pooowróciłam!

Tak dużo do opowiedzania, a tak mało weny na to, żeby to opisać. Dziwne, prawda? Przeceż ja nigdy nie miałam problemów ze swoją piśmienniczą gadatliwością, notki dodawałam niemal nieustannie, bredząc czasami od rzeczy, a gdy przychodzi co do czego, gdy chcę coś wartościowego powiedzieć (też wybuchnęliście teraz śmiechem??) to po prostu języka w gębie brakuje. Naprawdę. 

Prawda jest taka, że spędziłam aktywne, bardzo aktywne dwa tygodnia i teraz, siedząc w domu, dostaję przysłowiowego pypcia. Typowe - jak miałam coś robić, to tak bardzo mi się nie chciało, tak bardzo prosiłam w duchu, żeby nie wyszło, a jak się okazuje, że mam ten wolny czas i mogę robić, co mi się żywnie podoba, to również źle, bo nudno. Ugh!  Ale, podsumowując: w ciągu czternastu dni zwiedziłiśmy: Kraków, Oświęcim, Gniezno, Poznań, basen, jezioro, łażenie po mieście... I można by powiedzieć, że minęło szybko. A gdy już niby zbierałam się do domu, wylądowałam - nad morzem! Miałam wracać do domu, a jednak plany się zmieniły. Trzeba przyznać, że szczęście dopisało, bo toż to w sobotę upał był nieprzeciętny, woda w morzu nawet znośna... I się Lu opaliła! Nie tak bardzo, jak jęczałam w notce poprzedniej, bo opalenizna lekko zblakła (nie czerwona, a brązowiutka), nawet facjatka się lekko przyrumieniła.

I w tym momencie mój słowotok dobiega końca, gdyż nie wiem, co mam dalej psać. Nikogo pewnie nie obchodzą setki wspaniałych i mniej wspaniałych zdjęć, czy to, że wkurzona jestem, że widujemy się tylko raz do roku. To naprawdę frustrujące! W dodatku ani mi się pisać nie chce (chociaż tyle, że mam kilka rozdziałów w zapasie...), Recepta leży odłogiem, miałam nowy pomysł, ale nawet mi się myśleć nie chce, książek mam nowych dużo, ale tego też mi się nie chce robić, więc siedzę przed komputerem, oglądam bezsensowne powtórki, czy po prostu wsłuchuję się w to, i rozpływam się i chcę więcej. Nie wiem, co znaczy to zachowanie, ale muszę przyznać, że sama siebie zadziwiłam: napisałam posta na grupie mojego przyszłego kierunku na uniwersytecie, żebyśmy się spotkali jakoś, we wrześniu. JA?! (też tak sobie myślałam, właściwie - myślę do tej pory) Aspołecznik taki, że aż głowa mała? Stroniąca od ludzi pod każdą możliwą postacią? TEŻ NIE WIERZĘ. A wiecie, że mi się nawet paznokci nie chce pomalować, chociaż nowe cudeńko z Essence mam? Szkoda gadać... Niemniej - wróciłam i jestem do waszej wszechmocnej dyspozycji! ;)