Jak to Lusia stała się nudziarą

Rzadko czytam gazety typu „Glamour”, raczej podkradam Mamie „Twój Styl” czy „Pani”. No ale dzisiaj sobie zajadam kolację i czytam. I taka mnie oto perełka spotkała, aż muszę się tym z wami podzielić. No muszę. Oto fragment jednego z artykułów:

„Nie pamiętają, kiedy ostatnio były w klubie. Kiedy upiły się tak, że urwał się im film. Ani nawet kiedy poszły spać po północy w środku tygodnia. Weekendy najchętniej spędzają w domu, a zamiast snuć się po centrach handlowych, wolą zapisać si na jakiś fajny kurs. Nawet ich playlistę na Spotify możnaby pomylić z playlistą ich matek. Zamiast Beyonce i Rihanny są tam Pearl Jam i Lenny Kravitz. Nie, nie mówimy tu o przeżywających kryzys wieku średniego 40-latkach, zmęczonych korporacyjnym wyścigiem szczurów. Tylko o dwudziestoparolatkach, które tworzą nowe pokolenie, nazywane przez socjologów >pokoleniem nudziarzy< ”

Pozwólcie, że się przedstawię. Mam dwadzieścia lat (za dwa miesiące dwadzieścia jeden), i jestem nudziarą. Jak z tym żyję? Dobrze. Powiem, że nawet za pan brat. Nuda lubi mnie, ja lubię nudę. Tyle! Że ja nie sądzę, żeby moje życie było nudne. Chociaż w jednym psychoteście wyszło mi, że mój mentalny wiek dobiega czterdziestki. Czy powinnam zacząć się bać?

Dlaczego jesteśmy nazywani nudziarzami? Bo nie chodzimy na imprezy, nie pijemy na umór, nie opowiadamy durnych historii typu, czego ja po pijaku nie zrobiłem, ani nie słuchamy głupkowatej muzyki to co, jesteśmy gorsi? Bo kierujemy się w życiu innymi wartościami, niekoniecznie zgodnymi z kanonem bycia dwudziestolatkiem? Czy powinniśmy marnować własne życia po to, by podlegać jakimś durnym generalizacjom, że każdy dwudziestolatek to to, siamto i owamto? Czy istnieje coś takiego jak kanon bycia dwudziestolatkiem? Kanon, który zawiera zasady postępowania, bycia „tym lepszym”, tylko po to, żeby być… takim jak wszyscy? Nawet, jeżeli by mnie to męczyło? Każdy, dosłownie: każdy ma swoje życie, które może spędzić jak mu się tylko podoba. Ja nie wtrącam się do kogoś, kto według mnie to życie marnuje, wydając niepotrzebnie kasę, pijąc za dużo, czy imprezując i kończąc w kiblu nie wiadomo z kim. I wiadomo, w jakim celu. Dlaczego jednak ktoś postanawia negować moje wybory, tylko dlatego, że nie są jego? Najważniejsze, że moje życie dla mnie nie jest nudne. Wolę pisać, czytać, oglądać seriale. I czuję się z tym dobrze. Z kubkiem herbaty. Jezu, ja nawet piwo sobie lubię wypić, tyle, że w domu, z ulubionym serialem. I czy to znaczy, że jestem nudziarą, która marnuje swoje młode lata na siedzenie w domu? Nie sądzę… Szkoda tylko, że ludzie lubią oceniać. I generalizować.

Wiele osób z mojego liceum powzięło taki tryb życia. Dwie z nich wzięły ślub, jedna dorobiła się dziecka. Z niepełnoletnią wówczas dziewczyną. Nie oceniam. Niektóre poszły na studia, a ja codziennie mam przyjemność widzieć zdjęcia z imprez. Bardzo piękne zdjęcia, które nie powinny ujrzeć światła dziennego. Również nie oceniam. Nie moje życie, nie moja sprawa. Szkoda tylko, że tym osobom nikt nie powie, że są dziwne. Nie, one zachowują się odpowiednio do swojego wieku…