Aspołeczność?

Przerobiłam już to, że jestem aspołeczna, że ludzi nie lubię, że większość z nich mnie denerwuje. Nigdy jednak na to swoje wyobcowanie nie narzekałam, bo sama tego chciałam. No i wtedy przyszłam sobie na studia i moje wyobcowanie świadome szlag trafił; chcę przebywać z ludźmi, to nie tak, że ich się wystrzegam jak ognia. Mam jednak wrażenie, że jeżeli spotykam się z kimś na uczelni, siedzę z nim i gadam przez większą część dnia, to jak wyjdę z tej uczelni, to mogę liczyć na odrobinę samotności. Po to, żeby odpocząć, żeby posłuchać stęsknionej muzyki, żeby poczytać sobie coś odmóżdżającego w drodze do mieszkania. Znaczy, myślałam, że mi się to należy. Ale od początku.

I tu pojawia się moja rozterka. Bo może ze mną jest coś nie tak? Logiczne chyba, że jak wyjdę z uczelni po kilku godzinach zajęć, to mam dość i prawie wszystkiego. Jak wsiądę do tego tramwaju, to stać mi się nie chce na nogach, a dopiero co gadać. Marzę o wetknięciu słuchawek w uszy, odpalenia happysadu, wzięcia książki i czytania: po prostu pobycia samej ze sobą. No i to zostaje w sferze moich marzeń. Czy ja, oczekując spokoju, świętego spokoju przez kilka wolnych godzin, które mi się zostały, oczekuję zbyt wiele? Momentami czuję się normalnie osaczona: wszędzie owej koleżanki pełno: chodź ze mną, chodź do mnie, chodź tu, chodź tam, dlaczego? wolisz wrócić do mieszkania? (no dziwne, że wychodzę o dziewiętnastej z uczelni i chce mi się do mieszkania, no nie?), nie chcesz ze mną pochodzić po sklepach? (no patrz, byłam dzisiaj, jaki smuteczek) i ten foszek, kiedy sobie idę, albo wkładam słuchawki bo jej mam dość. Ale to naprawdę nie tak, że ja nie chcę z nią mieć kontaktu, bo chcę (chociaż z każdym kolejnym dniem w to wątpię powoli); denerwuje mnie tylko tym, że na każdym kroku pokazuje, że jest, że "cieszy się, że mnie ma", "że w ogóle śmieszna jestem", albo po prostu wydaje jej się, że przez to, że się z nią koleguję, to znaczy że może mnie mieć na wyłączność. No paczajcie ludzie! Ja mam koleżankę. Przyjaciółkę. Mieszka na drugim końcu Polski. I ona jedna akurat mi wystarczy. Ona może mnie mieć cały dzień, ona może do mnie przychodzić kiedy i po co chce: ale nie niemal obca mi osoba.To, że razem studiujemy, że mieszkamy razem nie zobowiązuje mnie do towarzyszenia jej dwadzieścia cztery na siedem. Możemy widywać się na uczelni. Od czasu do czasu możemy gdzieś razem wyjść, ale ja naprawdę nie mam obowiązku towarzyszyć jej przez całe dnie.

No więc pytanie: jestem aspołeczna, czy Was też takie zachowanie by wkurzyło? I co mam zrobić? Help!