Trening Dobrej Myśli vol 3, oraz 3 urodziny bloga

W zeszłym miesiącu bezwstydnie opuściłam Trening Dobrej Myśli, podejrzewam, że zrobiłam to specjalnie, nie mając niczego sensownego do napisania… Dzisiaj wracam. Bo dzisiaj jest szczególny dzień, nie tylko koniec świąt i powrót do rzeczywistości (miałam napisać szarej, ale osobiście świąt nie czułam, więc może w sam raz, że już się skończyły), ale i trzecie urodziny ‘Pierwiastka’ urzędującego pierwotnie jako ‘morze słów’. Aż chce mi się powiedzieć: gdzie to zleciało? Jak, kiedy? Dopiero co byłam w liceum, przeżywając tu głupie teksty kolegów, a teraz wielkimi krokami zbliża się licencjat, którym to straszą mnie wszyscy wokół. A mnie się niiigdzie nie spieszy! ;)

Zacznijmy jednak od Treningu Dobrej Myśli. Szukam w głowie i pamięci tych dobrych chwil, które wydarzyły się od lutego, kiedy ostatnio je wypisywałam… Spotkanie z Ktosiem (ależ ja jestem pomysłowa w nadawaniu przydomków), pobyt w Poznaniu, koncert happysadu, spotkanie z Panami, robienie sobie zdjęć, skakanie, ogólna radość… Chyba nie mam prawa, w dalszym ciągu, na nic narzekać. Bo choć czasem i jest trudniej, i jest smutniej i wydaje się, że ogólnie jest do dupy, to zawsze znajduje się taki promyczek nadziei, że ‘hej, uszy do góry, będzie dobrze’. I zazwyczaj jest, wiec chyba  z tego mogę się cieszyć ;) 

Tymczasem trzy lata temu, 7 kwietnia 2012 roku o godzinie 17.55 opublikowałam tu pierwszą notkę. Wtedy było to ‘morze słów’, gdzieś w międzyczasie ‘zrozumtowreszcie’ aż teraz w końcu jest wymarzony ‘pierwiasteknieład’, który to jest chyba chwilowo najodpowiedniejszym adresem, gdyż ten nieład towarzyszy mi od zawsze… podejrzewam, że na zawsze. Ileż od tego czasu się zmieniło! Zaczynałam, będąc jeszcze licealistką, bojącą się matury jak ognia; byłam wariatką, która podejmowała starania z prawem jazdy, i która jak widać niekoniecznie dobrze lokowała swoje uczucia. I choć to ostatnie było tu chyba najczęściej maglowane, to ta osoba, o której wtedy pisałam, wciąż gdzieś w moim życiu się pojawia i to jest fajne. Byłam osobą bojącą się tego, co przyniesie czas - tu tez okazało się, że czas był (i nadal jest) dla mnie miły i raz na jakiś czas sprzyja moim pomysłom. Dziwnym pomysłom. Byłam osobą, która bała się przyznać komukolwiek, że pisze - jakby to była jakaś choroba; okazało się, że podzielenie się swoją pasją straszne nie było, wszak ciągle żyję! Uodporniłam się w ciągu tych trzech lat na głupotę ludzką wiedząc, że bez tej jakże ważnej umiejętności, prędzej czy później sama byłabym w gronie tych osób, którym brakuje wielu klepek na umyśle.  

Kiedy słyszę czasem od blogowych znajomych o braku zapału do pisania, braku jakichkolwiek pomysłów na pisanie postów, klepię się po głowie. Moją inspiracją jest codzienne życie, to, jakich ludzi spotykam na swojej drodze, moją inspiracją jestem ja sama i moje durne przygody, z których udaje mi się wyjść żywo. Nie bez przyczyny większość osób pyta się mnie czy żyję i jest to bardzo trafne zapytanie. 

W czasie tych trzech lat poznałam tu wspaniałych ludzi, wymienianie wszystkich zajęłoby mi chyba kilka dni, znów więc wymienię Kordiana - nie mogę tego nie zrobić. Gdybym pewnego dnia nie założyła tego bloga, nie poznałabym Was wszystkich i wydaje mi się, że to byłoby bez sensu. Tak samo jak ludzie robią atmosferę na imprezie, tak ludzie robią atmosferę i tu - w naszym małym, blogowym światku.

Nie chcę się nad tym dużej rozckliwiać, cieszę się jednak, że jesteście tu ze mną od niedawna,  czy tak jak Anonimowa, Marta i wiele innych, których mogę nie pamiętać - od początku (tak, sprawdzałam komentarze! - potwierdzone info!). Mam nadzieję, że spotkamy się tu w takim składzie za rok, za dwa i za trzy i nadal będzie nam to sprawiać przyjemność. Bo blogowanie jest fajne dopóty, dopóki jest przyjemnością, a nie smutnym obowiązkiem: nie wyobrażam sobie zmuszania się do pisania notki bo ‘gonią mnie terminy’, bo ‘dawno nie pisałam’. Piszę, kiedy chcę - i jeśli notka pojawia się raz na miesiąc, czy trzy razy w tygodniu, to jest nieważne ;)

Dziękuję za ten wspólnie spędzony czas! :) I nie, nigdzie się nie wybieram, nadal Was będę męczyć, he he he!

'bo gdzie było nam tak bezpiecznie jak tam?'