karmelova skóra twoja, porysował czas ramiona...

Oficjalnie udało mi się pokonać pierwszy egzamin tej sesji. Nie wiem, jakim sposobem to osiągnęłam, skoro wielebne notatki wydrukowałam dopiero wczorajszym popołudniem, a zaczęłam czytać kiedy było już nieźle po dwudziestej. Nie będę się jednak nad tym zastanawiała, wolę przyjąć, że po prostu jestem genialna. Jakoś trzeba się dowartościować.

Skoro więc to już za mną, i znowu dopadło mnie lenistwo (dobre sobie, zmęczyła się jednym wieczorem), znów siedzę i przewijam obrazki na tumblrze. A powinnam pisać wypracowanie, które mam oddać we wtorek, a ja dopiero wczoraj wybrałam tytuł. Znaczy, nie wybrałam. Pomyślałam. Dzisiaj odebrałam książkę z biblioteki i chyba powinnam zacząć nad tym myśleć.  Ale to jest nudne. Myślenie, znaczy się. Jutro ponoć ktoś ma się iść spytać, czy data naszej egzekucji może być przesunięta na po-świętach, ten magiczny i odległy chwilowo termin, który – jeśli nadejdzie – będzie przepełniony całym złem, bo przecież wszystko, co jest teraz odkładane, to jest odkładane na po-świętach. Strach się bać!

Wobec czego udaję, że o tym nie wiem, i nie zdaję sobie sprawy. Zdam sobie dopiero, jak nadejdzie. Bo przecież pisanie pracy w święta? Wolne sobie! Bo mi się będzie chciało! Tyle interesujących rzeczy jest do robienia… pff!

Na przykład spanie. Dzisiaj przyszłam o dwunastej z uczelni, po tymże kolosie, zaspokoiłam głód makabrycznie wielkim talerzem frytek, popiłam to niesamowicie gorącą herbatą i... dalam nura pod koc. Specjalnie nie nastawiałam budzika, no bo po cóż się stresować. Bez stresu więc obudziłam się w okolicach siedemnastej, zupełnie idealnie by poznać wyniki. Się babeczka uwinęła. Znowu mi się ręce telepały, ale no. Udało się!

Znów oglądam „Krainę lodu”, znowu fascynuję się Olafkiem (mama patrzy na mnie krzywym wzrokiem) i nadal nie mogę się doczekać śniegu. Choć domyślam się, że jak spadnie to znowu narobi więcej bajzlu, więc może go nie oczekiwać?

Dziwną rzecz zaobserwowałam. Znaczy, to już dawno temu, ale teraz dopiero zdałam sobie z tego sprawę. Wyobraźcie sobie, że idąc ulicą uśmiecham się do osób, które na mnie patrzą. No nie potrafię inaczej. Czy to jakaś starsza kobieta, chcąca mnie pewnie za coś opierniczyć za żywota, czy dziewczyna w moim wieku, zawsze się uśmiechnę. No sorry, taki mamy klimat. Czasem, gdy ktoś potrzebuje, ustąpię miejsca, czy potrzymam drzwi, jeżeli ktoś ma kłopoty z wejściem. Bramkę nawet potrzymam, przy bloku, jak widzę, że ktoś za mną pędzi. I cóż dostaję w zamian? Dziwne spojrzenia, jakbym przynajmniej tym wzrokiem kogoś zabijała. I jak tu wyjaśnić, że to staranie się byciem miłą? Czy to przestępstwo jakieś, karalne? Nie można być już zwykle życzliwym dla człowieka, bo jeżeli tylko się uśmiechnę, to już myślą, żem dziwna? Często zagadują mnie starsze panie, to odpowiadam grzecznie, nie fukam. Pomogę wyjść z tramwaju, czy nacisnę chociażby przycisk, żeby drzwi na danym przystanku się otworzyły. Ale lepiej stać z boku i udawać, że nic się nie dzieje. No bo po co zainteresować się drugim człowiekiem…

A do świąt tylko dwa tygodnie, do przerwy świątecznej – całe dziewięć! Trzymajcie się! ;) 

a w głowie, w te zimne i ponure wieczory karmelove ....