"Żyjemy tak jak śnimy - samotnie". Joseph Conrad

Rzadko kiedy śnię. Jeśli już, są to urywki z życia, wydarzenia, które miały miejsce, które jakoś na mnie wpłynęły. Najczęśniej nie pamiętam ich już kilka minut po przebudzeniu się, choć jestem najczęściej zła na budzik, że jak zwykle zadzwonił w nieodpowiednim momencie. Dlatego dzisiaj, budząc się jeszcze przed budzikiem (który to potem zignorowałam i spałam dalej), ogarnął mnie strach. Sen, który mi się przyśnił, obudził we mnie coś, co przez większość czasu starałam się ukryć, z czym chciałam żyć za pan brat, albo przynajmniej mi się wydawało, że tak się da. Jak widać, przed niektórymi rzeczami uciec się nie da. 

W tym śnie (proszę, nie śmiejcie się - słucham Wild World i sama mam łzy w oczach) miałam kogoś. Siedzieliśmy razem, we dwoje, na fotelu - ja na jego kolanach. Rozmawialiśmy, sącząc jakieś drinki. Co kilka słów się całowaliśmy, ale to było takie.. naturalne. Jego wzrok w moim kierunku, jego dłonie w mojej talii... Zawistne spojrzenia koleżanek, innych, my, we dwoje, tacy... Jakby stworzeni dla siebie. Ciepło naszych ciał, później łóżko - leżeliśmy obok, wgapieni w siebie. Później - nie wiem jakim sposobem - on umiera. Płaczę. W śnie - płaczę, tracę oddech, duszę się, zanoszę, błagam, oddajcie mi go, dlaczego, kiedy w końcu znalazłam swoje szczęście na ziemi, odbieracie mi je? Ktoś mnie trzyma, każe się uspokoić, ja nie słucham, drę się, krzyczę, błagam: oddajcie go. W sercu, to ciepło, które mnie otaczało, jego ramiona, on.... nie ma tego wszystkiego, wszystko odeszło.

Budzę się. Na swoich policzkach czuję łzy, przeglądam się w lustrze, podpuchnięte oczy. Co to się działo? Taki realistyczny sen? Otwieram oczy: boli mnie wszystko, począwszy od duszy, ciała, umysłu. Boli mnie bycie. Istnienie. Patrzę na telefon, wyciszam go, zakopuję się w pościeli. Chce mi się ryczeć. Usypiam. Bo chcę więcej. Chcę jego, chcę się dowiedzieć, co się stało, dlaczego go nie ma. Budzę się ponownie.

I wtedy dociera do mnie jedno. Samotność. Przez cały czas udaję, że mnie to nie obchodzi, że jestem ponadto. Że nie potrzebuję ludzi, a jeśli już, to w bardzo małym stopniu. Pisałam nawet ostatnio Anonimowej, że „dopóty, dopóki masz nas, tak naprawdę nie jesteś sama”. Cholera. Wierzyłam w to. Cały czas w to wierzyłam. Chyba przestałam. Już nie chodzi o przyjaźń. Bo mam ludzi, którzy mnie otaczają, którzy chcą mojego dobra, są dla mnie wtedy, kiedy ich potrzebuję. To, co powiem, pewnie zabrzmi banalnie. Ale zewsząd otaczają mnie ludzie zakochani. Ci, którzy mają kogoś, kogoś bliskiego sercu, kto ich przytuli, powie dobre słowo. Nie chcę narzekać, że nie mam miłości, bo to brzmi tandetnie. Nie chcę jej na siłę, do czego parokrotnie dążyłam. Chciałabym, żeby ktoś się we mnie zakochał, żeby zobaczył we mnie osobę, w której warto się zakochać. Tak, jak w tym śnie, kiedy czułam się tak dobrze, kochana, potrzebna, tak jak obudziłam się to wiedziałam, że... to tylko sen. Ułuda, zjawa, bezsensowna mara senna, która tylko pogarsza to, co i tak jest złe.

Ja nie narzekam. Wiem, że mam wiele. Jestem zdrowa, na studiach jakoś leci, w domu też nie jest źle. Chciałabym czegoś więcej. Jakiegoś kupidyna, co popchnie mnie w czyjeś ramiona. Ja wiem, że dla Was może brzmieć to śmiesznie i tandetnie. Dla mnie jest to po prostu smutne. I tyle... 

I kiedy przekonuję sama siebie, że kiedyś, może to moje oczy znów napełniają się łzami. Bo ja nie chcę czekać. Nie tyle. Wystarczająco się naczekałam. Wystarczająco długo czułam się przez wszystkich odrzucona tylko dlatego, że nie mam takich samych zainteresowań jak oni. Nie piję, nie palę, nie bawię się i nie upijam do nieprzytomności. Czy to znaczy, że nie istnieję, że jestem nieciekawa, nudna? Bo czytam, bo wolę siedzieć w domu? Dlaczego tak trudno jest o to, żeby ktoś się w końcu we mnie, do jasnej cholery, zakochał? 

Wild World się kończy. Odpalam po raz kolejny - znów zbiera się na płacz. To wszystko jest do dupy.