„A time for living, a time for believing, a time for trusting, not deceiving...”

Od paru minut mamy grudzień. Dokładniej od czterdziestu. Miesiąc, którego wyczekiwałam od przeklętego piątego dnia listopada. W tym czasie doszłam do tego, że tak najwyraźniej musiało się stać, co nie znaczy, że jestem z tym pogodzona, jak już mówiłam chyba do Anelise. Tak czy siak dla nas, żywych (jak to strasznie brzmi!), życie toczy się dalej. Cały czas musimy skupiać się na codziennych czynnościach, uczęszczaniu na uczelnię, do szkoły czy pracy. Troszczymy się o tych, którzy żyją obok nas, doceniamy piękno każdego kolejnego dnia, kiedy budzimy się najczęściej mimo własnej woli. To wszystko sprawia, że wciąż mamy po co żyć, choć są momenty, że w to nie wierzymy. „No bo po co, skoro los, ta wredna szuja, odbiera nam osoby tak bliskie?”. Jestem osobą, która od piątego listopada marzyła, żeby nadszedł grudzień. Skoro formalnie od kilkunastu minut już nastał ten dwunasty miesiąc roku dwa tysiące czternastego, mam jedną prośbę. Jedną, maleńką prośbę. Bądź dobrym miesiącem, bo ileż można smucić się na samą myśl tego, co się stało? Chciałabym, grudniu, jak już wspominałam to Asikowi, żeby twój piąty dzień minął szybko, niezauważalnie i bezboleśnie. Tak, żeby nadszedł Mikołaj, i żeby wszystkie moje myśli skupiały się na nadchodzących świętach, myśleniu nad tym, jakie prezenty sprawić członkom rodziny, i żeby w końcu ogarnąć uczelnię. To nie tak, że chcę zapomnieć – to nigdy mi się nie uda. Po to chyba żyję, jestem tu, by… żyć, prawda?

tumblr

Święta, święta, święta! Matula grzmi nade mną, że dopiero koniec listopada, że jeszcze Mikołaja nie było, a już reklamami świątecznymi w telewizji straszą. I wszędzie, w zasadzie. Ale ja, gdy wchodzę do Galerii Krakowskiej (centrum autobusowego zamieszania), to na widok pięknej, wielkiej choinki stojącej przy wejściu z dworca, tylko się uśmiecham. Tak samo reaguję na pozostałe ozdoby w całym Krakowie: milion lampeczek, świecidełek, choinek, bałwanków, Mikołajów (koleżanka zniszczyła mi święta!! Powiedziała, że Mikołaj nie istnieje, jak mogła?!), z wielką przyjemnością wsłuchuję się również w świąteczne melodie. Poprzedni tydzień był dla mnie strasznie melancholijny. Zresztą, do tej pory nie wiem czemu. Z uczelni gnałam prosto na mieszkanie, do łóżka, do komputera, do siebie, do spokoju, do ciszy. Włączałam po raz milionowy raz tą samą piosenkę, gapiłam się w obrazki na tumblrze. Najbardziej świąteczne. Bo chcę chłonąć ten nastrój jak tylko mogę. Bo przecież cały czas przekonuję się o tym, jakie życie jest brutalne, momentami. Jest piękne, jest radość, ale jest też smutek i łzy. Wszystko powinno mieć swoje miejsce, tak. Kiedy jednak człowiek przesiąknie jednym, chce łapczywie nabrać tego drugiego, na wszelki wypadek. 

A wczoraj znów koncert happysadu, kolejny, niepowtarzalny, spędzony pod samą sceną (ponoć bliżej się nie dało), selfie z panami zaliczone, nawet sobie pogadaliśmy (czyt. z Łukaszem onarzekaliśmy nad zgubnością systemu android, przyjęliśmy, że Kuba jednak nie zje mojego mózgu, chociaż miał taką ochotę),  a później, od tamtej pory nieustannie skaczę do nieba. Trochę radości nikomu nie zaszkodziło :)

A ty listopadzie, gnij, i wij się w męczarniach. Serio.

niekt mi nikt więc nie wmawia, że to fajny miesiąc był. uduszę.

a tu tytułowa piosenka. 

wpuśćmy trochę radości do naszego szarego życia.