"Remembering things just to tell ‘em so long..."

Znów ogarnia mnie takie dziwne uczucie, że wiele chcę zrobić, ale jak zaczynam, to szybko mi brakuje tego zapału, który był jeszcze w momencie planowania. Tyle miałam zrobić, tyle miałam przeczytać, tyle miałam napisać. Skończyło się na przewijaniu kursora w dół, odświeżania facebooka co chwilę i jeszcze to zdziwienie na twarzy, że o matko to już ta godzina. How? Moje plany wakacyjne w czerwcu wyglądały pięknie. Będę dużo czytała, może pouczę się angielskiego (ha, ha, ha), może odkurzę prawko (najwyższa pora i zarazem żart stulecia) i zacznę pisać, na poważnie. Jedyne, co zrealizowałam to... w zasadzie nic. Czytałam mało, bo moja biblioteka jest durna i nic w niej nigdy nie ma. Do angielskiego nawet nie podeszłam, no bo jak to uczyć się w wakacje, prawko: stwierdziłam, że nie mam cierpliwości i prędzej rozerwę egzaminatora niż faktycznie zdam. No i to nieszczęsne pisanie. Kiedy mam pomysł, nie mogę go ubrać w słowa. Kiedy słowa się układają, znowu pomysł wyparowuje z głowy i wsjo, radź sobie sama. Postanowiłam podejść do tego z innej strony. W marcu założyłam bloga recenzenckiego. Wpadłam więc na pomysł, że wakacje to może czas na nawiązywanie współprac. Ileż ja e-maili nawysyłałam, ileż wydawnictw naszukałam. Odpisała jedna księgarnia. Niedawno odkryłam, w tym tygodniu nawet, że niedługo w Krakowie targi książki, to może napiszę, bo jest podstrona dla blogerów. To mi się udało - dostanę wejściówkę na cztery dni. Tylko, że... wciąż mi mało. Chciałabym się rozwijać pod tym względem. Zaglądam na fora pisarskie, gdzie ludzie wstawiają swoje twory. Staram się czytać na bieżąco, komentować, zostawiać po sobie ślad. Próbuję również pisać, czy to swoje opowiadanie, które chwilowo leży i kwiczy z niemocy, czy pojedynkowe (dobieram się z osobą w grupę, wybieramy temat przewodni, dajemy sobie czas i później się mierzymy tymi pracami). Staram się walczyć o swoje marzenia. Co więcej - stałam się na tyle odważna, że na własnym Instagramie dałam wklejkę o blogu, tym recenzenckim na innym profilu. Czyli otwieram się na ludzi. Pytają: masz bloga? A ja - pomimo wielkiego, ogromnego i paraliżującego strachu - mówię, że tak. I teraz wiem, że muszę tam pilnować, co piszę. Nie chodzi jednak o ten strach, że oni tam zaglądają, ale że teraz nie wypada się poddać. Bo przecież jak powiedziałam a, to muszę dojść do z. 

Mam problem z obietnicami, choć tutaj, jestem tu już ponad dwa lata. Mimo, że mam czasem totalną niechęć, żeby rzucić to w przysłowiową cholerę, lubię to. Lubię pisać, lubię bawić się słowem, lubię wiedzieć, że ktoś mnie czyta i ktoś docenia. I o ile tutaj anonimowo odbieram to nieco indziej, to jeżeli koleżanka, która dostała adres, i która przeczytawszy kilka recenzji mówi, że jej się podoba, że zazdrości talentu pisania, to mam cholerną satysfakcję. Wszystkiemu winny jest brak wiary siebie, którą to wiarę powoli odbudowuję. W zasadzie wiem, że stać mnie na dużo, a to, że tego nie osiągam to oznaka mojego wiecznego lenistwa a nie tego, że coś ze mną nie tak. Potrzebowałam kopniaka w dupę, takiego solidnego, żeby w końcu wziąć się za to, co lubię robić i przyłożyć się do tego. Idę do celu, wiem, do czego dążę i co chcę osiągnąć. Przede wszystkim nie boję się ludzi. Najważniejszym krokiem okazało się przezwyciężenie swoich strachów i lęków. Jeszcze jakiś czas temu gdyby ktoś mi się spytał, czy lubię/umiem pisać pewnie bym go nerwowo wyśmiała, bo odkrył mój sekret. Ale to nie jest mój sekret. To moja umiejętność, którą muszę pielęgnować. Mam kontakt z jedną księgarnią i wciąż nie mogę uwierzyć, że jednak niejako mi zaufali. To daje dużo. 

Ogarnia mnie niesamowita niemoc kiedy nie mogę ubrać w słowa swoich myśli. Kiedy pomagam siostrze pisać wypracowanie i wiem, co chcę napisać ja, co chce ona, żeby było zawarte a siedzę przed komputerem i wkurzam się sama na siebie bo nic nie idzie po mojej myśli. Jestem zbytnią perfekcjonistką, chcę, żeby wszystko było dobrze. Nie lubię nieprofesjonalizmu, oczekuję go od osób, z którymi współpracuję, bo ja muszę mieć porządek. Wkurza mnie, kiedy ktoś postronny, kto zupełnie nie zna się na tej dziedzinie mówi, że przecież „pisanie jest łatwe” bo „siadasz i piszesz i gotowe”. Nie ma w tym nic prostszego. Praca i zajęcie jak każde inne. Jedni realizują się czynem, ja słowem i umysłem. Przegrzana łepetyna od natłoku myśli czy rzeczy które chce się opisać, a nie może? Witam! 

To, co chciałam powiedzieć od samego początku, to to, że choć nie spełniłam większości swoich planów wakacyjnych, to odważyłam się pokazać ludziom to, co lubię robić. Co najważniejsze, robienie tego, co się lubi sprawia mi ogromną satysfakcję, tak samo jak właśnie niejakie ujawnienie się.. A co do targów, to tak, jako bloger dostałam wejściówkę darmową na cztery dni i pieję z radości dosłownie i w przenośni.

Jeśli ktoś przez to przebrnie, dziękuję... Musiałam się wygadać. A tu piosenka, która ostatnio siedzi mi w głowie. A swoją drogą, otworzyli na moim kierunku nową specjalność, coaching medialny i jestem nim wniebowzięta, chyba się na tą specjalność zdecyduję..