Żegnając 2015 rok.. / Q&A

W takim doniosłym momencie jak ten, nie jestem w stanie ubrać myśli w słowa. Podsumowanie całego roku jest trudne, biorąc pod uwagę to jak był intensywny, choć na pierwszy rzut oka nie widać tych zmian, które w trakcie niego zaszły. Ale mi się język plącze. A nawet jeszcze nie otworzyłam szampana!

Zaczęło się, jak co roku, od małych postanowień, założeń i planów. Co poniektóre udało mi się spełnić, inne zaginęły gdzieś po drodze.

Niemniej to był naprawdę dobry rok, mimo wszelkich zawirowań miłosnych. Trochę nadziei poszło się kukać, ale przecież człowiek powinien uczyć się na błędach. Miałam zrobić wiele rzeczy, nie wszystkie się udały. Nadal nie zdałam prawa jazdy (obiecuję, w 2016 na pewno do tego w końcu dojdzie!), praktyki które miały być szczytem moich marzeń okazały się niewypałem (cóż za nowina),  O., który miał być na zawsze , poszedł sobie w siną dal nie myśląc o jakimkolwiek kontakcie (ale tutaj zawiniłam i ja), aż w końcu inni zaczęli układać sobie życia, kiedy ja nadal tkwię… nie wiem, w którym dokładnie miejscu. Były jednak koncerty, dużo koncertów, jeden szczególny i wyjątkowy bo czerwcowy (ale to nie wszystko), były spotkania (z K.), wspólnie wypite piwa, przegadane noce (Carrie <3), kilka prób podejmowanych w celu ratowania niektórych rzeczy, było dużo pisania, jeszcze więcej czytania i zawodzenia własnym głosem pod prysznicem (nawet, jeśli wybieram wannę).

Wszystkiego dużo i pod dostatkiem. Odpowiednio. Uczucie jakieś dziwnie niewiadome, zawiedzione nadzieje, happysad, łzy (dobre i złe), trochę samotności, dużo nauki (ale tylko w sesję), dużo chęci i mało wytrwałości.

Czego mogę sobie i Wam życzyć na nowy, 2016 rok? Przede wszystkim szczęścia, tego, by wszystkiego było nam pod dostatkiem. By uśmiech nie schodził z naszych twarzy nawet, jeśli do oczu cisną się łzy. Wiary w dobro – bo ono, jak to już z Asikiem ustaliłyśmy, jest gdzieś w nas i tylko od nas zależy czy wypuścimy je na zewnątrz czy zdusimy w zarodku. Sukcesów i porażek, bo te drugie kształtują nas chyba mocniej. Siły we własne możliwości i dużo zaparcia w dążeniu do celu.  Ale przede wszystkim spokoju duszy, i odrobiny czasu, żeby móc sobie każdą sytuację, mniejszą czy większą, poważniejszą czy mniej-ważną poukładać w głowie. Przemyśleć.  Sobie zaś życzę, by w końcu pojawił się na mojej drodze ktoś, komu będę mogła zaufać wiedząc, że się nie zawiodę. Bo przecież to wszystko się spełni, prawda? ;)

/ A święta święta i po świętach. Wigilia minęła… cóż, na oczekiwaniu na prezenty. Ojczulek zupełnie nieświadomy swojego łupu niemal zamarł, rozdzierając uroczy papier. Popatrzył na nas z niedowierzaniem, popukał się w czoło, a koniec końców korzysta z tabletu i cieszy się nim niczym małe dziecko. Ja dostałam wszystko to, czego pragnęłam. Oficjalnie mam dość puzzli, a rodzina ma dość mnie, proponującej co pół godziny kawusię (z mojego nowego kapsułkowego ekspresu). Szczęśliwie czy nie wyżłopali mi trochę kapsułek, więc po trzech dniach schowałam cudeńko do pudełka. Reszta świąt nie obeszła się bez kłótni, tych poważniejszych, których cień i lekki smrodek pozostaje do dzisiaj, ale przecież nikt nie jest idealny.

Dobrego 2016 roku Kochani.

Na śmierć zapomniałam, iż kopnął mnie zaszczyt i Oironio nominowała mnie do pewnego nowego, fajnego tagu, Question and Answer, który polega na tym, że pod tym postem możecie mi zadać każde, dosłownie każde pytanie, na które postaram się odpowiedzieć w następnym poście. Skoro i tak siedzę w domu i nie mam za bardzo o czym pisać... Niech się dzieje wola nieba. Czekam na Wasze pytanka!