I już do Ciebie biegnę, ile w płucach mam sił..

Tak jakoś nie mogę się zebrać do napisania tutaj czegokolwiek. Cały wczorajszy wieczór siedziałam nad otwartym edytorem, raz po raz coś pisząc, a następnie pospiesznie kasując, bo takie to beznadziejne było. Za to kilkukrotnie zmieniłam szablon, poklęłam nad edytorem... I tyle. Nawet żadnego opowiadania nie ruszyłam, nie mówiąc o wydrukowaniu w końcu bibliografii podmiotu, którą muszę jutro oddać. A przecież ją mam napisaną, chodzi tylko o przepisanie! Doprawdy, schodzę na psy...

Ale patrzę w kalendarz i po prostu mnie zalewa. Wprawdzie wcześniej mówiłam sobie, że nie będę mówiła o wiośnie, której nie ma, no ale tego tematu po prostu nie da się przemilczeć. Na litość, dwudziesty czwarty marzec i mrozy minus osiemnaście?! Co to ma być, czy ja może w jakiejś ukrytej kamerze jestem, hm? Przecież w takie zimno to nawet z łóżka nie da się wyjść! (Okej, da się, ale powiedzmy sobie komu się chce?! ) Dzisiaj, chociaż tyle, że słonko wyszło, więc jakaś pociecha jest. A ja tak w duszy pragnęłam, co by sobie w przyszłym tygodniu iść w czółenkach z koszyczkiem...

Wspominałam tydzień temu o koncercie happysadu. No i tak może pasowałoby coś napisać, jak było? No ale co tu dużo mówić, było rewelacyjnie, czyli tak, jak zawsze. Nie dość, że Lorein dali czadu na scenie, to jeszcze w czasie ich koncertu Artur pojawił się na sali, niedaleko mnie... I tak, tak, tak! Mam autograf od Artura i nawet zdjęcie! (Pewnie pomyślał sobie o nas jak o wariatkach, co z bananem na twarzy proszą wpierw o autograf, a później o zdjęcie, aczkolwiek ja już tyle razy wyszłam na wariatkę, że przy chłopakach z happysadu to żadna nowość). Do teraz żałuję, że nie poprosiłam go aby zawołał Kubę, ale wtedy pewnie by mnie znielubił. (Pewnie, pewnie, niech Lu brnie w przekonaniu, że ktoś znany ją polubił!). Niemniej, jestem jak zwykle pod wrażeniem wokalu Jakuba, i już uśmiecham się pod nosem na myśl kolejnego koncertu.

Wczoraj doszłam do wniosku, gdzieś w przerwie między sprzątaniem a czytaniem "Poradnika pozytywnego myślenia" (nie wiem czy tylko ja mam wrażenie, że główny bohater zachowuje się jakby był na haju), że najchętniej położyłabym się spać i obudziła gdzieś pod koniec kwietnia. Już nawet nie chodzi o tą maturę, bo jakoś może to przeboleję, uda mi się (ponoć głupsi ode mnie zdawali), jednak dążenie do wystawienia ocen końcowych jest jak jakiś pieprzony wyścig szczurów. Nauczyciel, któremu powinno zależeć na dobrej ocenie swojego ucznia, zamiast mu pomagać, podkłada nogi, czerpiąc satysfakcję z tego, że temu uczniowi podwinie się noga. Niestety tym uczniem stałam się ja, wedle czego ten tydzień był po prostu be-zna-dziejny! Ilość wylanych łez, czy przekleństw osiągnęła wtorkowego popołudnia apogeum. Leżąc i płacząc z bezradności stwierdziłam, że... mam wyjebane. Fakt faktem, że to chyba najwygodniejsza postawa, co by w tym popierdolonym świecie wytrzymać...

A tak na pocieszenie i na poprawienie humoru Kostuchna. Przeżyć te dwa/trzy dni w szkole... I mieć wszystko z tyłu, szeroko w czterech literkach. Opowiadajcie, co tam u Was! ;)