JA, czyli kulminacja wszystkich sprzeczności świata

Pogoda zaczyna mnie dobijać, nie pierwszy raz zresztą. Jeszcze tydzień temu pisałam o pięknej wiośnie, która spadła na nas niczym grom z jasnego nieba, teraz wyglądam przez okno i załamuję się, widząc deszcz naprzemiennie z zimową pluchą zwaną potocznie śniegiem. Nie wiem u licha, co to ma być?

Swoją dezaprobatę dzisiaj powyrażam, moje niezadowolenie/a uwypuklę, i będę narzekać. Z przekąsem i poczuciem humoru, rzecz jasna, bo naprawdę narzekać to mi się nie chce. Chyba, że śmiać z zrządzeń losu, i ludzi, którzy mnie otaczają. To jak najbardziej. Więc no, ostrzegam sowicie. Nie przeraźcie się.

Tydzień temu zdałam teorię (choć na wszystkie strony krzyczę, iż zdałam „prawo jazdy”, więc wszyscy się pytają o jazdy, a ja się muszę tłumaczyć, iż jeszcze nie, ale wkrótce), wobec czego zaczęłam snuć plany o szusowaniu po krakowskich drogach. No ale tak szusować samotnie, to bez sensu, poczęłam więc szukać chętnych pasażerów, którzy w tą podróż, ze mną jako kierowcą, by się wybrali. Wyobraźcie sobie, nie ma chętnych! M., o którym to pisałam, iż wybuchłam mu śmiechem w najbardziej nieodpowiednim momencie, stwierdził, iż on pewnie wtedy czasu mieć nie będzie, jak go poproszę, poza tym, kotem nie jest i sześciu żyć nie ma.  Mój Ktoś stwierdził, że jak tylko wyjadę na drogi to w Krakowie zapanuje kataklizm, a w zasadzie to z moim roztrzepaniem to nigdy nic nie wiadomo. Panowie, dziękuję z całego serducha! Jeszcze będziecie chcieli, żebym was kiedyś gdzieś odwiozła!

Poza tym, wybyłam do Poznania, by odwiedzić Koleżankę. Pogoda jak na zawołanie spieprzyła się teatralnie, wobec czego nasze plany legły w gruzach. Ale! Za to wyspałyśmy się, wyleżałyśmy, i po prostu odpoczęłyśmy, co w sumie chyba wyszło nam na dobre. No, ale będąc w tym Poznaniu wyraziłam chęć zwiedzenia ulicy Roosvelta 5, gdzie to toczyła się akcja „Jeżycjady”. Głupia naoglądałam się w Internetach zdjęć, jakoby wisiała tam jakaś tabliczka, więc poszłam z Koleżanką, ciągnąc ją tam, jak się okazało zupełnie niepotrzebnie, gdyż takiej tabliczki nie ma. Żenua. Popylałam z walizeczką po torach, wiatr mnie zwiewał i jeszcze nic nie znalazłam. No ale to ja, więc w sumie… Wiadome było.

Dzisiaj zaś znowu kopsnęłam swoje szanowne cztery litery do szpitala, coby zrobić po raz kolejny testy na alergię. Od początku zakładałam, że i tak z tego nic nie wyjdzie, bo czy przez trzy miesiące miałabym się nagle uczulić na coś, co mnie w styczniu nie uczulało? Nope. Poza tym, w ostatnim czasie znów mam ręce obsypane, więc coś jest na rzeczy. No ale pani doktor jest zdania innego, po raz kolejny  podając mi próbki histaminy, kurzu, pleśni itp. ‘Na nic nie jest pani uczulona’ – taka odpowiedź w zupełności mnie nie satysfakcjonuje. Co lepsze! Polecono mi umówić się na kolejne testy, tym razem żywnościowe (no patrz, dopiero teraz na to wpadła??), ale *badumtsss* terminy dopiero na październik.  Mogę tego nie komentować?  (Koło ratunkowe – tym razem płatne badanie w przychodni, polegające na pobraniu krwi, która to zostanie sprawdzona na kilkudziesięciu składnikach, nuż tym razem coś wyjdzie.)

Otóż witki opadły mi nie raz i nie dwa, ale wiecie. To ja. Czyli same sprzeczności, które się kumulują. W momentach najbardziej nieodpowiednich. Przynajmniej jest śmiesznie. Wczoraj podłączam komputer do drukarki, w międzyczasie zmieniam ustawienia. A drukarka zaczyna drukować. Wiecie, co? Notkę, którą pisałam na pierwiastek parę miesięcy temu… Boże, uwielbiam samą siebie. Serio. 

Czy to już narcyzm?  

w ogóle niedopuszczalne jest to, iż dopiero niedawno wpadłam na tą piosenkę. zachwycam się...