„a kiedy mamy wolne to lubimy się zabawić, lubimy dobry seks, lubimy wypić i zapalić…”

Cóż to był za weekend, chce się powiedzieć. Choć przeplatany lenistwem, które wkradło się do mnie w zeszłym tygodniu (serio, nie polecam trzech dni, podczas których ma się tylko po jednym, niezobowiązującym wykładzie – człowiek tak przykleja się do łóżka, że ciężko tego człeka później odczepić), to jednak naprawdę warto było ruszyć szanowny tyłek. Sobotnie tango zaczęłam od happysadu (czy to jeszcze kogoś dziwi?). Co tu dużo mówić, było rewelacyjnie, nawet załapałam się na zdjęcie robione przez fotografa, gdy stałam przed samym Kubą, niemal przy samej barierce. Szybko się jednak stamtąd przeniosłam, bo i życie było mi miłe, a i wiedziałam, że mnie biedną, małą mogą stratować. Z boku, koło bębnów, było równie dobrze wszystko słychać i widać, a przynajmniej miałam komfort, że nie zgniatają mnie ludzie ze wszystkich stron. Kupiłam sobie koszulkę (dzięki Forni!), pośpiewałam, potańczyłam... Do zdjęcia się nie dopchałam, ale to w następną sobotę, tym razem zostanę do samego końca :)

W niedzielę był koncert i spotkanie z Chłopakami z Curly Heads. Nie obyło się, jak zwykle, bez zamieszania, ale czymże byłoby życie Lu, gdyby nie akcja? No więc właśnie… Przy wejściu, zobaczywszy mega kolejkę, a my we dwie czasu mało, bo musimy do menagera na dziewiętnastą… Przepchnęłyśmy się więc przez tłum, i mówię do ochroniarza, że my na spotkanie z zespołem. Wcześniej. Że wygrałam, że powinnam być na liście. Czaicie, że byłam?! Na liście vipów! Wyczytał me zacne nazwisko, z którego wszyscy mają ubaw, wylegitymowałam się i weszłyśmy. Była z nami trzecia koleżanka, jednak ona musiała kupić bilet, ale dotrzymała nam towarzystwa.

Spotkanie z Chłopakami było, powiedzmy, czarujące. Ale w taki inny, dziwny sposób czarujące. Wpierw manager powiedział nam, że musi ich ogarnąć, cokolwiek to miało znaczyć. Gdy stałyśmy koło wejścia do ich garderoby (tak wywnioskowałyśmy), to patrzymy, drzwi się otwierają i wychodzi Dawid. Jakżeśmy się zaczęły śmiać! Obie bliskie zgonu ze śmiechu i nerwów, obie przekrzykujące siebie: ej, ale odzywajmy się coś! No i w końcu nadszedł nasz moment. Weszłyśmy do wielkiego, ale niskiego i kompletnie ciemnego pomieszczenia. Chłopaki siedzieli na ciągnącej się wzdłuż ściany kanapie, my usiadłyśmy na dwóch pufach naprzeciw nich. Pierwsze: ‘Jak tam nastroje przed koncertem?’ niezbyt zaspokoiło naszą ciekawość, bo usłyszałyśmy tylko ciche pomruki, że ‘dobrze…’. Powiem Wam, taki mieli Power, że chyba ja się wtedy bardziej ekscytowałam. Największym fiaskiem okazało się pytanie z ich strony – ‘jak długo nas słuchacie?’ . Popatrzyłyśmy się po sobie z koleżanką, bo co, powiem, że dopiero od hm, dziesięciu dni? Powiedziałam więc, że od momentu wydania płyty. ‘Ale my działamy od pięciu lat, tak ogólnie’ usłyszałam, wobec czego przytaknęłam udając, że to takie oczywiste! I kiedy w ruch poszły dwa notesy i płyta (z naszej strony) a z ich dwa mazaki, atmosfera trochę się rozluźniła. 

Najwięcej śmiechu było przy robieniu zdjęć, i nagrywaniu filmiku dla koleżanek. Kiedy koleżanka wyciągnęła tablet, a Dawid poprosił kolegę spoza zespołu, by zrobił nam zdjęcie, zaczęło się. 

- Boże, jak tu ciemno, tu nic nie widać! – cisza – Dobra, dziewczyny, rozjaśnicie sobie w photoshopie. 

- To może ja dam telefon, mam lampę? – Spytałam. Jednak i to nie spotkało się z ich dezaprobatą.

- Nie, jemu lepiej nie dawaj telefonu, bo weźmie i ucieknie XD  

Filmik został nakręcony, to teraz – musiałabym nie być sobą – wyciągam telefon i podchodzę do Dawida. 

- To co, może selfie? – Pytam. Usłyszałam tylko „spoko” wobec czego włączam aparat i daję mu, mówiąc, że jest wyższy to będzie mu lepiej nas objąć. No i tak stoimy, ale tam ciemno jak u murzyna nie powiem, gdzie! Duże pomieszczenie, piwniczne wręcz, a dwie lampy na krzyż. Naprawdę, ciemno w cholerę.

- Wiesz co, dajmy z dwa kroki do przodu, pod tą lampę, to może coś będzie widać – słyszę. Okej. I w tymże momencie mój szanowny telefon się zaciął. Klika ten Dawid i klika, a tu zdjęcie się nie robi. A ty wiesz, że to nie robi zdjęć?  Za chwilę jednak zaczął robić zdjęcia, ha, cyknął nawet dwa. Na każdym wyglądam jak pomylona, bo nie dość, że on wysoki i dzięki temu lampa daje radę oświetlić mu twarz, tak ja mam ryj wyciągnięty do góry, jak placek jakiś. I tak rozmazana trochę jestem. Ale fejm jest? Jest! 

Po tym pożegnałyśmy się z Chłopakami, życząc im, pardon, ‘udanego koncertu!’ i wyszłyśmy. Jakie uchachane!  Później miałyśmy jeszcze przejście z ochroniarzem. Przy wejściu przybijali pieczątki na dłoniach. Pomyślałyśmy więc, że nie będzie problemu jeśli wyjdziemy na zewnątrz i wejdziemy z powrotem. 

- Proszę pana, możemy wyjść? Na chwilę? Zaraz przyjdziemy, mamy pieczątki…

- A po co?

- Wie pan, zadzwonić, bo tu nie ma zasięgu – mówi jedna z nas.  Koleś patrzy się na nas spostrzegawczo.

- I co, trzy z jednego telefonu dzwonić będą?

- Nieee! – rzuciłam, jakby to było takie oczywiste! – my tylko do towarzystwa :D

takie krejzole! wybaczcie, że takie beznadziejne, ale starałam się je lekko rozjaśnić, żeby w ogóle nas było widać :)

I wiecie co, taka mnie refleksja naszła. Moja uwaga skupia się oczywiście na Dawidzie, bo to jego chciałam najbardziej poznać, nie umniejszając jego zespołowi. Na początku miałam mieszane uczucia wobec tego wszystkiego, bo wydawało mi się, że jest taki… za spokojny. Ale kurde! On jest właśnie taki, jakiego zobaczyłam w X-Factorze, cichego, spokojnego, lekko wycofanego w relacjach z ludźmi, stojącego na uboczu. Śmiałam się, że może nieśmiało podchodzi do dziewczyn.. Ale wiecie co? W momencie, jak wyszedł na scenę, jak wziął mikrofon do ręki, jak w sali rozbrzmiała muzyka, koleżanka powiedziała, że… Muzyka wręcz ogarnęła jego ciało, jego samego. Latał po scenie, kręcił się, krzyczał, szeptał zmysłowo… Jezu, to była taka niesamowita moc! Muzyka nim wręcz targała, ona go obezwładniła. To było takie magnetyczne przeżycie... I te jego słowotoki, w przerwie między piosenkami (a w garderobie milczenie)… ‘Zagramy dzisiaj wszystkie dwadzieścia cztery piosenki. Czad, nie? *chwila ciszy* hahaha, nie! Przecież my nie mamy tylu piosenek. Więc zaśpiewamy tyle, ile mamy… Szaleni!’ 

Będę to wspominać bardzo miło, niesamowicie. I choć te dwa koncerty były od siebie różne, bo na happy nie mogłam ustać, tak mi się chciało krzyczeć i śpiewać, tak tutaj… Dawid przekazał mi ogromną moc – w skupieniu wchłaniałam każdą melodię, każde słowo…Każdy jego sceniczny ruch, słowo, piosenkę... Wszystko. Boże, to był takie wspaniałe... I tak, jak jego solowa płyta mi się nie spodobała, tak z Curly Heads kupił mnie całą sobą. Czuję kolejne koncerty, oj będzie się działo... 

a tu tytułowa piosenka.