świat jakby powoli wymykał mi się z rąk

Cóż to był za intensywny tydzień! Począwszy od koncertu happysadu, gdzie to jak zwykle, niemal tradycyjnie doczłapałam się na sam przód, o dziwo nie zostałam rozdeptana, a jedynie wdałam się w niebezpieczne przytulaski z barierką (jakaż twarda ta cholera!), miałam Jakuba na wyciągnięcie ręki (prawie), wysłuchałam chyba pierwszy raz na żywo 30 raz i  Nostress i jak zwykle wyszłam wniebowzięta ;)

Tego samego dnia, a w zasadzie wieczoru tylko kilka godzin później przyjechała do mnie K., która musiała się ze mną przez ten tydzień użerać. Przyznaję, miałam swoje humorki, tym bardziej cenię ją za to, że wytrzymała. Spędziłyśmy miło czas, ja zrobiłam sobie przy okazji wolne od uczelni i od bloga (uff, jednak da się)  i kiedy zrobiło się jeszcze fajniej nadszedł czas rozłąki. Ilekroć się żegnamy – choć wiemy, że spotkamy się następnym razem – to jakaś łezka w oku mi się zakręci. Taki moment odjeżdżania pociągu, no przyznajcie, to wzruszające!

Poza tym, chyba powinnam dostać medal za podejmowanie decyzji pod wpływem chwili. Doprawdy, to już jest nudne. Znaczy się, w niektórych przypadkach to jest w sumie ok., bo niby nie tracę czasu na zbędne zastanawianie się czy decyzja, którą podjęłam, aby na pewno jest prawidłowa i zgodna z tym, co tam sobie myślę pod kopułą. Jednak wszystko (chyba) powinno mieć swoje granice. Ja ich jeszcze nie odkryłam. Gdy normalnej osobie się coś psuje, przez tydzień rozpacza, przez kilka miesięcy szuka następcy aż w końcu kupuje. Ja, zupełne przeciwieństwo, ze stratą pogodziłam się szybko, zamiast pisać pracę szukałam nowych modeli… by po minięciu nie całych dwóch tygodni od momentu zepsucia się poprzednika nowe cacko mieć w rękach. Czy to już zakupoholizm? Bo jak co to ja wolę książki, nie żeby coś. I piwo. Bo dostałam od siostry, wyobraźcie sobie, na Mikołaja, książkę i piwo. PIWO. No moja opinia, jak widać, zszargana jest do granic możliwości!

A tak szczerze, to jakoś ostatnimi czasy jest mi smutno z niewiadomo jakiego powodu. Wstaję rano, robię to co robiłam dotychczas, ale jest jakoś inaczej. Nudno. Cicho. Spokojnie. Grono osób, do których przysłowiowo mogę otworzyć gębę powoli maleje, każdy zaczyna swoje życie, każdy ma swoje sprawy, rzeczy na głowie o wiele ważniejsze od bzdur, o których czasem chciałabym porozmawiać. Powoli czuję, że ciążę niektórym samym jestestwem –pragnieniem chwili rozmowy i tym podobnych. Nie chcę nikomu niepotrzebnie zabierać  czasu. Obawiam się, że ktoś nie jest mi w stanie powiedzieć „a dajże mi święty spokój”, więc mimo wszystko jest, ale jakby go nie było. Nie lubię takich kłopotliwych sytuacji. Najlepiej jest udawać, że nie wie się o co chodzi, ale to też wymaga wiele. Poza tym uczelnia – termin oddania pierwszego rozdziału zbliża się wielkimi krokami a ja doprawdy nie mogę się zabrać za pisanie. Pomijając ten zabiegany tydzień, mialam w planach zmianę tematu, popukałam się jednak w czoło wiedząc, że prawdopodobnie tylko pogorszę swoją sytuację. W tym momencie nawet brzmienie tematu mnie odsuwa od sakramentalnego otwarcia Worda i zapisania pierwszego zdania. Pani promotor powiedziała swojego czasu, że najlepiej zacząć od cytatu, szkoda jednak, że nie powiedziała od jakiego, byłoby o wiele, wiele, łatwiej. Bo ja mam mnóstwo cytatów, ale czy są odpowiednie do pracy licencjackiej? No właśnie.

Jest mi więc strasznie nijako. W głębi duszy marze tylko o tym, by przeżyć jakoś w miarę sprawnie te dwa tygodnie, które dzielą nas od świąt. Później, od osiemnastego grudnia niemal do dziesiątego stycznia będę w domu, poukładam sobie wszystko powoli… albo przynajmniej mam taką nadzieję, że uda mi się to zrobić.  Świat powoli wymyka mi się z rąk, a ja nie wiem jak go znowu złapać i czerpać z niego radość.

wierz mi albo nie, sam się dziwię ile można znieść...