'Każdy nawet najgorszy dzień ma swój kres'

nie przejmuj się, 

ładuj procę i na trzy, cztery, pięć...

Wszyscy się dziwią, że ja, taka zawsze pozytywnie zakręcona mam gorsze dni. A mam, nieuchronnie do mnie przyszły, choć ja ich do siebie nie zapraszałam, drzwi specjalnie zamykałam, coby nikt nie powołany nie wlazł a tu proszę bardzo; jesień się na dobre nie zaczęła, a ja mam dosyć. Nie jesieni tylko, tylko tego wszystkiego, co w kółko mnie jest, co dzieje się gdzieś jakby poza mną, co ja widzę, ale czego nie mogę zmienić. Bezbronna taka stoję sobie, patrzam przed siebie i łzy w oczach stają, choć ja się powstrzymuję to one i tak spływają po policzku, wraz z tuszem czarnym, bo przecież muszę ładnie wyglądać, dla samej siebie, bo mój idealny ideał gdzieś się chowa, cholera jedna, zamiast być tu, w ramionach mnie trzymać i pocieszać, że dobrze będzie. Bo ja sama pocieszać umiem, innych, siebie nie, tak to już jest, głupota ludzka granic nie zna - komuś pomogę, ale sobie w ni cholerę. Ten, który zranił kiedyś, ślad po sobie zostawił, odszedł, wrócił, a ja go przyjąć przyjęłam, bo przecież uczono, żeby dawać drugą (a co tam, trzecią) szansę, i wiedząc, że prawdopodobnie z dupy strony mi to wyjdzie idę pod prąd, licząc, że kurfa uda się tym razem i ten mój księciunio gdzieś jest, tylko czycha żeby mnie w odpowiednim momencie uszczęśliwić, tylko że ja może nie mam ochoty na niego tyle czekać, ale kto by się zdaniem moim martwił, takie nieistotne to przecież. Wiadomo, że to co się stanie to ja przyjmę, bo odmawiać nie umiem, więc może znów zanurzę się w tekście gazety, bo po co wyglądać na coś, czekać na kogoś, kto i tak się nie zjawi, mogę spożytkować czas lepiej, po raz tysięczny czytać wywiad ten sam, melodie te same w kółko powtarzać i się zajadać tym, że może będzie lepiej, ale kiedyś.