Moi ulubieńcy [4/30]

Jak to jest z moimi ulubieńcami. Przyznaję się bez bicia, że lubię otaczać się przedmiotami, które w jakiś sposób usprawnią i umilą mi czas. Niestety czasem te same przedmioty sprawiają, że poświęcam im czas, ten sam, który powinnam przeznaczyć na coś innego, np. na naukę. To już jednak zupełnie inna sprawa, którą poruszałam tu wielokrotnie :P

Przejdźmy więc do moich ulubieńców.

Namber łan – mój czytnik. Może nie jesteśmy nierozłączni, bo w większości staram się czytać książki w wersji papierowej, jednak gdy nadarzy się ku temu okazja, z wielką chęcią czytnika używam. Z dwóch prostych przyczyn: po pierwsze jest leciutki, mogę zgrać na niego ponad sto książek i wszystkie je ze sobą nosić, nie czując zbytniego balastu. Idealne rozwiązanie dla studenta, który siedząc na wykładach woli czytać, niż uważać XD Po drugie, wersja mobilna książki jest często o wiele tańsza od swojej papierowej wersji. Gdy „normalna” kosztuje około trzydziestu trzech/czterech złotych, taką mobilną kupię za osiemnaście/dziewiętnaście czy dwadzieścia. No i dostanę ją  po kilku minutach od zapłaty,  ale to już inna sprawa ;) 

 Namber tu – telefon. No nie kryjcie się. Też jesteście uzależnieni od swojego? Od marca posiadam iPhone’a.  Trochę mi zajęło, zanim nauczyłam się zsynchronizować go z komputerem, ale powiadam Wam, to tylko i wyłącznie wina nieudolnie napisanych instrukcji, które odnajdywałam w internecie.  Pełni trylion funkcji, począwszy od budzika, poprzez latarkę, pogodynkę, telefon, odtwarzacz muzyczny i w końcu aparat fotograficzny. Buszuję w internecie, sprawdzam rozkłady autobusów, aż w końcu marnuję z nim od groma czasu grając w głupie gry, albo przeglądając AppStore w poszukiwaniu fajnych, darmowych aplikacji. „Ubieram” go w różne śmieszne obudowy (moją najnowszą zdobyczą granatowy kociak – na zdjęciu), zmieniam tapety trzy razy dziennie… i ładuję co wieczór. Dzięki niemu przeżyłam czołowe spotkanie z ludźmi, według których „stałam się burżujką”, „zmarnowałam milijon monet” a „moimi ulubionymi owocami stały się jabłka”. Najlepiej okazało się ignorować te yntelygentne komentarze, jednak przy okazji jabłek nie mogłam się powstrzymać i stwierdziłam, że „wolę gruszki”. Mina co poniektórych – bezcenna <3 A tak na serio, to w Ameryce czy każdym innym kraju Apple to firma jak każda inna, i jakoś nie wzbudza tyle sensacji co u nas. Ale żyjemy w Polsce, gdzie absurd goni absurd a „haters gonna hate hate hate” więc chyba czas się przyzwyczaić.  (Pochwalicie się swoimi tapetami? Zawsze uwielbiam oglądać tapety innych ludziów!)

Namber fri – power bank. Boshe, to cudo nad cudami! Powiadam Wam, że temu, kto to wymyślił należy się nobel. Jestem dzieckiem Internetu, wobec czego swój wolny i zajęty czas spędzam przyklejona do czterocalowego ekraniku, który to, używany, szybciej się rozładowuje. A kontaktów ni ma na uczelni. Przynajmniej nie w ilości zadowalającej pięćdziesięcioosobową grupę. Także wiecie. O ile nie zapomnę go naładować/wziąć ze sobą kabelka/spakować do torby, to telefon może mi się rozładować, a ja  nadal będę go mogła używać! Także wiecie. Polecam i rekomenduję.

Namber for – Spotify. Okej, odkryłam ten program/aplikację przez moją siostrę i powiem szczerze, jestem zauroczona. Dzięki Spotify mogę słuchać nowych płyt wykonawców bez nielegalnego ściągania ich, czy wydawania kroci na płyty. Ta zasada nie tyczy się happysadu. Mogłabym sobie od ust odjąć, ale płytę w dniu premiery mieć muszę. Program ma aplikację na telefon, jednak wiadomo – wymaga połączenia z Internetem. Spotify oferuje nam specjalne playlisty podporządkowane do danej pory dnia, czy nastroju, w jakim się akurat znajdujemy. Są cichsze i spokojniejsze rytmy na wieczór, czy pobudzające na trudne poranki. Wystarczy założyć konto i można śmigać.

Namber fajf – wszelkie papiernicze pierdółki. Uwielbiam! Mam tonę zeszycików/notesików/karteczek walających się po każdej części pokoju, ale z czystego sentymentu i poczucia, że kiedyś mogą się przydać nie jestem w stanie ich wyrzucić. Ani w nich pisać, bo są na to za piękne. Podobna sprawa z długopisami/zakreślaczami/karteczkami, na które mogłabym tylko patrzeć i się na nie szczerzyć. W związku z tym właśnie zakupiłam zeszyt na nowy, piąty już semestr, choć wiem, że nawet połowy połowy nimi nie zapełnię, z prostej przyczyny… bo nie notuję. Współlokatorka wyśmiewa się, że ona musi tachać na zajęcia trzy/cztery zeszyty A4, a mi jeden wystarczyłby na całe trzy lata. Taka prawda.

No i żeby nie skończyć na liczbie nieparzystej, moim szóstym ulubieńcem jest… moje łóżko. Tak. Jest ono dwuosobowe, więc miejsca, by się wygodnie rozwalić jest multum. Czasem tylko mam wrażenie, jakbym z niego spadała, ale jest niziutkie, więc w razie czego raczej nic mi się nie stanie. Uff. W czasie roku szkolnego/akademickiego jestem rannym ptaszkiem, który zrywa się z łóżka wraz z rozbrzmieniem pierwszego taktu piosenki ustawionej na budzik, teraz… Cóż. Kiedy mam wolne, dużo wolnego, to ledwo się zwlekam. Dzwoni budzik, wyłączam, nieraz przysypiam, albo leżę i serfuję po internetach. Choć dzięki pogodzie, która raczej nie daje mi możliwości dłuższego pospania, zrywam się z niego i bycze się gdzieś indziej. Niemniej łóżko – ulubieniec jeden z najważniejszych. 

Apdejtu nie będzie. Czytam Żulczyka, czekam na Millennium, czekam na zamówioną odżywkę do paznokci. Czas leci między palcami, i kiedy zdaję sobie sprawę, że już sierpień i teoretycznie "zaraz do szkoły" uzmysławiam sobie, że jest jeszcze cały wrzesień. Huhuhu...