Ways to win my heart, czyli jak (łatwo) zdobyć moje serce [2/30]

Oezu. Widziałam, na co się piszę, jak pisałam notkę w której zachęcałam wszystkich do wzięcia udziału w tej ‘cudnej’ zabawie, teraz dopiero zdaję sobie sprawę, powolutku, w co ja wdepnęłam. Zaczyna się robić śmiesznie, a to dopiero drugi podpunkt! Tak samo powolutku odsłaniam kolejne karty z informacjami na swój temat, a skoro taki piękny dzisiaj temat, jak zdobyć moje serduszko, może – po napisaniu – zupełnie anonimowo, powinnam podesłać to moim niedoszłym absztyfikantom, coby wiedzieli, jak mnie… do siebie przekonać? Pomyślę nad tym!

Prawda jest jednak taka, że cały czas staram się brylować swoim poczuciem humoru, dystansem do własnego życia, i w ogóle do całej otaczającej mnie rzeczywistości nawet, jeśli do śmiechu nie jest mi zupełnie. Z jednej strony to jedno z wygodniejszych podejść, o czym wspominałam niejednokrotnie. Czasem jednak wystarczy jedno zdanie, jedna piosenka lecąca akurat w radiu, by zburzyć poukładane w mej głowie myśli.

Jak łatwo zdobyć moje serce? Na początku wykreśliłabym to „łatwo”, bo jak ktoś ma skraść moje serce, musi się wyjątkowo postarać. Wysilić każdy mięsień ciała, mózg, wszystko, co ma na tak zwanym podorędziu. Nie ma nic za darmo! Jeżeli ktoś ma mnie w sobie rozkochać, muszę wiedzieć, mieć świadomość, że się starał. Że nie robił tego wszystkiego na odwal się, bo miał taką chwilową zachciankę. Nie. Z pewnych rzeczy się nie żartuje, pewnych rzeczy nie poddaje się zbytnim rozmyślaniom. Podobam ci się? Walcz. *Wygranej nie pożałujesz ;)

*Tak brzmi wszystko ładnie w teorii. Przejdźmy jednak do praktyki.

Praktyka jest bezwzględna. Jestem stęskniona i spragniona kogoś u swojego boku. W tym momencie wyszłam na szaloną desperatkę.  Wobec tego istnieje prawdopodobieństwo, że gdyby na mojej drodze pojawił się potencjalny zdobywca mego samotnego serduszka, nie musiałby się zbytnio starać. Zwykła oznaka, że mogę być dla kogoś „nieco” ważniejsza od pozostałych sprawiłaby, niestety (bardzo mi w tym momencie za siebie wstyd), że poleciałabym w jego ramiona. Łatwa zdobycz, co nie?

Na szczęście na razie nie zapowiada się, by jakiś kandydat na to zaszczytne stanowisko się pojawił. Wprawdzie moja Matula, w przypływie, oczywiście, matczynej miłości, powzięła sobie za cel wyswatanie mnie z Kolegą od róży, nazywając go nawet (!!) niedoszłym zięciem, ja jednak staram się ostudzić jej zamiary. W związku więc z brakiem kandydata, mogę czuć się spokojnie – nic mi nie grozi. Żadne zakochanie, czy coś w tym stylu. 

Z jednej strony mnie to cieszy, bo po ostatnich zawirowaniach mam serdeczne dosyć. Nie chcę kolejnych rozrywek, które miałyby mnie przyprawić o nagły zawał serca. Albo co gorsza, zawodu, takiego zawodu potężnego, na osobie, która miała być inna. Koniec końców zawsze wychodzi tak samo, niezależnie od tego jak się staramy. Więc może nie warto?

W kącie głowy zaś, w tych nielicznych momentach, kiedy bierze mnie na myślenice, kiedy zbytnio zastanawiam się nad tym wszystkim, co się stało, pojawia się myśl, że fajnie by kogoś u swojego boku mieć. Marzenie może dosyć górnolotne, od którego się nie potrafię odpędzić.

Jak zdobyć moje serce?  Wystarczy być wtedy, kiedy tego potrzebuję. Znaleźć dla mnie miejsce w codziennych rytuałach. Usadowić mnie gdzieś wygodnie w swoim sercu. Akceptować taką, jaką jestem – trochę zwariowaną, czasem z potrzebą bycia ze sobą sam na sam. Śmiać się z moich suchych żartów. Ignorować moje zmienne humory, akceptować mój wybuchowy czasem charakter. Służyć ramieniem. Wyśmiewać wrogów. Najlepiej wspólnych. Akceptować miłość do zespołu. Bez cienia zazdrości. 

Jak zdobyć moje serce? Po prostu być.

Oczywiście, żartobliwie dodam, iż gdyby kandydat potencjalny miał głos Jakuba K., albo co lepsza, byłby nim, albo chociaż uwielbiał by ten zespół/umiał śpiewać/grać na gitarze + miał długie włosy to no. Przyjęłabym. Nie powiem, że nie.

[Oironio napisała o sposobach zdobycia jej serca bardzo piękną notkę. Rozpływałam się, czytając ją. Nie chcę podszywać się pod czyjąś pracę, bo wiem, ile to kosztuje człowieka, się tak uzewnętrznić, jednak… pod tym, co napisała, mogę podpisać się obiema rękoma, nogami i  każdą inną częścią ciała, która utrzyma długopis. Do tego więc, co napisałam ja sama, dorzucam słówka Oironii. Więc Panowie!, macie wszystko wyłożone niemal na tacy. Do dzieła!Czekam!]

„and then she'd say, "It's okay

I got lost on the way

But I'm a supergirl

And supergirls don't cry”

i jeżeli mogę o coś prosić, to nie mówcie, że „kiedyś”, że „na pewno” bo ja to wiem.. 

po prostu po ludzku jednak mi smutno ;)