zamknięcie powiek, jednosylabowy wyraz

W głowie dudni nowa płyta chłopaków, serce bije szybciej, bo już za miesiąc koncert. Taka moja mała codzienność, małe zwyczaje, herbata, płyta, komputer. I siedzenie przy zimnym grzejniku, zastanawianie się, czemu tak zimno, i dopiero za chwilę: matko, idiotko, go trzeba przecież przekręcić, żeby grzał. Jesień zadomawia się na dobre. Tyle czytam w Internetach jaka ta jesień piękna. Ciekawe, z której strony, bo chyba nie z tej, z której ja ją widzę. Nie znoszę zimna. Durnych liści na chodniku, dzięki którym łatwo się poślizgnąć. I tego, że przed siódmą rano jest ciemno jak u murzyna nie powiem, gdzie. Nie znoszę tego, że autobus się spóźnia i czekam przed uczelnią pół godziny, choć specjalnie wychodzę z wykładów kilka minut wcześniej. Nie lubię, gdy wchodząc do autobusu na uczelnię wita mnie tłum ludzi. Nie lubię włączonego ogrzewania w tymże autobusie, bo nie dość, że jest nas tam jak sardynek nawalone w puszcze, to jeszcze idzie sie udusić, kiedy ma się szalik pod samą szyją zawiązany i zero możliwości ruchowych, w tymże tłumie, by się go pozbyć. Kiedy wylatuję pod uczelnią, na to zimne powietrze, czuję się prawie jak w niebie. Prawie. Bo mam świadomość, że idąc tam, znów nas ktoś oleje. Taka uczelniana monotonia. Dzisiaj miałam zajęcia, kolejne identyczne, babeczka postaradała zmysły, po kilku minutach tłumaczenia nam, jak ma wyglądać przypis w pracy na zaliczenie, wyłączyłam się. Trudno. Chociaż mam pomysł na temat pracy. W poniedziałek miałam zajęcia pod uroczą nazwą projektowanie graficzne, i zastanawiałam się, czy warte są one wstawania w poniedziałek na ósmą rano, okazało się, że tak, czynię swój pierwszy logotyp z inicjałów, idzie mi nieźle. Czuję, że w styczniu będzie się działo. Tyle projektów, wypracowań, nie nadążam. Chciałabym się zamknąć w swojej pustelni i tak sobie czekać, nie wiem w zasadzie na co. Z każdym dniem mam dosyć ludzi, coraz bardziej, wkurzają mnie, bo są, bo się odzywają, nawet jak nie mają do powiedzenia nic ciekawego. Ostatnio znów dochodzi do tego, że zakładam jakieś plany, po czym budzę się następnego ranka i znów czynię swą monotonię: przychodzę do mieszkania prosto po zajęciach, czytam, siedzę przy komputerze... Dobrze jest... chyba.  I pytanko do tych, co płytę mają w swoich łapkach, co sądzicie?