Nominacja Dobrych Myśli, czyli o wspomnieniach, które ogrzewają i przypominają o najważniejszych rzeczach w te nawet zimowe dni :)

Zostałam zaproszona przez Asika do wzięcia udziału w Nominacji Dobrych Myśli. Asik napisała: „Ale przyszło mi do głowy, by właśnie teraz, dokładnie miesiąc po śmierci Kordiana, gdy mamy już za sobą pierwszy szok i morza łez, wznieść za Niego toast słodkim winem, zanucić wesołą, pełną wdzięczności piosenkę i ocieplić te marznące serca ponownie dobrymi wspomnieniami.”. Nie pozostaje mi nic innego oprócz spełnienia swojego obowiązku, na cześć Kordiana, który z pewnością chciałby, byśmy w końcu się uśmiechnęli. Na cześć Promyczka, który oświetlał mi drogę w przeciągu całego miesiąca. Dziękuję, Kochana.. :*

Grudzień 2011

Cóż, Internet, jak się okazuje był moim dobrym sprzymierzeńcem. I jest nim do tej pory. Wtedy udało mi się poznać M., kolegę, z którym cóż, może i nie wyszło, ale od czasu do czasu utrzymujemy jednak kontakt. Wtedy jednak się poznaliśmy, przez jeden tydzień gadaliśmy ze sobą niemal non stop, dzień i noc, nie odrywając się od komputera. Wobec czego pomyśleliśmy, że może by się spotkać, i plan ten zrealizowaliśmy. Ileż ja się najadłam stresu!

Kraków, Galeria Krakowska. O umówionej porze stoję w umówionym miejscu, ubrana w to, w co miałam być ubrana, żeby mógł mnie poznać, plecami do miejsca, z którego miał nadejść. Pogrążona we własnych myślach, oparta o barierki poczułam w pewnym momencie czyjeś dłonie na ramionach. Obróciłam się, i cóż… chyba wpadliśmy sobie w ramiona. Z racji, że wówczas chodził o kulach, obeszliśmy jeden poziom Galerii, po czym usiedliśmy na jednej z tych ławek stojących naprzeciw wejść do sklepów.

Siedzieliśmy, gadaliśmy, jakoś leciało. Siedząc obok siebie nie mogliśmy się na siebie gapić, co chyba w sumie doprowadziło nas do jednej, niezręcznej sytuacji. Na sekundę obróciliśmy się w swoją stronę, przytuliliśmy się i w momencie, w którym odwracałam już głowę, jedną ręką złapał moją i położył je obie na kolanie, drugą złapał mnie za podbródek i po prostu pocałował. Ale nie tak szybko, że o, buziak i już po sprawie. Tak wiecie. Porządnie. I nie byłoby w tym nic niezręcznego gdybym ja, cóż, nie wybuchnęła śmiechem.

Tak. Zaczęłam się śmiać.

Tak strasznie, że nie mogłam się opanować.

Tak bardzo, że do tej pory nie wiem, co mnie tak rozśmieszyło.

I jak tu tego nie wspominać, mimo, że nie wyszło? ;)

Lipiec 2012

Koleżankę K. poznałam przez Internet, a dokładniej przez bloga w roku 2009, czyli mając wtedy zaledwie piętnaście lat. Najpierw miałam kontakt z jej koleżanką, tamta jednak „odesłała” mnie w jakiejś sprawie do K., i od tego się zaczęło. Trzy lata później, w wakacje roku 2012, kiedy to wielkimi krokami nadchodziła maturalna klasa, postanowiłyśmy się spotkać. W końcu! Plan był prosty: najpierw ona przyjeżdża do mnie, później jedziemy do niej. Dzień przed jej przyjazdem miałam pierwsze wykłady teoretyczne na prawo jazdy, wszystko się na siebie nałożyło. Właśnie wtedy, przed wyjściem z domu, przez Skype dogadywałyśmy wszystkie szczegóły odnośnie pociągu, tego, czy moja mama i ja po nią przyjdziemy. Emocje tak jak plany – wielkie, momentami nie do ogarnięcia. Minęło popołudnie, minęła (bezsenna) dla mnie noc. Pociąg, który z miasta G., miał wyruszyć o szóstej trzydzieści trzy, w mojej marnej mieścinie miał zjawić się w okolicach trzynastej. Wstałam jednak dobrze przed ósmą, co jak na wakacje było czymś wooow. Pędzona złym przeczuciem, napisałam do koleżanki wiadomość, jak się jedzie, czy wszystko w porządku. Do końca podróży jednak nie otrzymałam odpowiedzi, wobec czego w moim domu rodzice zaczęli spiskować, że może mnie wystawiła? Może w ogóle nie wsiadła do pociągu, i dlatego nie odpisuje na wiadomości? Kilka godzin później, kiedy prawie wpadłyśmy sobie w ramiona na dworcu kolejowym okazało się, że to tylko durny zasięg, a właściwie jego brak, zmącił nam w głowach. Jak mówiłam, niemal rzuciłyśmy się sobie w ramiona… Choć widziałyśmy się pierwszy raz, na żywo, nie przez Skype’a… Na początku było trochę niezręcznie, do momentu w którym emocje tak samo i nerwy, nie opadły. I ogarnęło mnie wtedy uczucie – które trwa do dziś dnia – że mimo, iż nie przebywamy ze sobą na co dzień, mimo, iż nie mamy siebie na wyciągnięcie ręki, tylko na wyciągnięcie telefonu, czy komputera, mimo, że spotykamy się raz do rok, po prostu jest dobrze. Potrzebowałam wtedy takiej osoby, do której będę się mogła odezwać, kiedy będzie mnie coś dręczyło. I, jezu! Poznając się miałyśmy tylko piętnaście lat. Czy myślałam, wtedy, w 2009 roku pisząc do niej pierwszą wiadomość, że za sześć lat również się będziemy znały? I że mimo tej durnej odległości będziemy best friend, choć to dziwnie i tandetnie brzmi? Nie. Jak się okazuje, życie jest nieprzewidywalne. I K., jeśli to czytasz, to dzięki za te sześć lat, musisz mieć do mnie stalowe nerwy :)

Luty 2013

Studniówka. O tym mówiło się już od pierwszej liceum, choć nie w takim natężeniu jak w klasie maturalnej. Bo kto niby przejmował się maturą? Bardziej na czasie były rozmowy o sukienkach, czy czołówce. I polonezie. No ale skoro dobrnęliśmy do lutego 2013 to znaczy, że sukienki wybrałyśmy, klub także, a nawet zręcznie nakręciliśmy czołówkę. Najdłuższą w całej szkole, ale to już inna sprawa. Dosyć sporna, więc warto ją pominąć.  

Najpierw beznadziejna pogoda, mżawka parszywa,  której bałam się od samego początku. Tony lakieru na włosach, żeby się jednak nie rozpierdzieliły, szal, mający uchronić przed deszczem i ta niepewność i stres odnośnie całej jedynej w swoim rodzaju nocy. Wizyta u kosmetyczki, makijaż, manicure i powrót do domu. Pomimo zapasu czasu postanowiłam zacząć się powoli ubierać. To więc robię, nakładam rajstopy starając się ich nie rozwalić, kiedy słyszę szczekanie psa. Wybita z pantałyku wyglądam przez okno, a tam, cóż.. Kolega;) Który przyjechał za wcześnie, bo przecież ja byłam w sosie!! Tata kolegę przez piętnaście minut maglował, ja się stroiłam, latając z mamą po domu jak szalone. Później szybkie, pamiątkowe zdjęcie i cała noc przed nami .

I tu również nie obyło się bez omyłek. Polonez. Najpierw pomyliłam kroki, w sensie za wcześnie chciałam wypruć do przodu. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że staliśmy przed… samą kamerą, która postanowiła ten moment upamiętnić. Później moje czerwone majtki na zdjęciu (jakby fotograf nie mógł powiedzieć, żebym sobie zasłoniła szanowne litery) i wino czerwone, lądujące na mojej sukience. Szkoda, że nie mam takiego refleksu, by w momencie wylania się wina szybko odskoczyć na bok. Bo ja tak siedziałam, patrzyłam na czerwone strugi przenikające przez biały obrus i dopiero po chwili spojrzenie w dół i myśl o matko boska. Cóż, wróciłam o szóstej rano, biało-czerwoną kieckę rzuciłam w kąt i poszłam spać. Obudziły mnie szepty, że chyba nieźle musiałam się bawić… I tak było ;) Mimo że wiele osób było ze studniówki niezadowolone, ja miło to wspominam.

Czerwiec 2013

Zdana matura, wielka ulga, wielkie szczęście… Czy trzeba mówić więcej? Bałam się matematyki, jednak udała nam się współpraca. Na tyle owocna, że dzisiaj już nie muszę mieć z nią niczego wspólnego.

Marzec 2014

Kolejny z kolei koncert happysadu. Pierwszy jednak, kiedy udało mi się zdobyć zdjęcie z Kubą i Jarkiem. Byłam po całym dniu zajęć, miałam ze sobą kuzynkę i jej koleżankę, które chciały jechać do domu. Po skończonym jednak koncercie dzielnie czekałam przez ponad pół godziny aż panowie wyjdą zza kulis, i kiedy podpisywali bilety/plakaty i wszystko, co się da, ja czekałam wytrwale. Pamiętam jak dziś, że spytałam się ochroniarza czy mogę? Odpowiedział jednak, że podnieść mnie nie może ;) Ale jeśli zmieszczę się między barierką a ścianą o tu, to cóż – chyba nie uda mu się mnie zatrzymać. Nie udało ;) Tam jednak stanęłam przed drugim ochroniarzem, na którym wypróbowałam kocie oczy i mogę mogę mogę mogę mogę? Również się udało. Usiadłam obok Kuby, oparłam na nim ramiona i  no, nie zapomnę tej radości nigdy. I teraz, choć udało mi się drugi raz dobić do zdjęcia – niemal pół roku później, szczęście jest jeszcze większe.

Do podzielenia się swoimi dobrymi myślami ominuję: 

Blacky

Duszyczkę
Alien
Norrie

Perfekcyjną Niedoskonałość

... bo inni tą nominację już zdobyli, jeśli jednak ktoś nie został nominowany a go nie wymieniłam - proszę bardzo, czujcie się nominowani :))

Nasze życie składa się z tych dobrych ale i tych złych chwil. Domyślam się, że każda z nich ma wpływ na nasze życie, nawet ta smutna, która niby je rujnuje. Pomyślałam więc - nawet pisałam to Asi - czy może by zrobić coś takiego, że każdego piątego dnia miesiąca pisać notkę, w której dziękujemy za jakieś zdarzenie które wydarzyło się w ciągu ostatniego miesiąca. Nominacja dobrej myśli, co Wy na to? :) 

Ha, mimo, że się rozpisałam, zdążyłam piątego. Dziękuję Wam wszystkim za ten miesiąc, za to wsparcie, za to, że byliśmy dla siebie wtedy, kiedy tej obecności najbardziej potrzebowaliśmy...