krok po kroczku, najpiękniejsze w całym roczku idą święta... a ja żyję!

Chyba pierwszy raz od wielu, wielu lat tak wyczekiwałam świąt. Wystarczyło, że przyszedł grudzień a w mojej głowie tylko święta, choinki, prezenty i tym podobne sprawy. Chociaż przyznać muszę, że zaganiany ten grudzień był, dlatego tak mało mnie tu było.  W szczególności dwa tygodnie poprzedzające przerwę świąteczną – przyznam, nie wiedziałam jak się nazywam. Zwalił się termin oddania rozdziału, kilka prezentacji, aż w końcu wigilie, urodziny, okres – to wszystko sprawiło tylko, że jak w końcu wróciłam do domu – i tym razem to w końcu było takie wymarzone! – to na drugi dzień się po prostu rozchorowałam. Kichałam dalej, niż widziałam, ledwo się ruszałam, ogólnie kaplica. Tyle miałam planów na weekend, czego ja to nie zrobię, czego nie napiszę i nie posprzątam, a skończyło się na przewracaniu z boku na bok w łóżku. Niemniej dziś Wigilia, magicznie ozdrowiałam (nie jestem pewna, czy to nie zasługa popicia antybiotyku niecałą lampką wina, no ja przysięgam, że w ciągu godziny zdążyłam zapomnieć, że popiłam lekarstwo), od sprzątania się nie wykręcę, od jedzenia tym bardziej, co chyba znaczy że serio święta nadeszły. W końcu.

Pogoda nie nastraja zupełnie. Ja nie wiem, czemu klimat robi sobie z nas tak okrutne żarty. Nie mówię tu o jakiejś zimie stulecia czy czymś, naprawdę wystarczyłby śnieg i parę stopni na minusie bym była w pełni szczęśliwa. Nawet dziwnie się tą choinkę dzisiaj ubierało, patrząc za okno i widząc, jak co poniektóre kwiaty budzą się do życia. Choinka zaś, majestatycznie (i krzywo) stojąc w kącie w pokoju przypomina o prezentach, które wypadałoby pod nią schować, a które ukryte w kupie sobie stoją, by co poniektórzy nie zauważyli co dla nich jest. Przy okazji świąt okazuje się właśnie, kto jest mistrzem dyplomacji i potrafi przez miesiąc utrzymać w tajemnicy co dostanie druga osoba w prezencie (czyli damska część rodziny), a kto ma jęzor taki co nim papla na prawo i lewo i by się nie wygadał w dniu kupienia prezentu co kupił (w tej roli mistrz paplania, tato). Ja tymczasem niechybnie podejrzałam (no serio, przypadkowo!) co za puzzle będę miała, bom znowu prosiła i obawiam się, że mimo koloru wcale łatwiej nie będzie.

Wszystko to, o czym napisałam i to, co jeszcze chodzi mi po głowie ale tego tu nie przeleję - wszak anonimowość jakąś mieć wypada - idealnie wpasowuje mi się w klimat świąt, tych, które znam od zawsze i które celebruję nawet mimo ogólnie sceptycznego podejścia do tych czulych, nieraz udawanych uśmiechów. Nie chce mi się paplać o tym, że to trochę fałszywe jest, uśmiechać się do kogoś przez trzy dni po to, by pierwszego dnia po świętach obrobić mu tyłek, ale może w tym ferworze dążenia do wszystkiego, co najlepsze, te udawane uśmiechy są początkiem prawdziwego zacieśniania więzi? Bo nie uwierzę - ja naiwna - że tam gdzieś w głębi serca nie ma dobrych uczuć nawet, jeśli przeważają na pozór te złe. 

Święta to takie dni - tu już zmierzam do życzeń dla Was, kochani, choć jestem w tym kiepska - kiedy z chęcią wracam do tradycji; do tej płyty z kolędami, którą trzeba puścić by móc zacząć ubierać choinke, płyty, która jest z nami od dwudziestu lat, i która nadal czaruje. Święta to choinka wnoszona przez klatkę schodową, to obiecanki taty, że „wyjątkowo w tym roku  powiesi światełka wcześniej”, choć oczywiście lata w brudnych butach po domu w Wigilię bo wcześniej nie było czasu, to namawianie do śpiewania kolęd, a jednak rwanie się do prezentów, to krótki czas spędzony wspólnie przy stole. Tego i Wam życzę - spokoju ducha, chwilowego wyciszenia się, spotkań z bliskimi nawet, jeśli za nimi nie przepadamy, długich rozmów, smacznego jedzenia i prezentów, które niby są tylko dodatkiem, ale wiadomo że sprawiają przyjemność. Odpocznijmy w ten czas od telefonów, komputerów i Internetów i skupmy się na sobie, bo to tak naprawdę nasz czas, Kochani :)

gdy jest trójkowy karp to znaczy, że idą święta. bez trójkowego karpia są nieważne.