gettin' ready for disasters that may never happen

Miało być dzisiaj huczne świętowanie, prawie do ranka. Szampańska noc miała być, śmiech i chichoty, a jest raczej nastrój żałobny, przerywany cichymi moimi chlipaniami. Bo ja naprawdę z każdym kolejnym egzaminem powątpiewam w zdolność jeżdżenia samochodem, choć przecież tak hulam po drogach (nie tylko urokliwą inaczej eleczką), że naprawdę zdać już powinnam. Doszłam dzisiaj do wniosku, zaraz po akcie desperacji, płaczu, histerii, zwyzywaniu wszystkiego, co na tym świecie nogę postawiło, że w zasadzie to ja po prostu za dobrze jeżdżę. I egzaminatorzy nie mogąc zrozumieć że jest ktoś lepiej od nich jeżdżący, uwalają mnie w ramach zemsty ( każda wymówka jest lepsza, żeby nie wyszło, że ja może beztalencie jestem, albo po prostu egzaminator się na mnie uwziął ). Pomijając właśnie fakt, że prawie się tam dziś wykończyłam (zjadłam pierwszy... właściwie zjadłam coś porządnego o 20!) to znów jakaś miała inaczej przygoda. Do grona znienawidzonych załapał się kolejny egzaminator, pojeździłam sobie... I po cóż? To jest niewyjaśnione. Nadal chlipiąc, stwierdziłam, iż co nas nie zabije, to nas wzmocni, aczkolwiek było to powiedziane przez łzy, czyli się nie sprawdza. Jeżeli kiedykolwiek mnie to wzmocni, to jak będę trzymała kartonik w ręku, ot co!

Mam dość tego prawka pieprzonego, i gdyby nie te pieprzone testy, których na nowych zasadach po prostu nie zdam, to pewnie rzuciłabym to w cholerę. Ale w tym podpunkcie ja jestem ambitna, i ja zdam, chociażbym miała wykończyć się nerwowo - byle trzymać karteczkę z pozytywnym wynikiem.

Kończąc nieprzyjemny, temat tabu nawet, stwierdzam, że życie jest piękne kiedy mogę oddychać przez nos, i kiedy nie duszę się niczym nałogowy palacz. Tak, tak, Lu jest zdrowa jak ryba, pomijając urazy psychiczne, bo tego to już pewnie żaden antybiotyk nie cofnie. Coś tam sobie kaszlnę, ale to nic w porównaniu z moim kaszleniem piątkowym, co jak się rozpędziłam, to jak torpeda się uspokoić nie potrafiłam i jak czerwona buraczyna wyglądałam krztusząc się i dławiąc i łzawiąc jednocześnie ( toż to doprawdy żałosny widok musiał być). Nawet wiosna się chyba zaczyna, coby nie zapeszyć, to nie będę potwierdzala, aczkolwiek miło sie robi, kiedy za oknem słoneczko że ho ho, i nawet temperatura na plusie. Człowiek się jeszcze przyzwyczai i znów to odbierze ktoś!

Podsumowując cały niepoprawny wywód (obiecuję, że niedługo tu coś normalnego wstawię) Luthien jest jedną wielką sprzecznością, łamiącą każde normy. Nie dość że zapłakana, to jeszcze indywidualistka. Co jeszcze?