"Wiem lepiej" czyli o tym jak ludzie zaszli mi za skórę

pioseneczka.

Staram się być cierpliwa. Naprawdę staram się. Próbuję puszczać ludzkie gadanie mimo uszu, bo wiem, że prędzej zwariuję, niż komuś innemu przemówię do rozsądku. Z tą kwestią nauczyłam się żyć. Nigdy chyba jednak nie ogarnę tego, dlaczego ludzie mi się wtrącają do mojego życia, bo wydaje się im, że wiedzą lepiej a ja na pewno źle robię. 

 Pisałam już w którejś z poprzednich notek, że mój chwalebny kierunek (który ja uwielbiam) niezbyt dochodowy jest, warto jednak zaznaczyć, iż zdaję sobie z tego faktu sprawę i cóż, wolę studiować to, co mi się podoba niż coś, co miałabym polubić na siłę. Niektórzy ludzie myślą jednak, że w momencie podejmowania decyzji byłam niepełnosprawna umysłowo, bądź dostałam chwilowego zaćmienia umysłu, bo przecież na trzeźwo bym tego nie wybrała. 

I o ile pani z praktyk, mówiąca o sponsorze wcale nie zaszła mi za skórę, bo wszystko było mówione w tonie raczej prześmiewczym, który to podchwyciła moja rodzina i teraz się ze mnie śmieją, tak pani alergolog, do której udałam się kilka tygodni temu z pewnością przekroczyła swoje kompetencje. Okazało się, że byłam u tej pani jeszcze w czasach kiedy byłam brzdącem, to tak apropo. W czasie wypisywania mi recepty na jakieś specjały, kiedy mój umysł skupiał się na tym, żeby odebrać sobie te lekarstwa i sobie ulżyć, spytała się o moj kierunek (w tym momencie to nauczka, żeby albo nie mówić w ogóle, albo wymyślić rzeczowy skrót). Odpowiedziałam więc zgodnie z prawdą i wtedy.... 

... armagedon. Zaczęło się. Przez niemal dziesięć minut dowiedziałam się, że mianowicie jak mogłam sobie zmarnować życie, idąc na coś takiego, jak moja matka mogła mi pozwolić na takie marnowanie życia, bo to, bo tamto, bo źle, bo niedobrze, bo nie ma kasy, bo nie ma przyszłości, lepiej by na coś pożądanego przez pracodawców szła, a to, że nie będzie tego lubiła, to kogo to obchodzi, chyba kasa ważniejsza i dalej w tym tonie. Ja rozumiem, że każdy ma w życiu inne priorytety. Staram się to szanować. 

Dlaczego jednak każdemu wydaje się, że poszłam na wieczne zmarnowanie, wręcz nie do odratowania? Otóż drodzy, kochani ludzie, zacznijcie się wreszcie troszczyć o tyłki własne, bo mój tyłek szanowny jak na razie ma się dobrze. I nie planuję, żeby ten stan się pogorszył, więc możecie spać spokojnie - chyba dam sobie radę. Mam kilka planów, kilka marzeń i wcale nie muszę być prawnikiem bądź lekarzem, żeby cieszyć się życem.

Czy tak trudno zaakceptować czyjeś wybory?