internetowe obserwacje okiem Lu, której zbytnio się nudzi

Sówka zaproponowała mi napisanie notki. Powiedziała, cytując: „sama napisałam, teraz twoja kolej”. Cholipka, jakby to powiedział Hagrid, ja się nie spodziewałam szantażu! I bądź tu człowieku miły, zachęcaj kogoś innego do napisania notki, a za chwilę to się przeciw tobie sprzysięgnie! Tak, to miała być kryptoreklama dla faktu, iż Sówka notkę napisała, do której przeczytania zapraszam. O PMSie rzecze, więc wiecie, muszę być miła, bo tak wymaga sytuacja.

Tutaj powinnam przejść do części właściwej, gdyby takowa tylko istniała. Dochodzą mnie jednak słuchy, że moje życie wakacyjne jest na tyle nieciekawe, że nie ma nawet co o nim wspominać na głos. Bo ktoś jeszcze może pozazdraszczać, że trzy miesiące sobie wakacjuję. No, dobra, dwa, jeśli przy dobrych wiatrach, wszystko pójdzie tak, jakbym sobie tego życzyła.

Odkąd więc siedzę na tyłku i nic nie robię (bo podobno wcześniej jednak przynajmniej mózg wysilałam) przyglądam się z zainteresowaniem temu, co dzieje się na Facebooku. Raz na jakiś czas idę sobie dorobić popcornu, by z zapartym tchem śledzić to jak fascynujące życia prowadzą moi ‘znajomi’. Otóż zaobserwowałam wiele fajnych i ciekawych zjawisk, którymi nie omieszkam się z Wami podzielić.

Zacznijmy od studentów, którzy chwalą się zdaną sesją. Domyślam się, że sami w to po prostu nie wierzą, więc muszą oznajmić to całemu światu. Ponadto są z siebie (nad wyraz) dumni, że im się udało, że „włożyli tyle siły i zaparcia” w to wszystko, a koniec końców prawda jest taka, że przez pozostałą część semestru zbijali bąki, więc łaski nie zrobili sobie ani nikomu innemu, w końcu się do czegoś przykładając. Domyślam się, że większość z nich z trudem do tej sesji została dopuszczona, tak jak u mnie, chociaż u mnie na roku żadnych testów dopuszczających do sesji teoretycznie nie ma. „Jedynie” trzeba pilnować obecności, jeśli jest taki wymóg albo przynajmniej najmniejsze minimum z siebie dawać. Okazało się to jednak za trudne dla wielu osób, które np. nie zaliczyły zajęć z angielskiego (bo im się pewnie nie chciało) i egzamin mają odłożony na wrzesień. Gospodarowanie czasem na najwyższym poziomie.  Cóż, sesja zdana, informacja na Facebooku mocy prawnej nabiera, więc teraz można chlać. Jakby i tego się w trakcie semestru nie robiło, tja.

Uczniowie jednak dłużni nie pozostają, też chcą pokazać jacy są fajni, więc w ilościach magazynowych raczą nas zdjęciami swoich świadectw. Czy to tych z rzeczywistym paskiem i średnią 5.0 (kujonostwo! – ma siostra w roli głównej), czy tych, gdzie ten pasek, dosyć nieudolnie zresztą, w jakiejś średniej aplikacji na telefonie zostaje domalowany. W tym wypadku nie wiem, czy jest się czym chwalić; ja me świadectwa chowałam do teczki szybciej, niż ktokolwiek zdążył zwrócić na nie uwagę, bo choć może tragiczne nie były, to i tak było mi wstyd. Za własne lenistwo. (Teraz za to jestem w stanie przyznać, z ręką na serduchu skradzionym przez happysadów, że byłam w gimnazjum i liceum leniem śmierdzącym. Koniec końców me świadectwo z wynikami matur leży nadal w szafce, a nie w gabinecie na uczelni, ale wiecie. Wstyd to wstyd.) A no i oczywiście, zaraz po tych świadectwach, zdjęcia tychże samych wzorowych uczniów, dotąd odzianych w biało-czarne ciuchy, widać zdjęcia z alkoholowych „elo-melo”. Jakby było co opijać.  Z autopsji wiem, że większość takich ‘elo-melo’ kończy się na leżeniu we własnych wymiocinach także… chyba cieszę się, że nigdy na takowe nie chodziłam. Wolałam się wyspać.

No i mój hit nad hity, czyli tęczowe zdjęcia profilowe. Zacznijmy od tego, że Sąd Najwyższy w USA stwierdził, iż zabranianie osobom tej samej płci zawierania ślubów jest niezgodne z Konstytucją, w związku z czym we wszystkich 50 stanach pary homoseksualne śluby mogą brać. Jestem z tego faktu, z tej decyzji, niezwykle zadowolona. Nie wiem, gdzie to czytałam/widziałam, jednak obiło mi się o oczy coś w stylu, że możliwość wzięcia ślubu przez pary homoseksualne to „żaden, u licha, przywilej, a jedynie PRAWO, pieprzone prawo, które powinno obowiązywać każdego, kto stąpa po ziemi; PRZYWILEJEM byłoby, gdyby homoseksualiści nie płacili podatków”. W związku z decyzją Sądu Najwyższego i Baracka Obamy, Facebook wprowadził specjalny filtr, który umożliwia dodanie tęczowej flagi do zdjęcia profilowego. Na Twitterze obowiązuje hasztag #lovewins; cała ‘akcja’ gromko rozprzestrzeniła się po Internecie, a ludzie, cebulacy, muszą przecież pokazać, że są ponadto. W związku z czym zaczynają się niewybredne komentarze, że „jak to tak”, że to „choroba”. Znowuż ktoś, kogo teraz nie pamiętam (a to znak, że za dużo bloggerów na Facebooku obserwuje), napisał (mądrze), że „wedle tego, co wiem, homoseksualizm nie został uznany za chorobę; ja posługuję się jedynie FAKTAMI, które bronią się same za siebie”. Ustawienie sobie tęczowego zdjęcia może być krokiem do pokazania, że jest się ZA. Do pokazania, że ci ludzie nie mają się czego bać, czego wstydzić, że są jeszcze na tym świecie osoby, akceptujące człowieka niezależnie od wszystkiego. Wtem nastąpiła nowa fala – polska, biało-czerwona flaga na profilowe. No ja się u licha pytam, a właściwie pytałam samej siebie, czy wy ludzie, jesteście kurwa normalni? Ulitują się nad bitym i katowanym psem, ulitują się na ojcu, który po pijaku bije dzieci i żonę, ale nie ulitują się i nie dadzą spokoju ludziom, którzy chcą mieć takie prawa, jak my wszyscy? Gdzie ja, kurwa, żyję? Szkoda, że z taką zawziętością nie poznęcają się nad katującymi, którzy tym krzywdzą swoje rodziny. Lepiej rzucić się na bezbronnego człowieka.

Ktoś jeszcze napisał, odnośnie tego ostatniego, że ustawił takie zdjęcie z konkretnych powodów, ale też i dlatego, że to kolejna możliwość zredukowania grona znajomych. Pomysłowe!

Ogólnie rzecz biorąc Internet dla takiej osóbki jak ja, która lubi innych obserwować, niekoniecznie wychodząc z domu, jest dobrą opcją. Przynajmniej wiem już, że nic, NIC, mnie nie zdziwi.

W spódnicy sobie dzielnie hasam, szansa zabicia się była dopiero jedna, więc dzielnie sobie radzę. W zeszłym tygodniu zaś w końcu udało mi się odebrać sukienkę, ale też nie bez przygód. Uśmiechnięta, pełna nadziei poleciałam więc z Matulą do krawcowej, po szybkim „dzień dobry!”  wskoczyłam do przymierzalni, szybko wyskoczyłam ze swych ciuchów i gotowam na przymiarkę. Pani przynosi mi me cudeńko, wkładam, z racji, że na jedno ramię, to zamek jest trochę na ukos i nie mam szansy sama sobie z tym poradzić. Dodam, iż gorset obcisły jak tylko być może, coby to jedno ramię mi nie spadało.  No i wołam „pomocy!”, przylatuje pani… ciągnie ten zamek i ciągnie, szarpie i szarpie… ups. Za małe. Pani oczywiście przeprasza, że źle wyliczyła, itp. Itd. A Lu na cały głos „boshe! w końcu coś jest na mnie za małe, a nie za duże!!” Koniec końców po kiecę na drugi dzień wróciłam i już sobie dumnie wisi w szafie. Jaki z tego wniosek? Luśce urosły cyce! Tak! Tak to sobie tłumaczę. I basta!

Dzisiaj zjadłam dwa kawałki tortu, oraz dwa talerze ciepłego dania na kolację. Matula radzi żeby przymierzyć na początku przyszłego tygodnia ową kiecę, na wypadek, gdybym się w nią nie zmieściła. Chyba mnie nie lubi. Matula.

A u Was jak tam?

Zaraził mnie Asik, 

zaraziłam się po prostu. 

Genialnie....

“Through the sea I would swim

In the eyes I would drown

Mountain high I would climb

For a heart I would fall”