O dystansie do samej siebie, do własnych nieporadności, do własnych porażek i o tym, że śmiech to jednak zdrowie

„To taka Ty!”, „To takie Twoje” – słyszę, kiedy opowiadam kolejną fascynującą historię swojego życia. Tą, w której chodzę po całym domu wkurzona, że ktoś mi podpierdzielił spinkę do włosów, a później okazuje się, że mam ją we włosach. Tą, w której prawie ginę od zamykającego się szlabanu pod uczelnią, bo przecież myślami jestem zupełnie gdzie indziej. Tą, w której prawie zabijam się na schodach, najzwyczajniej w świecie się na nich ślizgając. Tą, której był świadkiem – idąc, zahaczam nogą o chodnik, lecąc przed siebie jak długa. Tą, w której włażę na pasy na czerwonym, bo przecież zawsze mi się gdzieś śpieszy. Chociażby do domu, by w końcu napić się herbaty.  Tą, w której rzucam piłkę do góry, w międzyczasie powinnam klasnąć w dłonie i ją złapać, koniec końców jednak piłka ląduje albo na mojej mordce, albo się od niej odbija i muszę ganiać za nią jak porąbana przez pół sali. Tą, w której źle odczytuję budzik i wydaje mi się, że mam dużo czasu, a okazuje się, że nie mam go w ogóle. Tą, w której kłócę się z kimś, kto ma rację, ale nie chce mu tego przyznać.

 „To taka Ty” słyszę więc, i uśmiecham się radośnie. Od lat uczę się dystansu do samej siebie. Tego, że jak najbardziej powinnam się śmiać z tego, że plączą mi się nogi, że się o nie potykam, że na wuefie rzeczywiście zachowuję się jak ta sierotka, że jestem nieporadna ruchowo i pewnych rzeczy zrobić nie jestem w stanie (za to leżeć na macie i kwiczeć ze śmiechu – jak najbardziej), że jestem chuda i nie mogę przytyć, co doprowadza koleżanki do szewskiej pasji (niejednokrotnie odpowiadałam na zaczepki czy „nie mogę być jeszcze chudsza” tym, że przynajmniej nie muszę stosować żadnych diet – podziałało), że jestem odludkiem, i na szczęście ludzi w dużych ilościach nie potrzebuję, że wiele osób mnie nie lubi, że mnie (pewnie) obgadują… Bo mnie to po prostu nie obchodzi. Jestem jaka jestem. Trochę ześwirowana, trochę nieobecna, trochę żyjąca z boku, jak to niedawno stwierdziliśmy.

Najlepszym wyjściem z każdej sytuacji jest bowiem poczucie humoru. Dystans do własnej osoby. Umiejętność śmiania się ze swoich nieporadności, ze swoich błędów, ze swoich porażek.  Wisienką na torcie tej mojej codziennej walki o to, by jednak tej krzywdy sobie nie zrobić są słowa, od których zaczyna się notka. Bo może nie jestem idealna, może nie otacza mnie milion ludzi, ci jednak, którzy koło mnie są – akceptują mnie taką, jaką jestem i to dla mnie liczy się najbardziej. A to, że ja swoim jestestwem sprawię komuś przyjemność, to, że robiąc z siebie idotkę wywołam na czyjejś twarzy uśmiech… dla takich chwil i dla takich osób warto żyć ;)

Dlatego też, gdy Ktoś nie może się mnie doczekać odpowiadam, że cholera, na twoim miejscu też bym się siebie nie mogła doczekać. Co ja poradzę, że jestem taka fajna?

Nic nie poradzę.

Ale Wam radzę – zacznijcie się z siebie śmiać, a humor od razu będzie lepszy ;)

swoją drogą, znowu byłam na koncercie, znowu się wyskakałam, znowu się wykrzyczałam, i znowu dobiłam się do zdjęcia.. lubię to...