje. To jest chyba ułomność wrodzona, że coś się dziać musi, bo taka monotonia? Nie, to faux pas! 

a to mi wpadło do ucha i nie chce wyjść.