Rok w mgnieniu oka

Rok. Trzysta sześćdziesiąt pięć dni. Dużo godzin, jeszcze więcej minut. Niezliczona ilość dla humanistki, która ma problemy z obliczeniem, kiedy kończą się jej dane zajęcia. Jednak to był rok… który zmienił wiele, tak sądzę. Nie chcę się rozckliwiać, wystawiać wirtualnego pomnika, jak to powiedziała mi Sówka, gdy podzieliłam się z nią tym, że tworzę tą notkę. Mogłabym odpuścić, mogłabym, nie wiem jednak czy to poczucie obowiązku, sumienie, czy ot taka… chęć podzielenia się tym wszystkim, co nadal gdzieś we mnie siedzi.

Bo tak naprawdę czas nie leczy, ani tym bardziej nie goi ran. Może delikatnie je zabliźnia, przestają boleć, jednak nadal je czuć, bo one nadal istnieją.

Przy okazji pisania tego przypomniała mi się anegdotka opowiedziana przez siostrę (paczcie, do czegoś się przydaje). Ksiądz opowiedział historię o tym, że – jeszcze jako kleryk – stracił przyjaciela, dobrego kolegę. Któregoś wieczoru wracał do domu tą samą trasą, którą jeszcze kiedyś pokonywał właśnie z nim. Wtedy właśnie kolega objawił mu się mówiąc, by ten zaprzestał swych modlitw, bo tam naprawdę nic nie ma.

Wiesz, Kordianie, że właśnie wtedy o Tobie pomyślałam? Czyżby Święto Zmarłych tak na mnie wpłynęło – nie wiem – ale po prostu stanąłeś mi przed oczami. To zdjęcie, gdzie uśmiechasz się od ucha do ucha. To, na którym śpisz, i ja ci nie będę wypominała dlaczego Ty śpisz, bo to wszyscy, którzy to zdjęcie przed oczami mieli, wiedzą. Shame on you. I tak mi się dziwnie zrobiło, bo jednocześnie zaczęłam się śmiać (sama do siebie), ale i oczy zaszły łzami. Istne wariactwo.

Chcę wierzyć, i staram się to robić cały czas, że jest Ci tam dobrze. No bo gdyby nie było, to po cóż byłaby ta cała – że tak kolokwialnie powiem – farsa? Nie bij, ja wiem że wszystko ma swój sens ale u licha, wszystko ? Skoro niektóre rzeczy nie śniły się filozofom (a to chyba źle rokuje), to dlaczego mamy przyjmować do wiadomości nawet te wydarzenia, które są… no, jakby to powiedzieć, takie nierealne, jednocześnie będąc… realnymi?

Ja tylko człowiekiem jestem, jeszcze z gatunku tych mocno pierdolniętych, którym wydaje się, że w każdym jest trochę dobra. Wszyscy na mnie się drą, że jestem „adwokatem”, że „każdego bronię” i „odzywam się niepytana” (tak, to też się zdarza).

Jednocześnie przy tej swojej wrodzonej kłótliwości (ach te geny) mam w sobie wewnętrzny spokój który podpowiada, by z tych sytuacji, na które nie za bardzo mam wpływ, nie robić zbyt wielkiego halo. Pisząc te słowa myślę sobie: a może robię źle? Może powinnam milczeć, przeżywać ten dzień tu, sama? Nie chcę robić wielkiego halo, nie chcę się wymądrzać tym, że przeżyłam Twoje odejście bo wiem że są osoby, które przeżyły to bardziej.  Tym samym pojawia się jeszcze myśl, że jak nie napiszę, nie opublikuję, to też będzie mi źle.

Bo przecież byłeś tu, z nami. W blogosferze. Dzieliłeś się sobą z każdym po trochu. Każdemu z nas oddałeś tą cząsteczkę, która przez ten rok kipiała: ze złości, z bezsilności, z niezrozumienia. Ale ta cząsteczka popychała (i robi to nadal) do tego, by pisać. By dzielić się swoimi emocjami – tymi dobrymi, złymi; by znaleźć pobratymców, którzy czują podobnie.

Dużo nas było. I wciąż jest nas wiele. Złe wydarzenia przyciągają do siebie ludzi. Ściskają ich w małą kupkę nieszczęścia, namawiając do dzielenia się swoimi odczuciami. Dobrymi i negatywnymi. Tylu osobom chciałabym podziękować za zeszły listopad. Za wspieranie się, płacze, płacze, śmiechy – również i z Ciebie, Króliku, bo przecież, wybacz, ale te zdjęcia… I za obecność. Bo nie mogłam sobie wymarzyć niczego innego rok temu oprócz tego, byśmy tu byli dzisiaj razem.

Jesteśmy.

I Ty też jesteś – wierzę. Za chwilę polecę prywatą, ale wiesz. Za chwilę. Jesteś wszędzie. W powietrzu, niebie, tu obok. Wczoraj, dziś, teraz i jutro. Obserwujesz. Naśmiewasz się – och Ty! (W sumie też bym się śmiała na Twoim miejscu.) Wspierasz. Otulasz. Podpowiadasz. Kibicujesz. Jesteś.

Dzisiaj próbowałam wejść na Twojego bloga.W przeciągu roku wchodziłam na niego często, tylko po to by przeglądarka go zapamiętała i w razie „wu” mogłabym na niego wejść bez pamiętania adresu. Umiałam go jednak. Dzisiaj zapomniałam. Błądziłam, wpisywałam różne frazy, aż w końcu poddana weszłam w zakładki. To był chyba tak jak obuchem po łbie. Bo przecież miałam pamiętać zawsze i zawsze. Go down to the rabbit whole. I ten przenikliwy czarny szablon, który – gdziekolwiek go ujrzę – przyprawia o ciarki.

Oezu. Się rozpisałam. Wybaczycie? Wybaczysz? To wiesz. Opiekuj się nami dalej. Sobą też – nie zapominaj o sobie. Pamiętaj o nas tak, jak my o Tobie. Spotkajmy się tu za rok. 

I każdego dnia z osobna.

A co do tej prywaty, Króliku, to prosiłabym byś się w końcu do czegoś przydał i pilnował mnie i dopingował w piątek, tak trochę bardziej niż zwykle. Okej?

Dla mnie też, ale przyznaj, że w sumie się żyje cudnie.

I przestań wyć! Przestań wyć! Przestań płakać!