30 day challenge / day 1

W ciągu tego tygodnia kilkukrotnie wchodziłam w edytor pisania postów, starając się wykrzesać z siebie choć odrobinę weny na napisanie posta. Jutro wyjeżdżam, jeżeli szczęście da (i jeżeli w końcu wyciągnę walizkę, bo jakoś tak jak zwykle do końca ten moment odciągam), więc nie pasuje tak zostawić starej notki, prawda? Ale, że u Marty natknęłam się na pewną zabawę, i ja wezmę w niej udział :)

30 day challenge / day 1 - introduce yourself

Nie wiem, czy ktoś z Was to wie, ale nienawidzę o sobie mówić. Pamiętając pierwsze dnie w liceum, na samą myśl robi mi się słabo. Siadaliśmy w kółeczku i przedstawialiśmy się, mówiąc swoje hobby. Oczywiście prowadzenie bloga zataiłam, no bo co by sobie o mnie pomyśleli? W ogóle mam czasem wrażenie, że dla niektórych osób pisanie bloga jest jakąś skazą, czy czymś wręcz niedopuszczalnym, z czego należy się pośmiać. A może to ja jestem nieprzystosowana do ich pijackiego świata? Kto wie!

No to tak. Przedstawię się. Prywatnie jestem Aleksandra (no, powiedzmy Ola, nigdy nie Olka) i w tym tygodniu ukończyłam 19 lat. Z wyglądu jestem dosyć niepozorna (przyznają Ci, którzy widzieli moją facjatkę), mam średniej długości brązowe włosy, z jasnymi pasmami z przodu, wieelki nochal, zupełnie nie wiem po kim, i pieg pod prawym okiem. Ah, no i jestem chuderlakiem, który nie tyje, pomimo najszczerszych chęci. Wiem, to dziwne - inni starają się schudnąć, stracić kilogramy, a ja chcę na odwrót. Wierzcie albo i nie, ale z mojego doświadczenia wynika, że lepiej jest schudnąć, niż przytyć, szczerze...

Oj charakterek to ja mam, i to jaki! Wybuchowy prawdopodobnie powiedziałaby rodzinka, z którą przychodzi mi dzielić dach. Okej, niewyparzony język też jest jedną z moich szczególnych cech, bo po prostu nie lubię siedzieć cicho, jeżeli ktoś gada nieprawe głupoty. Tak, boli mnie głupota innych, niestety nie postradałam rozumów i nie umiem się tej głupoty pozbyć, lub chociaż przestać jej zauważać. Podobno też jestem nadzwyczaj spokojna (co powinno się kłócić z tą wybuchową - jednak tak, potrafię mieć je obie), co w sumie może się zgadzać, bo zamiast chodzić na jakieś durne imprezy, wolę siedzieć w domu, z książką. To mi przypomina, że w tym momencie powinnam czytać "Inny Świat" Herlinga, ale cii... No tak, jak mogłam to pominąć! Kocham kocham kocham kocham happysad. I to się w najbliższej przyszłości nie zmieni, prawdopodobnie, bo niczego takiego nie planuję. Gdy nikt nie słyszy, wyję do różnych piosenek i wydaje mi się, że śpiewając do pilota, śpiewam do mikrofonu. No i jeszcze pisać lubię, ale to chyba też niektórzy wiedzą, cały czas coś piszę, jakieś opowiadania, czy coś. Aktualnie jedno publikuję, a drugie się pisze, tylko pytanie - czy w końcu się napisze. A, no i monotoniczna jestem. Jak mam pić herbatę, to tylko z dwóch wielkich szklanek, które są moją własnością. Muszę też mieć swoje miejsce przy kuchennym stole, bo uwierzcie, ale gdy usiądę na czyimś, wszystko mi nie smakuje, cokolwiek bym nie jadła. Z tego wychodzi, że jestem nudna - ale co zrobić?

Poza tym doszłam ostatnio do wniosku, że rzeczywiście jestem nudna i monotonna. W dodatku stwierdziłam, że z pewną osobą, o której mówiłam w pewnej notce (w tej, w której mówiłam na temat olewania) muszę w końcu poważnie porozmawiać, bo to nie ma sensu, żebyśmy się obie męczyły. Choć, w tym wypadku, to tylko chyba ja się przejmuję tym wszystkim.... Po studniówce zaczynam działać, bo naprawdę mnie to rozwala. Nawet moja mama stwierdziła, kiedy jej wszystko opowiedziałam, że to jest.... NIENORMALNE, tak, z pewnością chciałam użyć gorszego słowa. Ludzie to wariaty... Tym miłym akcentem żegnam się i do zobaczenia... w sobotę :) Co bym się nie połamała, oczywiście! :D