Święta, święta i...układamy puzzle dopóki nie oślepniemy, czyli jak to jest jak ktoś zbyt dobrze nas zrozumie

Objedzeni? Przejedzeni? Wyspani? Oczytani? Tak właśnie myślałam. Ja, jak zwykle przejść się nie przejadłam (ku rozczarowaniu tych, którzy chcą nadal mnie dokarmiać), wyspać to i owszem, poczytać raczej nie, bo jak zaległam bez książki to ruszyć mi się po nią nie chciało, ale też i dlatego, że miałam lepszą zabawę.

Puzzle.

Otóż, zażyczyłam sobie puzzle pod choinkę. Nawet sama dobitnie zaznaczyłam, że ‘ma być trudno’. No to jest. I to jak, powiem Wam, że paskudnie trudno! Bo, moja Matula kochana, z dobrego serca chciała spełnić to moje życzenie, kładąc nacisk na to ‘trudno’. No i jeszcze jak zobaczyła, że panorama Londynu, to stwierdziła, że ja przecież kocham. Otóż tak. Szkoda, że nie zaobserwowała, że te puzzle, to z całym szacunkiem, ale czarno-białe. Yup. No, oprócz czerwonej budki, która nadal jest czerwona, czerwonego dwupiętrowego autobusu i flagi, również w kolorze, upchanej w prawym górnym rogu. Dla uściślenia budka jest w dolnym lewym rogu. A autobusik, tak ni w pipkę ni w groch na samym środeczku. I tak jeszcze nie udało mi się go ulokować. Zbytnio. Od środy prowadzę z nimi rozmowy, jednak na nic zdają się moje prośby o to, by nabrały koloru. Bo za cholerkę nie chcą. Więc przeniosłam się dziś z moim poselstwem z podłogi w moim pokoju, gdyż iż tu ciemno niemiłosiernie i rozróżnienie tryliarda odcieni szarego staje się trudne, i zasiadłam przy stole. Wprost pod żyrandolem. Żeby niby lepiej miało być. Serio, nie wiedziałam, że istnieje pierdyliard odcieni szarego. Czarnego też! Całe życie w niewiedzy. No to układałam dziś, osiem godzin. Z jedną półgodzinną przerwą na drzemkę, bo me oczęta sfiksowały. Umysł zresztą też. Dlatego po ułożeniu ramki (!!!) i durnych ludków, spauzowałam. W okolicach czwartej godziny układania Matula stwierdziła, że jak nie wstanie, nie przyniesie kosza i tego nie wypie… tam do niego, bo już wariuje. Wobec czego (wtedy) stwierdziłam, że z matmą na maturze dałam radę a z puzzlami nie dam? Wymiękłamże jednak wtedy, kiedy mama spytała czy nie widziałam puzzla z zasłoną w oknie (serio, takie szczegóły). No to odpowiedziałam kulturalnie, że ‘tą niebieską?? serio, a ja myślałam, że to czarno-białe jest, no wybacz!’. Tata był dzielnym obserwatorem, siostra dołączała, później wprawdzie bez soczewek/okularów ale się przydała. Koleżanka sprawdzała stan co godzinę pytając, jak nam idzie. Otóż, średnio.

Jak więc widać, drugi dzień świąt pod tytułem ‘układamy puzzle do zmordowania, a jak je ułożymy, to kupujemy antyramę i ani razu nikt tego nie styknie, o nie’. Wczoraj bawiłam się w ciotkę-klotkę, bawiąc i rozśmieszając pięciomiesięczną królewnę, friendsując z wujaszkiem, który nie zaznał we mnie sprzymierzeńca i w końcu może dziś otworzę książkę, a dokładnie włączę czytnik, chyba, że oczy zmordowane układaniem szarości odmówią posłuszeństwa.

Czyli poświętny kacyk i depresja, spowodowane nadmiernym zrozumieniem przez Rodzicielów.

*aczkolwiek do tej pory nie rozumiem jak patrząc na to można nie zauważyć, że tak, to jest czarno białe. 

jednakowoż, w trakcie układania Tato podziwiający naszą pracę właczył Trójkę. Tam usłyszałam tą piosenkę, która umilała mi przez chwilę czas... Teraz słucham jej non stop...