O 2014, o wadach, zaletach, wydarzeniach dobrych i złych, o osobach, które sprawiły że jestem tu, gdzie jestem

Dwa lata temu pisząc pierwsze podsumowanie, wtedy jeszcze na morzu słów miałam wiele do powiedzenia o mijającym roku. O tym, co mnie w nim spotkało, o smutkach, rzeczach dobrych, złych, tych, które chcę zapamiętać i tych, które najchętniej wyrzuciłabym z głowy. Rok temu wyraziłam jedynie chęć, by kolejny rok był dobry.

Był…

… wypełniony koncertami happysadu, gdzie to jeden z nich był w miejscowości oddalonej o kilkaset kilometrów, co nie stanowiło przeszkody by wsiąść w samochód i jechać, choć podróż w jedną stronę przekraczała czas trwania samego koncertu; był dopychaniem się do zdjęć, krótką nawet rozmową, robieniem dziwnych min do zdjęć, i świadomością, że choć te chwile nie wrócą, na pewno zostaną na dłużej;

… świadomością, że życie i to, jak ono wygląda zależy tylko i wyłącznie ode mnie i jeżeli usiądę na tyłku, poddam się i będę narzekać, nic nie zdziałam, tylko stanę w miejscu;

… radością z nadarzających się okazji do spotkania osób wyjątkowych, które mogłam jedynie podziwiać przez ekran komputera: czy to chłopaki z Curly Heads czy Lekko Stronniczy, którzy to (ci drudzy i ci pierwsi) zarazili mnie mega energią, że jeżeli chcę, to i mogę niezależnie od wszystkiego;

… czasem przepełnionym smutkiem i żalem odnośnie tych, których już z nami nie ma, i choć teraz wiem i staram się zrozumieć że tak miało być, to nadal mam o to żal, płonie we mnie jednak nadzieja, że Kordianowi, mimo tych snów nie moich, jest tam dobrze, i że tak samo jak my – On odnajdzie spokój i będzie mógł wytrwale na nas czekać (bo przecież TAM wszyscy się spotkamy);

… uwierzeniem w swoje możliwości, i jak dla mnie – pozbyciem się strachu odnośnie tego, co lubię robić - założyłam bloga z recenzjami, o którym wiedzą moi znajomi, jedni z nich dopingują, inni patrzą się jak na wariatkę;

… wejściem w trzecią dekadę swojego życia, postawieniem ‘dwójki’ na przodzie, pożegnaniem z ‘nastką’;

… momentem, w którym przestałam myśleć „co by było gdyby” i momentem, w którym zrozumiałam, że nie obchodzi mnie to, co myślą i mówią o mnie inni ludzie; w nosie mam opinie innych na temat rzekomego ‘niszczenia sobie życia przez wybór takich studiów’, nie obchodzi mnie również to, jak żyją inni;

… możliwością poznania nowych osób, które w jakiś sposób wpływają na moje życie;

… otworzeniem oczu na to, że nie koniecznie muszę interesować się tym, czym interesują się wszyscy, tym, że mogę lubić to, co mi się podoba nawet, jeśli nie jest to uznane za ‘hit roku’.

weheartit.com

Żegnam rok dwa tysiące czternasty z uśmiechem na twarzy. Nie robiąc sobie postanowień rok temu sprawiłam, że nie mam teraz żadnego poczucia winy. To, co chciałam zrobić zrobiłam, to, czego jeszcze mi się nie udało osiągnąć wciąż przede mną. Napełniona dobrą nadzieją w rok z piątką na końcu wierzę, że tak będzie. Bo skoro wszystko zależy od nas, skoro to my budujemy sobie naszą przyszłość, to nie ma mowy, by podwinęła się nam noga.

Jednocześnie dziękuję wszystkim, którzy byli tu ze mną przez cały rok, także i tym, którzy dołączyli w trakcie i nadal są. Szczególne podziękowania należą się Asi, z którą od listopada wspieramy się jak tylko możemy, Anji, którą poznałam dzięki Asikowi (i je obie udało mi się spotkać tak serio serio!) i Fridzie (mam nadzieję, że tak się odmienia), której słowa sprawiają, że z każdym nowym postem przez nią napisanym, odnajduję spokój ducha.

Największe jednak podziękowania należą się Temu, którego dzisiaj już z nami nie ma. Jak rozmawiałam wczoraj z Asią, nigdy, przenigdy w swoim życiu nie miałam czegoś takiego, jak w momencie, kiedy dowiedziałam się, że nie ma Go wśród nas. Na ułamek sekundy zapomniałam o prostej czynności, jaką jest oddychanie. Wpatrzona w ekran telefonu nie wierzyłam, nie wierzę i teraz. To się nie zmieni. Kordianie. Nie ma słów, którymi mogłabym Ci podziękować za każde słowo, które napisałeś. Za każdą wiadomość, którą między sobą wymieniliśmy. Dziękuję za to, że dzięki Tobie powoli wierzę w to, że ‘będzie dobrze’ niezależnie od wszystkiego. Dawałeś ludziom ogromnego kopa do życia, wiesz? I choć to Ty stałeś się tym, który życie stracił za szybko, powoli wierzę, że to mogło mieć sens. Mogło. Może kiedyś się go doszukam, może kiedyś, kiedy będę na tyle… pogodzona, zajrzę ponownie w posty, które napisałeś i będę tego szukała. Na chwilę obecną, choć łzy leją się ciurkiem po moim policzku, chcę powiedzieć napisać, że najlepszym, co mi się przytrafiło w tym roku było poznanie Ciebie. I choć, jasna cholera, za szybko odszedłeś wiem, że kiedyś się spotkamy. Bo tam podobno jest dobrze, prawda? Czekaj więc wytrwale, bo i my tam kiedyś dołączymy.

Ludzie są najważniejsi, więc życzę sobie i Wam, byśmy nie tylko poznali w tym roku ludzi wyjątkowych, ale również żebyśmy w tym samym gronie spotkali się tu za rok. Dziękuję…

To co, 2015, bądź dobry dla nas, okej? :)

*be te wu, jak tam plany sylwestrowe?

 To nasz młodość z kości i krwi

To nasza młodość co z czasu kpi...