gdzie byłam jak mnie nie było?

Nie było mnie od dziesięciu dni! Cóż za wstyd i hańba i wręcz niedowierzanie! Jak to możliwe! Otóż, wszystko wyjaśniam. Jeżeli zastanawialiście się, jak wygląda maleńki woreczek nieszczęść – przybywam Wam na ratunek! That’s mua!, chce mi się rzec, spoglądając na miniony tydzień. Chora jestem. Zaczęło się niewinnie w niedzielę wieczorem, kiedy poleciałam po syrop, a ja syropów nie toleruję. Niestety nie podziałało i we wtorek się rozłożyłam gardłowo. W środę zepsułam komputer, bo po aktualizacji systemu (na dziesiąteczkę!) zachciało mi się bawić w informatyka, przez co naściągałam wirusów i laptop umrzył. Leżałam więc w łóżku/na kanapie/ i dogorywałam. Już myślałam, że mi lepiej, a tu… odebrało mi mowę. Przepraszam – charczę i warczę i skrzeczę jakbym co najmniej paczkę dziennie paliła. I kaszlę, jakbym miała wykaszleć płuca zaraz. A laptopa odebrałam dopiero dziś i tak jakoś nie mogę myśli w słowa ułożyć, ale wypada dać znać, że jakoś – marnie bo marnie – ale żyję.

Ten tydzień więc był nudny maksymalnie, bo nie miałam komputera, nie miałam co robić. Trochę czytałam, dużo więcej spałam i obijałam się po domu, oglądając powtórki powtórek jakiś durnych seriali. Ojca Mateusza na przykład. Albo Rancza. To drugie znam na pamięć, ale who cares. Posprzątałam w pokoju. Planuję remanent szaf – tej domowej i krakowskiej, ale to w swoim czasie. Kupiłam sobie czarną torbę, tym razem z podszewką, więc może nie będzie zawartości farbować. I dowiedziałam się kilku ciekawych rzeczy. O jednej z nich mówiłam Anonimowej – Ktoś, który „nie był gotów” ma już nową miłość! I o ile przy mnie „nie spieszyło się”, albo „nie trzeba się było obnosić przy ludziach”, tak teraz chyba zmienił taktykę. Jak taka lasia naiwna, to proszę bardzo. Drugą rzeczą jest fakt, iż jakiś czas temu koleżanka, dobra koleżanka z liceum, kiedy zgadało się o jej ślubie, wspomniała, że nas zaprosi. A tu wzięła ślub w sobotę/niedzielę w zeszłym tygodniu, a ja dowiedziałam się w poniedziałek. Z fejsbunia. Miluśnie, nie?

Trochę nijako więc jest, ale cóż. Bywało lepiej, bywało gorzej – nic nowego. Tylko tak trochę na każdym kroku zawodzę się na ludziach, ale co na to poradzić?

I wiecie co, szykują się zmiany. Nie wiem, czy uda mi się je wprowadzić już od pierwszego września, czy może od pierwszego października, liczę jednak, że jak się zepnę to dam radę. Wszystkie dotąd napisane posty znikną, zmieni się szablon, a przede wszystkim zmieni się sposób pisania notek. Po głowie chodzi mi kilka pomysłów, które chciałabym wcielić w życie, mianowicie – opisywać wszystko z mniejszymi szczegółami, bo jednak zawsze istnieje nadzieja, że napiszę coś, co łatwo pozwoli komuś mnie rozpoznać. Poza tym, z Niemarudnika zrobił się pamiętnik, a tego zawsze unikałam jak ognia – także wiecie, prace umysłowe wrą, dzisiaj odzyskałam komputer więc mam nadzieje, że w bardziej widoczny sposób uda mi się coś poczynić i przywitać Was pierwszego września nowościami.

Tymczasem ja idę chorować, mam nadzieję, że chrypka powoli minie bo a) nie chcę iść do lekarza  i b) nie chcę charczeć tak do upadłego.

Opowiadajcie, co tam u Was, bo jestem nie na bieżąco!

"wieczorami chłopcy wychodzą na ulice 

szukają czegoś co wypełni im czas..."