Miłość jest tym, czego teraz potrzebujemy

W cieniu ostatnich wydarzeń żadne słowa nie chcą stworzyć całości. Wszystkie słowa, które jakoś cisną się na język wydają się nieadekwatne, nieeleganckie i nie na miejscu. Jak tu bowiem, w obliczu takich tragicznych wydarzeń, przejść do codzienności, tej szarej i nijakiej?

Szczęściem w nieszczęściu jest to, że ta niby-szara rzeczywistość u mnie jak nigdy jest szalenie kolorowa. Tyle się dzieje.  W zeszłym tygodniu niemal każde popołudnie spędzałam poza mieszkaniem, co – jak na mnie i pogodę za oknem (zupełnie niesprzyjającą) było naprawdę dużym czymś. Była parapetówa, latanie za bilety na happysad (nie skomentuję faktu, iż pewna pani mnie wystawiła i mam nadzieję, że też jej ktoś obieca że odłoży dla niej bilet, a później sprzeda go normalnie jak gdyby nigdy nic), aż w końcu siedzenie i cieszenie się nową zdobyczą, Annyoyance and Dissapointment , czyli płytą Dawida Podsiadły.

Tak sobie wczoraj maszerowałam, obładowana jak co niedzielę tobołami, torba, torba z laptopem, siatka z zakupami i jeszcze parasol (bo przecież ten, co mam tu w Krakowie, to zdmuchnąłby pierwszy lepszy wiatr) i oczywiście podchodząc pod bramkę pod blokiem zdaję sobie sprawę, że te klucze, co to nimi miałabym tą bramkę otworzyć, są gdzieś na samym dnie torby. Już kombinuję, jak się  do nich dostać kiedy widzę, że ktoś akurat przy niej majstruje i chyba uda mi się wbiec. Biegnę więc, dziękując swojemu wybawicielowi a ten…

Kiedy ktoś otwiera mi drzwi, albo mnie w nich przepuszcza – dziękuje. Kiedy ktoś „zejdzie mi z drogi” kiedy wyrażam chęć wyjścia z autobusu również ślę dziękuję, uśmiechając się od ucha do ucha. Wydaje mi się – mnie naiwnej – że jeżeli ktoś w jakiś sposób swoim zachowaniem sprawia, że moje życie jest lżejsze i fajniejsze i w ogóle, to moim, może nie obowiązkiem, ale moją powinnością jest by podziękować. Z głębi serduszka. Tak po prostu, po ludzku.  Sprawić komuś przyjemność tak samo, jak sprawiono ją mi.

… nawet mi nie odpowiedział. Nie, żebym robiła to dla czyjegoś poklasku – chciałam być po prostu miła. Dlaczego jednak ludziom wydaje się, że bycie grzecznym jest foux pas? Wychodząc na ulice ludzie przybierają maski. Udają mruków, ślą puste spojrzenia, zachowują się tak jakby poza nimi na ulicy nie było nikogo. Pchają się, zamiast poczekać. Stają na środku chodnika tarasując ruch, obruszają się, gdy ktoś łaskawie zwraca im uwagę. Nie są mili, ani przyjaźni. Ślą złą energię tylko dlatego, że mają taką ochotę. Swoim olewactwem psują humor innym, nie widząc w tym swojej winy. Niejednokrotnie uśmiechnęłam się do kogoś, z kim spotkały się moje spojrzenia. Uśmiechnęłam się i zostałam obdarzona spojrzeniem jakbym przynajmniej była jakąś wariatką, która dopiero co uciekła z psychiatryka. Ja wiem, każdemu zdarza się gorszy dzień, mi również. Ale czy to powód – dostateczny – by siać złą energię?

Przepychając się w autobusie do wyjścia, jeśli tylko nie mam słuchawek w uszach, grzecznie przepraszam i proszę o przesunięcie się. Niejednokrotnie zdarzyło się, że jakaś starsza osoba patrzy na mnie z pogardą, miną pod tytułem „jak mogłam wielce-jaśnie-panią prosić o przesunięcie się”, czego przykrym skutkiem jest to, że następnym razem pcham się na siłę. Bo to nie ma sensu. Bycie miłym na siłę dla kogoś, kto tego nie dość, że nie odwzajemni, to tylko zbruka bo ma taką ochotę, bo tak może.

Patrząc na tą sytuację przez pryzmat ostatnich wydarzeń rozumiem, że jesteśmy dla siebie mili i serdeczni tylko wtedy, kiedy wydarzy się jakaś tragedia. Jacy wtedy wszyscy miłosierni. Współczujący. Och, jak to źle, jaka tragedia mówią na głos, jak głośno się da tylko po to, by ktoś ich usłyszał. To jest tylko iluzja, bo wychodzi taki człek do ludzi, do zwykłych, szarych ludzi i staje się najzwyklejszym chamem.  A później dziwią się, mędrcy wielce, że ludzie tacy niewychowani. Przykład skąd się musi brać.

Ogarnęła mnie magia świąteczna. Słucham sobie What the World needs now is love, pół gębkiem oglądam “Listy do M”, nie mogąc doczekać się czwartkowego seansu, i jeszcze czytam tekst na jutrzejsze zajęcia. Albo udaję. Mniejsza z tym. Co tam u Was?