Moje przeszkody i wyzwania [6/30]

To chyba najgorszy podpunkt wyzwania; podpunkt, nad którym ‘męczę’ się drugi dzień i nadal nie wiem, co chcę napisać.

Do tej pory doszłam do wniosku, że moją główną przeszkodą jestem ja sama, bo to ja na siebie wszystkie ograniczenia zsyłam. Staję się poniekąd swoją własną niewolnicą, bo gdy już mi się wydaje, że mam siłę i chęć do działania okazuje się, że jakaś siła ciągnie mnie na dół do jakichś niestworzonych przestworzy, które mnie zjadają, kęsek po kęsku, a z nimi spada moja motywacja.  Jestem zbytnim leniuszkiem, zbytnią aspołecznicą, która powinna zacząć wychodzić do ludzi ze swojej kryjówki, jednak na niekorzyść tego pomysłu działają fakty – za każdym razem gdy komuś zaufam, człowiekowi, ten człowiek mnie opuszcza w dość bezduszny sposób, więc tu pojawia się pytanie, czy warto swoją duszę ludziom okazywać, starać się, skoro i tak wyjdzie jak zawsze. Nie powinnam się też poddawać, chociaż to ostatnimi czasy dzieje się coraz rzadziej. Podsumowując, przeszkody, które mnie męczą i dręczą ja sama sobie wytwarzam. Zmagam się z nimi na własne życzenie, więc jeżeli do kogokolwiek mogę mieć pretensje – to tylko do samej siebie.

Wyzwania, które sobie stawiałam i stawiam nadal sprawiają, że jestem jaka jestem. Od momentu ukończenia zmieniłam się diametralnie, na korzyść oczywiście. Sama dla siebie stanowię wyzwanie – odkąd skończyłam lat szesnaście, a było to pięć lat temu, powoli otwierałam się na ludzi, nadal to robię. Otwieram się na to, co ludzie mi proponują, otwieram na to, co ja  mogę innym zaproponować. Przyjmuję inne dusze, w zamian liczę na to samo. Niekiedy spotykam na drodze kogoś, kto na to nie zasługuje, jednak ważne jest, by z każdej sytuacji umieć wyjść z twarzą. Moim wyzwaniem, a może moim trofeum, zdobyczą  jest to, że ‘dzięki’ gimnazjum uzyskałam jedną umiejętność – ignorowanie ludzi, którzy są w stosunku do mnie wrogo nastawieni. Wszelkie przytyki, przezwiska i bezsensowne sytuacje które kończyły się u wychowawcy (który oczywiście nie był w stanie nic wskórać) doprowadziły do sytuacji, że naprawdę nie obchodzi mnie, co kto o mnie mówi. Gdybym miała się tym zamartwiać przysięgam, że zawału serca dostawałabym raz w tygodniu. Z tego jestem chyba dumna najbardziej, choć jest jeszcze matura, którą zdałam, studia, które jakoś się wiodą – więc może te wyzwania, które przed sobą stawiam, nie idą na marne?

Choć moja ‘historia’ nie jest jakaś spektakularna wiem, że w ciągu tych pięciu lat osiągnęłam wiele. Przezwyciężyłam wiele przeszkód, wygrałam z wieloma wyzwaniami. Nie chodzi o to, by chwalić się niestworzonymi rzeczami, nie chodzi o to by usilnie pokazywać, że jest się od kogoś lepszym… bo po co mi to? Każdy ma swoje życie, i powinien prowadzić je w taki sposób, by samemu być z niego zadowolonym, a nie by  zadowalać nim kogoś innego. 

[Ciągle wiatr w oczy. Po dwóch tygodniach zastanawiania się czy powinnam obciąć włosy czy nie, po każdym kolejnym dniu, w którym budziłam się z coraz to większą szopą na głowie, w końcu dzisiaj zdecydowałam się pójść do swojego fryzjera, który mnie nie skrzywdzi. Ucieszona, że pozbędę się tego chłamu z głowy (planowałam sporej długości się pozbyć) zachodzę do salonu, otwieram drzwi, przestępuję próg, kiedy... współpracownica mówi mi, że mojego pana akurat dzisiaj nie ma. Obróciłam się na pięcie powtarzając: serio? serio? serio? Jadę jutro. ]