jesienio, idź sobie a fuj!

Jestem zawiedziona sama sobą. A właściwie, zawiodłam się dzisiaj. Dumam sobie nad sprawozdaniem, dzielnie latając łapskami po klawiaturze i jakoś (nie)składnie stawiając kolejne zdania pomyślałam sobie, że ciekawe, kiedy ostatnio na Zrozum pisałam. Przemknęło mi przez myśl, że z pewnością z tydzień temu. Pewna swoich przekonań wchodzę więc, patrzam na datę i nie dowierzam. Bo minęły dwa tygodnie...  Wiedz, że coś się dzieje!

Oprócz tego, że nienawidzę jesieni, to nie mam nic na swoje wytłumaczenie (no chyba, że pogodzicie się z tym, że jestem leniem patentowanym, który spędza przed komputerem godziny, a i tak nie ruszy notki). Jak nie masz na kogo zrzucić, zrzuć na jesień. I tak się nie obroni, żałosna jedna. No ale ja wiem, już gdzieś u kogoś mądrego czytałam, że nie trzeba zwalać wszystkiego na jesień; wszystko zależy od nas, od naszego stanu ducha, blebleblebleble. No to sorry, ze mną jest chyba coś nie tak, bo już sam fakt, że o piętnastej się robi ciemno, że jest zimno, ciemno, pada deszcz (najczęściej z pięć razy w tygodniu) i ogólnie jest szaro-buro, mnie tak przygnębia, że jeżeli okazuje się, że muszę wykrzesać z siebie jakieś magicznie znalezione siły, to jest niezmiernie trudno. Ja się nawet czasem, mimo wyspania (buahahahahahahaha) nie mogę z łóżka rano podnieść, bo mi się najzwyczajniej w świecie nie chce, kiedy widzę że znów pada. No bo ile można?! (Okej, to zabrzmiało tak, jakby naprawdę zawsze mi się chciało iść na wykłady, nawet na te mega nudne - otóż, nie.) 

No ale co zrobisz, nic nie zrobisz. Coraz chętniej odliczam więc dni do Bożego Narodzenia, nie mogąc doczekać się chyba nie tylko świąt, ale i dwutygodniowego wolnego, co jest piękną perspektywą. Studia, jak to studia, dzieje się dużo, mam wrażenie, że aż za dużo, latam od ksero do ksero, albo jem ile wlezie, choć efektów nadal nie widać. Za dwa tygodnie czeka mnie pierwszy egzamin z elementów historii sztuki , czego zupełnie sobie nie wyobrażam, bo ponoć trzeba mieć 60%, by zaliczyć, a najpierw - to już w ogóle odlot - trzeba odwiedzić muzeum, napisać sprawozdanie, Wawel, napisać sprawozdanie i jeszcze jakieś dwa durne artykuły streścić. To jest kpina w żywe oczy, naprawdę! (mogę się pochwalić?? mogę mogę mogę? dostałam piąteczkę z wykrzyknikiem z pracowni komputerowej! jako jedna z niewielu na grupę!) :D :D 

A dzisiaj, powodem, dla którego jeszcze nie śpię, jest happysad oczywiście. Ci, co mnie obczaili na facebooku z pewnością wiedzą, że byłam na koncercie i nie byłabym sobą, gdybym się tym tu nie podzieliła. Oczywiście bawiłam się fantastycznie (no bo jak inaczej? :) i już odliczam dni do kolejnego. Kubuś, z pewnością chcąc się nam, krakowianom, podlizać, powiedział, że jego żona rzadko jeździ na koncerty, ale tu przyjechała, zadedykował jej taką wodą być, popłakał się, stwierdził, że jesteśmy zajebiści, zapowiedział nową płytę, zagrał moją długą drogę w dół, czy nieprzygodę (którą nomen omen pierwszy raz na koncercie usłyszałam, podobnie jak 30raz), oraz ogólnie był tak przekochany, że nie raz i nie dwa miałam ochotę przebić się przez ten tłum i go sobie ot przytulić. Najlepszy mój tatuś, jak pyta się w samochodzie, jak było a ja tylko warczę, bo przecież gardełko scharatane :)

Tym miłym akcentem stwierdzam, iż wybiło kilka minut po drugiej i byłoby niezmiernie miło, gdybym w końcu szła spać, wszak tyle jest jutro do ogarnięcia, że znów - moim szelmowskim zwyczajem - schowałabym się w wygodnym łóżeczku i nie wychodziła z niego do samych świąt.